Als in een roes

Tijdens onze trip naar Curaçao, heb ik een dagboekje bijgehouden. Er staan in telegramstijl berichtjes in. Die heb ik later, voor ons knusse huisje, wat uitgewerkt. Dat ging wat moeizaam. Toen ik het boekje deze week weer las, kreeg ik het gevoel als in een roes daar over dat mooie eiland gelopen en gereden heb. Ik herinner me niet eens hoe het huis van onze overburen aan de Navajosweg eruit zag. Ik heb daar helaas ook geen foto van gemaakt. Achteraf gezien had ik ook via de Winnetouweg naar de Gosiweg willen lopen. Wij zijn beiden wel naar beneden gelopen, richting de Emmakerk. Daar hadden we de auto geparkeerd. Ik had ook graag langs de Marnixschool willen lopen, naar de ingang van de lagere school. Ook niet gedaan. Zo zijn er meer dingen die ik achteraf gezien mis. Van de reis heb ik nog steeds een wat wazig beeld. Alsof het een droom was. Misschien komt dat, omdat ik de reis met / voor hen maakte en pas op de tweede plaats voor mezelf.
Er is na die reis wel een last van me gevallen. Mijn Antilliaans rugzakje is een stuk lichter.

Die dinges van je weet wel

motor uit alu behuizing

Ik heb in de loods eerst nog wat oud zeer gedemonteerd. Het waren onderdelen van een ketel, waaraan ik schoon aluminium wilde  overhouden. Het betrof veel messing delen, die aan / in het aluminium geschroefd waren. Men maakt ook veel gebruik van beveiligde bouten, die ik alleen met de speciale (holle) torx pin bits kan losmaken. Vanmorgen had ik een cv ketel voor de sloop, die ik niet eerder gezien heb. Het apparaat kwam mij nogal oubollig over. De montage van de koperen leidingen was ook ongekend. Dat ding heeft het wel erg lang goed gedaan. Maar alles en iedereen heeft een eind. Hij is vervangen door een nieuw, modern exemplaar. Of vervangen nog zin heeft is een vraag die vaak gesteld wordt. Immers, we gaan toch van het gas af? Nou, dat zien over een jaar of 20 nog wel weer. Voor die tijd zal er nog heel veel moeten gebeuren. Niet alleen de isolatie van de woningen, ook de benodigde apparatuur zal eerst van de kinderziektes moeten zijn verlost. Als we bijna alles op elektriciteit willen laten draaien, dan mogen er een paar kerncentrales en/of duizenden windmolens en/of honderdduizenden zonnepanelen bijkomen. Dus het duurt nog wel even.

gouwe ouwe

Zo'n ketel vergde weer wat onderzoek vooraf. Hoe is dat ding geconstrueerd en hoe kan ik hem het beste demonteren? De metalen behuizing was van binnen voorzien van een schuimplastic laag. Die was totaal vergaan tot bijna stof. Er waren in dit geval popnagels gebruikt om de behuizing te maken. Die nagels heb ik eerst met de slijpschijf verwijderd. Na verwijdering van de behuizing lag het inwendige van de cv ketel bloot. Daar ben ik toen bovenop gedoken. Al het leidingwerk was met knelkoppelingen vastgezet en -geroest. Maar ik kreeg de meeste met brute kracht los.
Voordat ik weer huiswaarts ging, heb ik nog een boiler gedeeltelijk ontdaan van niet-koperen onderdelen.

Onderweg ben ik even naar de bouwmarkt geweest. Alvast wat inkopen gedaan voor morgen, als ik weer onder de dakkapel kruip. Ik had twee plaatjes nodig van 122 x 61 van verschillende diktes. Beide moesten in stroken gezaagd worden. De een in stroken 20 cm breed (dat werden er dus 3) en de ander in stroken van 15 cm breed. Dus dat werden er vier. De plaatjes werden een voor een horizontaal op de zaagmachine gelegd en op de gewenste hoogte doorgezaagd. De jongeman pakte niet telkens de onderste strook, maar wisselde het af met de bovenste. Het gevolg was dat ie de stroken met elkaar moest vergelijken om te zien welke nog als laatste gezaagd moest worden. Uiteindelijk lukte hem dat wel, maar voor mij was het via een onhandige omweg. Zou ie misschien autistisch zijn? Autisten denken immers ook in kronkels. Net als veel vrouwen. Al had deze medewerker het wel gewoon over het plaatwerk en niet over die-dinges-van-je weet-wel.

I'm a boy

but my mom won't admit. "Eindelijk een jongen!", zou pa misschien gedacht hebben. Maar mom dacht er anders over :

De angst regeert

Het regent klachten van AZC personeel over de sfeer in de opvangcentra. Agressieve asielzoekers, criminele asielzoekers, schelden, spugen, slaan enz. zijn zaken die in toenemende mate voorkomen. Ondankbaar en respectloos gedrag. In plaats van dat tuig het land uit te gooien, gaat men onderzoeken hoe men al die illegale lastpakken in de watten kan gaan leggen. Alsof je een of andere idioot in je eigen huis de boel laat verbouwen en als een slome duikelaar toekijkt. Ik denk met weemoed terug aan de tijd waarin de Jantjes de Dam schoon veegden met hun broekriem en de politie met de bullenpees de orde handhaafde.
Nog even en de AZC's zijn No go zones geworden. Die zijn er trouwens al in bepaalde wijken.
Een docent heeft zich 'negatief' uitgelaten over de profeet Mohammed. Dus wordt hem de wacht aangezegd. Al die grappen en grollen over God, Jezus en Maria is geen probleem. Zelfs islamieten vloeken christelijk. Wat moeten we met die haatpredikers? Het liefst het land uitschoppen. Maar ja, die angst hè.
We mogen volgende maand weer stemmen. Time for a change. Hoewel.... misschien durven we straks niet eens meer te gaan stemmen. Uit angst.

Vooruitzien is regeren

En in dit geval kosten spreiden. Nu duidelijk is dat de energieprijzen zullen blijven stijgen en we van het gas af gaan (zeggen ze), zou je verwachten dat mensen zich daarop gaan voorbereiden. Oké, je kunt ook wachten en vervolgens enkel tienduizenden euro's neertellen om op de valreep alsnog maatregelen te nemen. Maar waarom niet nu? Begin maar eerst met het fatsoenlijk isoleren van woningen. Ik zeg fatsoenlijk, want dat werk is decennia geleden met de Frans slag gebeurd. Veel spouwmuurisolatie is inmiddels naar beneden gezakt of zelfs vergaan. Methodes en technieken zijn verbeterd. Veel woningen hebben nog het oude dubbelglas en vloeren die niet geïsoleerd zijn. Er is nog heel veel te verbeteren, alvorens over te gaan op andere energievormen.

