De regering wil de dikke kinderen gaan aanpakken. Zo staat het in het nieuws. Als eerste gedachte kwam bij mij op : "De ouders van dikke kinderen moeten worden aangepakt."
Men heeft het over kinderen met obesitas (vet lijkt me een korter en krachtiger klinken), die te maken hebben met problemen thuis, zoals echtscheiding. Wij hebben vlakbij een basisschool gewoond. Zeventien jaar lang. Onze woning bevond zich niet alleen vlakbij de basisschool, maar ook bij een klein winkelplein met o.a. de supermarkt en een snackbar.
Al die jaren zag ik kinderen 's morgens voor schooltijd even de supermarkt ingaan om daar hun ontbijt uit te zoeken en te kopen. Op weg naar school genoten zij van hun zelfgekozen ontbijt. Tussen de middag liepen ook weer kinderen in die supermarkt rond of stonden in de snackbar. Op zoek naar hun lunch. Ik heb in onze woonomgeving zo'n 7 jaar zwerfvuil opgeruimd. Op de route tussen de winkel en de school en rond de school verzamelde ik het meeste zwerfvuil. Dat afval bestond uit verpakkingen van drankjes voor kinderen en niet-kinderen (energiedrankjes), versnaperingen en van snacks. Restanten van bijvoorbeeld fruit zag ik gedurende die 17 jaar nauwelijks. Ik ruimde hun troep drie keer per week op. Alleen al van dat stuk was dat per schoonmaakbeurt ruim een vuilniszak vol.
Het zal mij niets verbazen wanneer die kinderen thuis meestal pizza aten of patat frites. Veel ouders koken nauwelijks. Hooguit van woede, wanneer iemand het waagt te zeggen dat hun kind te dik is. In veel gevallen hebben die dikke kinderen ook een dikke ouders. Ook een slecht voorbeeld doet volgen. Veel obesitas komt voort uit gemakzucht en slechte voorbeelden van ouders. Ze hebben het veel te druk met zichzelf en houden hun kids zoet met allerlei verkeerde zaken.
