Fenna is over het algemeen genomen een gemakkelijke hond. Ze kan alleen blijven als wij op pad gaan. Fenna blaft niet de buurt bijeen en maakt niets kapot. Ze vindt het geen probleem om door anderen te worden uitgelaten, als het zo uitkomt. Maar meestal zijn we op tijd thuis, zonder haar vaste cyclus van gewoontes te doorbreken.
Het gaat allemaal goed en gemakkelijk, totdat.... de kleine kleinkinderen er zijn. Zodra oma Sonja met hen of een van hen naar buiten gaat om te wandelen of naar de speeltuin te gaan of weer thuisbrengen, dan slaat de onrust bij Fenna toe. Sonja mag wel alleen weg, maar met die kleinkinderen erbij is een ander verhaal. Fenna ijsbeert dan in de huiskamer, staat voor het raam te kijken, steekt haar kop door het kattenluik en wacht bij de achterdeur. Dat alles met een zacht gepiep. Ik denk dat het haar moederinstinct is.
Als ik haar in die tijd uitlaat, denkt ze overal Sonja en/of in dit geval Luuk te zien. Dus ook buiten een en al onrust. Dat gaat pas over, zodra Sonja weer thuis is. Met of zonder kleinkind, dat maakt dan voor de Friezin niet uit. Gek beest.