Generatieverschil

Mijn moeder keek en luisterde graag op de zaterdagavond naar de Perry Como Shows, in de tijd dat we eind jaren 50 net een televisie in huis hadden. Ze vond zijn liedjes erg leuk. Zelf hoorde ik ook andere muziek. Wat dit nummer betrof, luisterde ik liever naar de cover van Carl Mann. In die (toen nog voor velen) verfoeilijke rock & roll stijl :

Lekker weertje zo

Vandaag heb ik de bus maar eens een wasbeurt gegeven. Hij zag er niet uit. Tijdens en na het wassen, zag ik hier en daar een wat bruine verkleuring, ook wel bekend als roest. Logisch, want het is een Italiaan. De buitenlucht doet hem geen goed. Komende tijd ga ik de bus maar weer eens onder handen nemen, om de Italiaanse roestduivel te bestrijden.

Ik ga ook maar weer eens wat tijd op de hefbrug huren. Om de onderkant te controleren en eventueel onderhoud plegen. Tot nu toe kostte me dat 15 euro per uur. Ik doe de nodige voorbereidingen, zodat ik de tijd heel efficiënt en effectief van spenderen. Als ie op de brug staat, kan ik weer het rek van het reservewiel monteren. Dat ligt met het wiel nog steeds hier in de schuur, nadat ik ze had opgeknapt.

Afgezien van de roest heb ik verder geen andere uitdagingen. O ja, een omvormer plaatsen.

Beetje bij beetje vooruit

Gisteravond heb ik weer gekeken naar Eindelijk thuis. Het was weer een mooie aflevering, waarin een geadopteerd iemand veel vragen beantwoord kreeg en aangenaam verrast werd.
Vanmorgen zijn wij weer aan de slag gegaan met de afwerking van de dakkapel. Samen met mijn workmate Sonja heb ik eerst wat inkopen gedaan. Een plaatje hout, dat we maar gelijk op maat lieten zagen in stroken van 20 cm breed en een tweetal balkjes.
De stroken zijn bedoeld als afwering onder de vensterbank. Het idee was snel bedacht, maar de uitwerking vergde meer tijd in de vorm van passen en meten. Uiteindelijk konden we het overgrote deel afwerken. Rest nog een stukje aan de rechterkant. Dus nog een plaatje (van 122 x 61 cm) in 3 stroken van 20 cm breed x 122 lang laten zagen.
Daarna heb ik alle schroeven waarmee de gipsplaten bevestig zijn, nog wat aangedraaid. Daarna kon Sonja met het plamuurmes en wat plamuur aan de slag. Het wegwerken van de zwarte schroeven gaf direct een ander, mooier, aanzicht.

...komt een koof omheen...

Terwijl er geplamuurd werd, heb ik de extra wandcontactdoos aangesloten met behulp van een extra lasdoos, waarin de benodigde spanning afgetapt werd. Als laatste hebben we de balkjes tegen het plafond geschroefd. Ze zijn bedoeld om de aansluiting van het dak van de dakkapel op het dakbeschot met een koof af te dekken. De koof moet iets weg hebben van een extra balk. Er komt een plank van 15 cm breed op, zodat de lelijke naad afgedekt gaat worden. Inmiddels was het bijna half drie en dus tijd om te kappen. Via de Milieustraat zijn we weer huiswaarts gekeerd. Met vermoeide voeten, maar zeer voldaan.

In de genen

Vanavond ga ik weer kijken naar het tv programma Eindelijk thuis. Ik vind het een interessant programma, net als Spoorloos. In beide programma's zie ik geregeld dezelfde zaken naar voren komen, zoals adoptie, opstandig gedrag in de puberteit en het gevoel van geadopteerden iets wezenlijks te missen en/of verloren te zijn geraakt op deze wereld.
Ik ga het niet hebben over de quasi adopties, waarin baby's en kinderen gewoonweg van hun ouders gestolen zijn. Nee, ik ben vooral geboeid door het gevoel wat die zoekende, geadopteerde mensen hebben. Laatst zag ik een jongeman, die als kind een halfjaar na de adoptie in een kindertehuis terechtkwam! Een zeer schrijnende en traumatische situatie. De jongeman was als kleuter pardoes uit zijn omgeving geplukt en van Brazilië naar Nederland overgebracht via een adoptie. Wat hij hier heeft moeten meemaken heb ik als onvoorstelbaar schrijnend ervaren. Wat een ellende! Er zat iets in die jongeman, dat hem het gevoel gaf dat hij niet hier hoorde te zijn. Hopelijk heeft het weerzien met zijn geboorteland en stad hem goed gedaan.
Adoptie klinkt zo mooi, maar er is ook een andere kant. Zeg maar rustig een zeer donkere kant.

Laat ze daar

Er is hier en daar wat discussie ontstaan over het al dan niet terughalen van moeders met kinderen uit het voormalig IS gebied. Ik vind dat ze daar waar ze de barbaren hebben bijgestaan terecht moeten staan. Ik ben niet de enige die deze mening is toegedaan. Waarom men de IS vrouwen en hun kinderen niet terug moet laten keren :

Weer zo'n verhaal

Vanmorgen was ik in de loods bezig met wat demontagewerk. Tijdens de koffiepauze sprak ik een bekende. Hij bleek ook geïnteresseerd te zijn in het verleden van zijn familie. Toen hij over zijn vader vertelde, klonk het mij zeer bekend in de oren. Zijn vader werd als jongeman door de Duitsers opgebracht en naar Duitsland overgebracht. Daar moest ie voor de Nazi's aan het werk. Als hij fouten zou maken of te veel zou praten, zou hij geëxecuteerd worden.
Na de oorlog, hij had zwaar gewond een bombardement overleefd, kwam hij terug. En zoals velen is overkomen, werd ook hij beschouwd als een landverrader! Ik heb die verhalen al eerder gehoord. Zelfs uit eerste hand van een voormalig dwangarbeider. Het is een regelrechte schande hoe ons land gereageerd heeft tijdens en na de Tweede Wereldoorlog op slachtoffers. Maar ach, zo is het de mensen uit het voormalig Nederlands Indië ook vergaan. Misschien is het typisch Nederlands.

