Tijdens onze trip naar Curaçao, heb ik een dagboekje bijgehouden. Er staan in telegramstijl berichtjes in. Die heb ik later, voor ons knusse huisje, wat uitgewerkt. Dat ging wat moeizaam. Toen ik het boekje deze week weer las, kreeg ik het gevoel als in een roes daar over dat mooie eiland gelopen en gereden heb. Ik herinner me niet eens hoe het huis van onze overburen aan de Navajosweg eruit zag. Ik heb daar helaas ook geen foto van gemaakt. Achteraf gezien had ik ook via de Winnetouweg naar de Gosiweg willen lopen. Wij zijn beiden wel naar beneden gelopen, richting de Emmakerk. Daar hadden we de auto geparkeerd. Ik had ook graag langs de Marnixschool willen lopen, naar de ingang van de lagere school. Ook niet gedaan. Zo zijn er meer dingen die ik achteraf gezien mis. Van de reis heb ik nog steeds een wat wazig beeld. Alsof het een droom was. Misschien komt dat, omdat ik de reis met / voor hen maakte en pas op de tweede plaats voor mezelf.
Er is na die reis wel een last van me gevallen. Mijn Antilliaans rugzakje is een stuk lichter.