De eerste BBQ van 2019

We kregen een leuke uitnodiging om te komen bbq'en. Nou, dat was zeker niet tegen dovemansoren gezegd. Het was zondag prachtig weer en de kok / gastheer bakte de satés mooi bruin. Gewoon zoals het hoort en ze het lekkerst smaken.

sate babi

Overigens zag ik weer een interessant programma. Het ging dit keer over vlees. Rundvlees. Over de graseters, die niet altijd of enkel gras aten en het Amerikaans vee dat granen te vreten kreeg. Vee dat gras eet lijkt mij normaal. Maar vanwege de smaak / eisen van de vleeseter, geeft men het vee geen gras maar alleen granen. Dat vlees schijnt beter te smaken. Ik ken geen vee dat graan verbouwt om het vervolgens te gaan oogsten en eten. Onnatuurlijk dus. Koeien eten gras. Maar ja, de mens wil ook veel. Veel verdienen dus. Wij verdienden dus een heuse bbq, die prima gesmaakt heeft.

Verloren en gevonden

Sinds zaterdag ben ik een stel sleutels kwijt. Ja, weer. Ik verkeerde in de veronderstelling, dat ik Fenna ben gaan uitlaten zonder sleutels mee te nemen. Sonja was immers thuis.
Later op die zaterdag miste ik de sleutels. Ik heb ondiep nagedacht (dankzij een zeer klein geheugen) en toen me suf gezocht, daarna samen met Sonja. Zonder enig resultaat. Ik kreeg in de nachten daaropvolgend geen droom met de locatie, zoals vorige keer. Tja, die geesten worden het ook wat zat, hè?

Als nummer 1

Vanmiddag is Sonja naar het gemeentehuis gegaan, maar daar had men niets geregistreerd staan. Ze kreeg het advies eens op de website Verloren en gevonden te gaan kijken. Toen ze weer thuis was, ben ik subiet achter (of voor?) mijn laptop gekropen en wat denk je? Ik kom dus op de site van de gemeente (!) waar ik mijn sleutels terugzie!  Toen ik j.l. zaterdag zo gezellig op een bankje zat te praten met de mevrouw die in een Jappenkamp heeft gezeten, zijn mijn sleutels daar van opwinding uit de zak van mijn bodywarmer gevallen. Oeps!
Ik kon twee acties ondernemen. Een formulier invullen en dat naar de gemeente mailen of bellen. Dus ik bel de gemeente.
Volgens de mevrouw kon ze geen sleutels vinden. Ook niet na ruggespraak met een collega. Huh??! Ze zag er wel een foto van. Net als ik. Ze vroeg mij te wachten tot een uur of half vijf, want dan zou ze in de kluis gaan kijken. Tja, dat had de receptioniste ook kunnen doen of laten doen. Toch? Of hebben de interne procedures elkaar gekruist?
Sonja is toch maar weer teruggegaan, de lieve schat. Ik had ook morgen weer een poging kunnen wagen om ze te gaan halen. Maar goed, ze wilde per se weer gaan kijken. Dit keer kreeg ze de sleutels mee. Zo zie je maar weer. Ik was ervan overtuigd, dat ik geen sleutels meegenomen had. Dus toch wel. Ik ben de eerlijke vinder natuurlijk erg dankbaar.

Een watje in Kampen

Wat een weer zeg! Een groot deel van Europa heeft er last van. En wat een ellende op de wereld vanwege het weer. Gelukkig gaan wij het klimaat veranderen, dan wordt alles weer zoals vroeger. Eerst geld organiseren, dan gaan we aan de slag. Haha!
Vanmorgen las ik over een plan om de draaideur criminele asielzoekers te gaan registreren. Zo kunnen politie en de lokale overheden controleren, of asielzoekers die hier blijkbaar rondtrekken tussen de azc's, geregistreerd staan als criminelen.
Iedereen blij, behalve de criminelen, die overigens geen enkele kans schijnen te hebben op asiel maar toch hier rondhangen. En wat denk je wat de burgemeester van Kampen is de euforie roept? "Ja, maar iedereen verdient een tweede kans...", jankt CU meneer Bort Koelewijn. Meneer Koelewijn wil nog steeds niets weten van de draaideur mentaliteit van deze ongewenste, kansloze azc-criminelen en vervalt in de ach wat zielig modus. Kijk, aan die mentaliteit gaat ons land dus ten onder.

Uit een Jappenkamp

Ze zat wat verloren op een bankje in de zon. Ik was wat verderop Fenna laten rennen met haar tennisbal. Toen Fenna bekaf was, liep ik naar de afvalcontainer naast het bankje om een zakje met inhoud even weg te gooien. Ik groette de vrouw met zonnebril en vroeg haar of ze lekker van de zon zit te genieten. Het duurde niet lang eer ik naast haar zat. Ze heeft Fenna en mij vaker zo bezig gezien vanuit haar appartement, zei ze.
Toen ik naast haar zat vroeg ze me of ik soms uit Indonesië kwam. Tja, en toen volgde een lang en interessant gesprek. Zelf is ze daar wel geboren, maar heeft de eerste jaren in een Jappenkamp doorgebracht. Aan die periode heeft ze een trauma overgehouden, waar ze tot op heden last van heeft.
Het toeval wil dat ze met dezelfde boot vanuit Indië naar Nederland gevaren zijn als mijn moeder en zus. Maar niet tijdens dezelfde vaart.

Hij doettut weer

Gisteravond zat ik wat puzzelend bij te komen van een drukke dag. Ik ben wat verkouden, dus de nachtrust was ook niet geheel conform gebruikelijk (wat een taal) verlopen.
We kregen onverwacht bezoek van een buurtbewoonster. Ze vertelde dat haar centrale verwarming het niet meer deed. Of ik even wilde komen kijken. Tja, zo gaat dat met de mond tot mond reclame over Willem met de waterpomptang.
Samen zijn we naar haar woning gestapt, want ik wilde haar niet in de kou laten staan. Daar heb ik eerst de warmwaterkranen gecontroleerd. Een kraan drupte een ietsiepietsie. Maar dat was niet de oorzaak. Daarna heb ik het display van de ketel op zolder bekeken. Die gaf geen bijzonderheden. De hoeveelheid water in het systeem zou genoeg moeten zijn. De keteldruk bedroeg 1,7 bar. Het systeem gaf ook geen warm water meer. Omdat de gedupeerde erop stond, heb ik even de helpdesk gebeld. De medewerker vroeg mij op het display wat toetsen in te drukken, om zo de druk van de ketel te kunnen controleren. Die bleek daar lager uit te vallen dan die op de meter in de badkamer : 1,0 bar. Ik kreeg het (logisch) advies het systeem eerst bij te vullen conform de voorschriften.
Dat was gemakkelijker gezegd, dan gedaan. De tapkraan bevond zich namelijk achter een wasmachine met daar bovenop een droger. Toen mevrouw even kwam kijken, zei ze : "O, dat weet je nog wel. Dat heb je vorige keer ook al eens gedaan." Ik keek haar wat verbaasd aan en zei : "Dat zou best kunnen, maar dat weet ik niet meer." En zo was het. Toen ik daar zo bezig was, begon me wel een en ander te dagen. Het vulpunt aan de radiator daar was een heel ander dan ik gewend ben. Ik moest ook achter de wasmachine in een zeer beperkte ruimte een wasmachineslang loskoppelen en een vulslang aansluiten. Met een waterpomptang lukte het. Ik kon me dat gedoe van de vorige keer niet meer herinneren.
Na het bijvullen begon het systeem (met automatische ontluchting) weer zijn werk te doen. Er was weer warm water en de radiatoren werden ook weer warm. Ze was dolblij dat het verwarming het weer deed. Rond 22.30 uur was ik weer thuis. Tevreden, want wat is er nou mooier dan iemand een warm gevoel geven?

Criminele asielzoekers

Op de dag van de criminele asielzoeker

Na een tijdje geen nieuws te hebben vernomen, is er vandaag weer eens aandacht voor de criminele asielzoekers van het AZC in Dronten. Het AZC ligt ten oosten van Dronten, op een paar kilometer afstand van het Hanzestadje Kampen. In Kampen ondervindt men erg veel overlast van criminele asielzoekers, die zich vooral schuldig maken aan (winkel)diefstal. Helaas doet de overheid daar nauwelijks iets tegen. De criminelen wandelen vrij rond en zijn vaak zoek(geraakt). Men doet niet eens aan dossiervorming, zodat een criminele azc'er als nette bezoeker in elk ander AZC ontvangen wordt. Het is helemaal van de gekke, dat men in het nieuws spreekt over criminele Drontenaren! Het zijn nota bene illegale buitenlanders. Duidelijk bedoeld om vooral dit soort tuig en de AZC in bescherming te nemen.
De hele situatie wordt veroorzaakt door de overheid. Procedures duren te lang en er wordt niet adequaat gereageerd bij wangedrag. Veel overlast wordt ook in de doofpot gestopt, om het imago van het AZC niet te schaden. Wie over de gevolgen van ongebreidelde immigratie in Zweden leest, zal eerst drie keer nadenken alvorens een immigrant toe te laten. Men kan toch leren van andere landen? Maar ja, ook in het socialistisch Zweden kijkt de overheid graag weg en gebruikt ze veelvuldig de doofpot. Met gevolg dat anti-immigratie gevoelens flink groeien.
Wat zou ik doen als ik iemand gastvrijheid verleen, die vervolgens iets van mij steelt? Gewoon de deur uitschoppen. Wegwezen! Geen procedures en helemaal geen 'ach en wee' en 'wat zielig'. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Het begint in Kampen en omgeving steeds meer te stinken. Als de overheid weinig tot niets doet, dan beloopt ze de kans dat mensen de kwestie zelf gaan aanpakken. Dan moet men niet gaan zeuren over eigen rechtertje spelen, want dat mogen nu blijkbaar alleen de criminele asielzoekers / vluchtelingen / migranten.

Huisdieren

Er zijn mensen die stellen, dat ze naarmate hun huisdier beter zijn gaan leren kennen, ze van dat dier meer zijn gaan houden dan van mensen. Nou, dat gaat mij wat ver.
Onze Fenna begroet mij altijd erg vrolijk. Zelfs als ik maar even weggeweest ben. Ze is dan zo blij, alsof ze me een jaar niet gezien heeft. Fenna laat duidelijk blijken in welke stemming ze verkeert. Die is trouwens bijna altijd goed. Als we even weggaan en ze moet thuisblijven, dan vindt ze dat merkbaar niet leuk. Maar voor de rest is ze altijd leuk. En ze is een trouw beestje.
Ze is heel anders dan onze kater Tom. Die gaat met zijn personeel nogal afstandelijk om. Als ie buiten is geweest komt ie graag even op schoot staan (om zijn koude poten te warmen), om vervolgens te gaan liggen (om de rest van zijn lijf op te warmen). Op de een of andere manier lukt het hem dan, dat ik me nauwelijks durf te bewegen zolang hij bij mij op schoot ligt te ronken. Tom leeft zo zijn eigen leventje, al mauwt ie nogal vaak naar mij. Maar dat ben ik gewend.
En toch heeft Tom ook wel iets bijzonders. Hij heeft ons nog nooit blij gemaakt met een dooie mus. Dat zegt ook wel wat.

Arbeidsvitaminen

Dat was de naam van een radioprogramma wat ik in de jaren 50 soms hoorde. In dat programma draaide men op verzoek muziek. In die tijd stond blijkbaar in menig bedrijf de radio aan. Ik hoorde het slechts wanneer ik ziek thuis was of tijdens schoolvakanties. Het radioprogramma leeft nog steeds. Hoe is het mogelijk!
De liedjes van Les Paul (gitaar!) en Mary Ford vond ik toen al leuk. Zoals Vaya con Dios, Mr. Sandman en dit nummer. Toen waren het gewoon leuke liedjes. Nu zijn ze nog leuker, vanwege de herinneringen. Ze doen me allemaal denken aan de jaren 50 toen geluk nog heel gewoon was.

Ik zie ze vliegen

Als kind was ik al dol op vogels.  Ik schijn er noalg wat werk van gemaakt te hebben, om ze te vangen. Mijn moeder gaf me de tip, dat als ik wat zout op hun staart zou leggen, ik ze zo kon pakken. Dus heb ik uren met een handje zout buiten over de grond gekropen. Haha!
Van een vriendje leerde ik meer over de gevederde beestjes. Hoe ze heten, hoe hun nesten en eieren eruitzagen, welk geluid ze maakten enz. Mijn vriendje verzamelde eieren. Hij blies ze uit en deed het lege ei in een grote doos met watten. Met een kopspeld plaatste hij de beschrijving erbij. Als we eieren gingen zoeken, kregen we de instructie mee dat we geen ei mochten weghalen uit een nest als er minder dan drie in lagen.
We hebben een tijdje een buitenvoliere gehad. Die had ik zelf gebouwd met behulp van koperen leidingen en gaas. Die grote kooi hing onder een afdakje tegen de schuur. Een gat in de muur gaf toegang tot het nachtverblijf in de schuur, dat 's winters met een gloeilamp warm gehouden werd. Ik maakte ook nestkasten. In het bos in Beekbergen heb ik ze opgehangen. Daar zag ik trouwens welke plekjes de vogels zelf uitzochten om een nest te bouwen.
We hebben ook een aantal jaren zwaluwen in onze garage gehad. Dat was ook heel bijzonder om die anders zo schuwe hoogvliegers van zo dichtbij bezig te zien. Ik vond het elk voorjaar een emotioneel moment, wanneer ik 's morgens bij het betreden van de tuin opeens een zwaluw hoorde twitteren. Dat beestje zat telkens op de dakgoot zijn/haar reisverhaal te vertellen. Denk ik.
Vogels zijn leuke beesten. De poep heb ik altijd maar voor lief genomen. Ik heb liever dat een vogel op mijn kop schijt, dan een mens. Oké, er zijn onder de mensen ook rare vogels.

Venezuela en de ABC eilanden

Meneer Maduro blokkeert alle grenzen, om zodoende te voorkomen dat zijn hongerig volk geholpen gaat worden en/of er vandoor gaat. Wat een krampachtig leiderschap en nog triester : meneer heeft nog veel volgelingen. Aan de andere kant is het vreemd of zelfs inconsequent dat land eerst een boycot op te leggen en vervolgens hulpgoederen te gaans turen. Politieke en diplomatieke armoede.
Men is decennia lang bang geweest, dat Venezuela de ABC eilanden (Aruba, Bonaire en Curaçao) zou claimen. In de jaren 60, toen ons gezin daar woonde, ging het over de combinatie van oliewinning (Meer van Maracaibo) en de raffinaderijen op de eilanden Aruba en Curaçao. Af en toe kwam er wat geluiden uit Venezuela over een mogelijke claim van de ABC eilanden die daar op zo'n 75 km voor de Venezolaanse kust liggen te bakken in de tropische zon. Tot op heden is het daarbij gebleven. Ik denk daarom, dat het inzetten van Curaçao als steunpunt voor hulpverlening politiek gezien geen goede zaak is. Er stromen nu Venezolaanse vluchtelingen / illegalen de eilanden op. Velen duiken onder om uitzetting te voorkomen. Al vraag ik me af waar men dat doet, want zo groot is het eiland niet.
Ook op Curaçao worden vluchtelingen-ouders en hun kinderen van elkaar gescheiden tot hun uitzetting volgt. Daar klaagt men over als het in Amerika of hier gebeurt. Maar nu hoor ik (nog) geen klachten.
Op de tv zag ik een zeer goed doorvoede minister zich beklagen over het feit, dat de eilandbewoners zelf geen hulpactie hebben gestart. Tegen die dikke meneer zeg ik maar : "Logisch, u behoort tot de kleine elite die het daar (veel te ) goed heeft." Steun verlenen kan men het beste doen door vooral geen geld te sturen, maar fysiek daar zijn voor het verstrekken van goederen enz. Anders gaan de verkeerde mensen ermee aan de haal.

UWV gestuntel

Ik weet niet beter, dan dat het UWV zijn werk niet naar behoren doet. Ook ik ben herkeurd door een niet-arts. Tenminste, ze was nog studerende. Vanmorgen las ik het verweer van het UWV, waarin o.m. stond, dat zo'n niet-arts / verpleegkundige onder toezicht van een arts het werk doet. Dat zal best wel. In mijn geval was er geen arts in de spreekkamer aanwezig. De arts is toen sec afgegaan op de rapportage van de niet-arts. Ergo : ik ben herkeurd door een niet-arts.
Overigens vond ik de afhandeling van mijn situatie ook al erg chaotisch overkomen. Bij elke afspraak (en dat waren er nogal wat) kreeg ik eerst dezelfde vragen gesteld. Van mijn naam tot wat ik mankeer. Alsof ik daar  voor het eerst was. De signalen waren duidelijk : men kent je niet en wil het graag zo houden. Om nog zieker van te worden. Ik kreeg ondanks mijn psychische problemen nooit het advies iemand mee te nemen. Ik kreeg, ondanks mijn verzoek vanwege mijn slechte geheugen,  ook nimmer een gespreksverslag.
Het UWV wilde mij diverse keren laten herintreden in mijn eigen vakgebied. Werk waarvoor ik door hetzelfde UWV werd afgekeurd. Uiteindelijk ben ik mijn eigen weg gegaan. Ik heb zelf werk gevonden wat conform mijn situatie was en het achteraf gemeld bij het UWV. Dat was tegen de regels in, maar het werkte vele malen beter.
Ik heb een keer mijn beklag gedaan over de werkwijze van de organisatie. In hun magazine Perspectief. Althans dat was de bedoeling. Maar ja, Perspectief is louter bedoeld voor succesverhalen van vooral jongere mensen. Dus werd mijn verhaal door de redactie wat bijgeschaafd. Want het UWV wenst de schijn op te houden, dat alles prima gaat. Zowel met de organisatie als met de cliënten.

Zingend naar het altaar

Dit vind ik zo mooi. Ja, daar ben ik dan wel jaloers op, als je zo kunt zingen. En dan ook nog in de kerk. Helemaal tijdens een zeer speciaal moment, je trouwdag. Ik had dan wel tijdens het zingen mijn bruid af en toe diep in haar ogen gekeken.

Uitkeringsfraude

Zo'n bericht over uitkeringsfraude (dit keer -volgens het nieuws- door Polen, de rest is blijkbaar nog niet gecontroleerd), is voor mij geen nieuws. Wat wel fijn was te horen van de politiek, is dat betrokken overheidsinstanties (UWV, Belastingdienst en SVB) niet in staat zijn op gewone wijze samen te werken. Een dubieuze kwestie die uitgezocht moet worden, leidt tot onderling gekissebis. Ach ja, leer mij de ambtenaren kennen. Maar toch fijn dat bepaalde politici dit openlijk zeggen. Het werd tijd. Men wil een aparte organisatie oprichten, die de fraude gaat aanpakken. Nog meer ambtenaren omdat anderen hun werk niet willen doen of niet goed doen.

Over lijken gaan

De jaarlijks terugkerende 4 mei herdenking op het Ereveld vol Leven in Loenen is van de agenda geschrapt. De oorzaak : ruzie in de organisatie. De beide initiatiefnemers hebben ruzie met elkaar. En ik maar denken dat het hier om oorlogsslachtoffers ging. Nee dus, die twee mensen zijn blijkbaar belangrijker dan al die gevallenen en de mensen die tijdens de herdenking elk achter een grafsteen plaatsnemen. Hoe diep kan je als organisatie vallen.

Stappen maken

Niet alleen tijdens mijn loopbaan en dan in het bijzonder mijn projecten, ook in de privésfeer vind ik het aantrekkelijk om stap voor stap vorderingen te maken. Zo'n dakkapel laten plaatsen is een, maar dan volgt de afwerking aan de binnenkant. Op zich lijkt het net als die berg vaat na een feestje (en zonder vaatwasser). Maar als de boel keurig geordend is, lijkt het al een stuk beter en komt zo'n klus al een stuk rustiger over. Vervolgens per deel (glaswerk, servies, bestek en pannen) afwerken en zie, de tussenresultaten stuwen je voort in de werkzaamheden. Succes voelt goed.
Vanwege mijn aanpak schrik ik van mensen die bijvoorbeeld in een keer het hele huis slopen, om, terwijl ze in de gesloopte ruimte leven, vervolgens lukraak ergens te beginnen met opknappen. Totdat ze het zat zijn of ziek worden. Tja, dan is zo'n iemand en de medebewoners helemaal de pisang. Ik doe het liever per etage en per etage ook nog eens per kamer /ruimte. Dan kan je nog zeggen : (weer) een ruimte klaar! En met een tevreden gevoel de volgende aanpakken. En dat alles terwijl je in de rest van het huis nog je rust kan vinden.
Tot nu toe heb ik de afwerking van de dakkapel ook zo gedaan : deel voor deel. Vandaag ging ik weer met een goed gevoel huiswaarts. Ik had immers alles wat ik me voorgenomen had gedaan. Het begint er steeds meer op te lijken. Succes voelt goed.

Accu naar de knoppen?

half vol

Toen ik vanmorgen de spanning van de accu controleerde, gaf ie aan dat de batterij slechts voor de helft vol was. Vreemd, want hij heeft niet aangesloten de nacht doorgebracht. Toen ik hem daarna weer aan de acculader hing, was ie binnen een minuut weer vol! Het lampje Fully charged floepte aan. Toen ging bij mij ook een lichtje branden : was de accu soms kapot?
Sonja heeft de dealer een en ander uitgelegd en die zie dat de kans groot is dat de accu naar de knoppen is. Gelukkig zit er nog garantie op of eh....? Donderdag wordt de scooter opgehaald. Dan krijgt ie gelijk weer een servicebeurtje.

In verstaanbaar Engels

Oké, er was nog best wel leuke muziek in die tijd, de jaren 80 -90. Al lijkt het er soms niet op, voor mij. Dit nummer uit de musical Chess vond / vind ik ook mooi. Vooral ook omdat het in verstaanbaar Engels te beluisteren is. Dat valt tegenwoordig nauwelijks te doen. De samenzang is ook erg prachtig.

De dakkapel

randje afgewerkt met gipsplaatjes

Vanmorgen heb ik toch maar een gipsplaatje vervangen. Ik was niet tevreden over dat ding, want hij was net even tekort (zei Pietje Precies). Ik heb het tweede deel van de vensterbank weer op maat gezaagd. Door het plaatsen van de gipsplaten op de zijkanten was ie 2 cm te lang. Daarna heb ik een wandcontactdoos geplaatst in het halletje van de zolder. Om rekening te houden met de mogelijkheid tot het plaatsen van een wastafel, heb ik op de juiste hoogte een extra dwarsbalk tussen de staanders van de tussenwand geplaatst.

klaar

Na de koffie ben ik begonnen met het aftimmeren van het schuine deel onder de vensterbank. Ook met gipsplaten. Omdat ik toen toch met de gipsplaten bezig was, heb ik de laatste plaatjes gesneden en gemonteerd voor de afwerking in het halletje.
Na de lunch heb ik de handschoenen aangetrokken, de veiligheidsbril op mijn platte neus gezet en ben de restanten van de raveeldragers gaan wegslijpen. Ze waren ruwweg verwijderd toen de daarop gemonteerde balken verwijderd werden voor de plaatsing van de dakkapel. Het waren er twee en nu dus geen.

een koofje maken?

Inmiddels was het zo'n drie uur geworden. Ik vond het weer welletjes. Voordat ik na het opruimen vertrok, heb ik de situatie tussen het schuine dakbeschot en de aansluiting met de dakkapel bekeken. Ik denk dat ik er een koof overheen zet.
Voor de verdere afwerking wacht wat lijstwerk en het maken van een open kast in de ruimte naast de dakkapel (middelste foto). De kast wordt gewoon een aantal wandrails tegen de wand met dragers voor legplanken eraan.

Polen versus Israël

Ik word een beetje erg moe van Israël. Van de politiek van dat land. Ja, ik weet het, ik ben door deze mededeling nu een Jodenhater. Het zij zo.
De corrupte Nethanyahu beweert, dat Polen tijdens WO2 een soort nazi Duitsland was. Louter omdat er Polen waren, die de Duitsers geholpen hebben met het opsporen van Joden. Nou, die mensen had ons land en veel andere landen dus ook. Veel Nederlanders verdienden er geld mee, per opgebrachte Jood. Kassa! Veel mensen, tot zelfs nationale en lokale overheden toe, hebben zich opgesteld als lijkenpikkers door tijdens en na de oorlog Joodse bezittingen te stelen. Er werd tot recent nog steeds belastingaanslagen naar omgebrachte Joden gestuurd. Er is nog steeds gekissebis over gestolen Joodse eigendommen. Maar goed, daar laten de kranten liever weinig of niets van zien. Nee, wij hebben immers Anne Frank waar men goede sier meemaakt en als Wiedergutmachung zijn wij pro-Israël. Gelukkig is die houding aan het tanen richting een normale.
Als ik de Israëlische politiek volg, kan ik me goed voorstellen dat de Jodenhaat groeit. Ik zie steeds vaker politieke Jodenstreken. L'histoire se répète. De ongebreidelde toelating van islamieten zal ook invloed hebben op de toenemende Jodenhaat in Europa. Maar ook dat mag ik niet zeggen.

Wolven in Duitsland

In Duitsland is het wolvenbestand in een jaar tijd flink gegroeid met zo'n 65%. Ik heb het niet over het aantal Turken dat als Grijze Wolven daar rondzwerft. Het betreft de gewone wolf. Het aantal aanvallen op met name schapen en ander vee stijgt ook hard. Met zo'n 50%. Het aantal dood aangetroffen wolven neemt ook toe. Met name veehouders balen van de wilde hond, die zeker niet schuw is en voor de lol (instinct) doodt. De veehouders zijn nog minder schuw en schieten de ook in Duitsland beschermde wolven af. Het is maar dat men weet wat men hier te wachten staat.

Ik ben geen hond!

Veel hondenbezitters behandelen hun huisdier alsof het een mens en dan met name een kindje is. Het mag, zolang ze maar niet klagen over het door hen aangeleerde gedrag van het beest.
Ik moest aan die mensen denken, toen een manager met een volgens hem schitterend idee kwam aankakken. Als gedetacheerde moest ik elke week een urenbriefje inleveren. Op dat briefje stond het aantal gewerkte uren per dag. Het werd door de opdrachtgever ondertekend als zijnde correct en akkoord.
Nu waren er collega's die telkens weer verzuimden dat briefje in te leveren, met gevolg dat het opmaken en uitsturen van de facturen vertraagd werd. Maar gelukkig had onze manager een lumineus idee : "We gaan de medewerkers die wel op tijd hun briefje inleveren belonen!" Tja, toen dacht ik ad rem : "Ik ben geen hond!" Een hond beloon je bij goed gedrag. Mensen worden geacht 'normaal' (wat heet?) gedrag te vertonen. In plaats van de notoire overtreders aan te pakken, ging deze manager op de honden-toer. Hij deed elke maandagochtend de op tijd ingeleverde briefjes in een hoge hoed en trok dan een briefje. De eigenaar van het briefje kreeg een beloning. Nee, geen prestatieverlof of zo, want er moesten uren gemaakt worden. Het was een reep chocolade of zo. Wat dacht je? Die notoire rommelaars bleven gewoon hun gang gaan. De oplossing at wel brood. De manager had meer tijd, energie en kosten gemaakt voor noppes. Van zo'n idee lusten de honden toch geen brood?
Dat is net zoals met die BOB sleutelhangers. Alsof mensen daarvoor hun drankje zullen laten staan. Oké, er zijn er die die dingen verzamelen. Of eh...?

Naar Dromenland

Grappig. Van dit nummer kon de nog kleine Ben het eerste deel meezingen. In die tijd in Schoonhoven (eind 70 begin 80) draaide ik veel muziek van Roy Orbison. En het was weer eens wat anders dan het overbekende Slaap kindje, slaap.

Chroom 6

Stel je werkt in een werkplaats waar, naar later zou blijken, met een zeer gevaarlijke stof (kankerverwekkend) gewerkt wordt. Er zijn mensen ernstig ziek van geworden en er zelfs aan overleden.
Stel je werkgever gaat je schadeloosstellen. Op zich is dat heel gewoon. Wat niet gewoon is, is dat zo'n werkgever de vergoeding laat afhangen van je functie. Zou dat komen omdat je voor bepaald werk een minder aantal keren ademhaalt? Onzin natuurlijk.
De Tilburgse wethouder verschuilt zich laf achter een rapport van de RIVM als het om de hoogte van de schadevergoeding gaat. "We kunnen niet anders", was het antwoord van deze Pilatus wethouder. Onzin, waar een menselijke wil is, is een menselijke weg. Het gaat hier om mensen met gezinnen.
Maar ja, we hebben hier weer te maken met een slager die zijn eigen vlees keurt. De verantwoordelijken zijn de nationale en lokale overheden. Zij laten zich leiden door een andere overheidsorgaan, het RIVM. Probeer daar maar eens tegenin te gaan. Het is net als de ellende on Groningen met de aardbevingsschade en veel andere minder bekende gevallen. Zoals in veel gemeentes.

Een hopeloos geval

Ik heb vanmiddag de studentenfiets uit de schuur getrokken. 's Morgens heb ik een kabel gekocht voor de versnelling. Beide versnellingskabels waren weliswaar gebroken, maar er lag er nog een in de schuur.
Toen ik de fiets in het felle zonlicht had geplaatst en nader bekeek, zag ik nog meer ellende. De bedieningshendels van beide versnellingen waren een en al roest. En, wat erger was, het achterwiel kende een paar gebroken spaken en een flinke slag.
Ik heb even over deze bevindingen nagedacht en toen mijn conclusie getrokken : een hopeloos geval. Ik ga hem in elk geval niet repareren. Zonde van mijn tijd en energie. Misschien is ie nog inzetbaar met een ander achterwiel, zonder versnellingen.

Ieder zijn/haar ding

Een tijdje geleden kreeg ik van een andere hondenbezitter te horen, dat ik beter niet naar het tv programma van Cesar Milan kon kijken. Zijn opvoedingstechnieken werden door haar afgeschilderd als zijnde dierenmishandeling. Ik wilde daarover niet in discussie gaan, want het werd me al snel duidelijk dat er met haar niet over te praten viel. Erger, door haar betoog ging ik me bijna een dierenbeul voelen. Bijna, want ik bleef mijn boerenverstand gebruiken. Het was wel weer zo'n situatie waarin iemand mij haar mening wilde opdringen. Omdat ik daar niet in meeging, reageerde ze nog feller. Brrr, eng mens. Nee, ze stuurde niet haar verwende hondje op me af want die luister voor geen meter.
Het is tegenwoordig schering en inslag voor wat betreft het opdringen van een mening. Wat ik in Cesars werkwijze herken en ook toepas is je te realiseren dat het beest een hond is en geen mens. En dat je als leider dat ook moet uitstralen. Dat houdt o.m. in, dat ik bepaal wat in dit geval Fenna wel of niet mag doen. Grenzen vaststellen en bewaken. Zonder haar te mishandelen. Ik heb daar dus geen slipketting voor nodig of een touw als riem vlak onder de kop. Fenna luistert meestal wel.
Maar goed, er zijn steeds vaker situaties waarin mensen mij proberen iets op te dringen. En o wee als ik laat blijken er een andere mening op na te houden. Nee, dat mag niet. Hoezo vrij land, hoezo democratie? Ik moet solidair zijn. Of wel : ik moet mijn mond houden en slaafs volgen. Soms denk ik : wat is er toch met die generatie uit de jaren 60 en later aan de hand? Die is toch zeker ook in een vrije wereld opgevoed? Waarom wordt mij al dat andere nieuws onthouden? Waarom moet ik oogkleppen op en meelopen met de rest? Waarom mag ik geen vlees meer eten? Waarom mag ik niet naar Cesar Milan kijken? Waarom wil men mij demoniseren en monddood maken? Omdat zij die zich telkens weer zo opdringerig opstellen altijd hun zin hebben gekregen. Maar ja, zo ben ik dus niet opgevoed. En ik ben er trots op en blij mee.

Liever koffie

Vanmorgen ben ik zowel met de scooter van Sonja als met een afzuigkap bezig geweest.
Hoewel ik gisteren de accu van de scooter had opgeladen, leek ie vanmorgen tijdens een paar startpogingen zo dood als een pier. Ik heb hem daarom maar aangetrapt, wat wel lukte. Na een eindje rijden inclusief het doen van een boodschap, heb ik thuis de accu verwijderd. Met een spanningsmeter heb ik de inhoud getest. Die bleek ruim 12 volt te zijn. Ook de acculader gaf aan, dat de accu 100% geladen is.
Dat was ie gisteren dus ook, maar vanmorgen leek ie weer leeg. Ik heb daarom de accu in de scooter teruggezet, maar de plus-kabel niet aangesloten. Ik ben benieuwd, wat ie morgenochtend doet. Dan ga ik hem eerst weer doormeten, alvorens de scooter te starten. Zo probeer ik al analyserend de oorzaak te vinden.

Daarna heb ik gevolg gegeven aan de afspraak op de kalender : een afzuigkap ophangen bij een buurtbewoner.
Ze had alles al voorbereid, dus de gaten waren afgetekend en de boel op de kookplaat was keurig afgedekt. Het leuke was, dat ze op voor hand zei : "Als ie straks niet past of scheef hangt, is het mijn schuld." Dat scheelt. Ik heb anders meegemaakt, zoals mensen die de verkeerde spullen kopen en dan mij de schuld willen geven als blijkt dat ze niet passen. Vanwege mijn enorm vertrouwen in de medemens, heb ik de door haar afgetekende plaatsen waar de boor de muur in moest, niet eens gecontroleerd. Ook niet de onderlingen afstand.
De boorhamer baande zich met veel kabaal door het beton. Vier keer. Al zag ik bij het vierde gat de boor een beetje weglopen. Waarschijnlijk een kiezelsteentje. Hoewel de pluggen 8 mm exemplaren waren, heb ik eerst met een 6 mm boor geboord. Daarna heb ik de gaten opgeboord tot de gewenste 8 mm. Na die kolere herrie en de betonstof heb ik de pluggen geplaatst  en de schroeven erin gedraaid. Samen hebben we de kap opgehangen en.... hij paste precies! Toen was het de stekker erin en de kap testen. Alles functioneerde naar behoren. Als blijk van dank kreeg ik een zak koffiepads mee. Die had ze speciaal voor mij gekocht. Leuk!
We hebben tijdens de klus gezellig met elkaar gesproken. Ze heeft ook een aantal beperkingen, zodat we elkaar zonder al te veel woorden gemakkelijk konden begrijpen. Helpen blijft leuk, al ben ik wat hulpverlening betreft wat terughoudender geworden. Vanwege  minder leuke ervaringen. Er zijn mensen die een houding aannemen, alsof zij voor mij een hoog uurtarief moeten betalen : veeleisend en vaak bazig dus. Of na zo'n stukje hulp mij opeens niet meer schijnen te kennen. Dat hoeft voor mij niet. Ik wil het leuk houden. Dus liever koffie.

Weg met het eenzijdig klimaatbeeld

Een van de weinige WNL uitzendingen, waarin Rik Nieman zich 'neutraal' gedraagt zoals een gespreksleider betaamt. Alleen jammer (of typisch?) dat WNL het stukje aan het eind afgekapt heeft. Voor de geïnteresseerden (die de Engelse taal machtig zijn) alsnog de mening van Richard Tol :

De jaren 50

In mijn jeugd speelden we veel. We lazen ook veel en luisterden naar de radio. Eind jaren 50 kwam onze eerste tv, met enkel op de woensdag- en zaterdagmiddag een uurtje voor de kinderen. Uit die periode dateert de foto. Onze huiskamer was typerend voor die tijd ingericht. Met een uitschuifbare tafel waar een zwaar kleed op lag. De stoelen waren bekleed met koperen spijkers. Het meubilair was aangevuld met een houten kruk, waarvan je de zitting omhoog kon draaien. Er was ook een boekenkast met glas in lood ramen. We hadden een houten pendule (bim bam) als klok, maar die maakte later plaats voor een doods modern elektrisch exemplaar met lampjes aan beide zijden. We hebben thuis nog zo'n oude klok met dat mooie nostalgische bim bam uurwerk, compleet met het luide getik.
Een lampje was ook een klomp met een zeil. Dat stond op de schoorsteenmantel boven de zwarte kolenkachel. En een houten staande schemerlamp met grote kap. Aan de muur de bakelieten schakelaars en contactdozen. Aan de muur hingen wat attributen van de Onderzeedienst, een bloedvlag van Hr.Ms O21 en een wimpel van Hr.Ms O19. Maar ook batik kleedjes en schilderijtjes met reproducties en echte (waterverf) van oom Karel van Suchtelen v.d. Haare. Met boven de haard een grote reproductie van een zeilschip op zee en op de inbouwkast het Heilig Avondmaal.
Goed opgeborgen in een kast in de slaapkamer aan de achterzijde lag een grote mooie doos met een blauwe bekleding. In die doos lag een zilveren bestek en verzorgingsattributen (spiegel, kam, borstel). In mijn herinneringen een huwelijksgeschenk, dat zelden tevoorschijn werd gehaald. Wat wel af en toe op tafel kwam, waren de mooie kopjes en schotels die in het middelste kastje van het dressoir bewaard werden. Als dat gebeurde was er bezoek. In het linker kastje bevonden zich spullen van mijn vader. Op beide foto's dragen mijn broers en ik dezelfde kleding, door mamma gemaakt. Blouses met een Afrikaanse opdruk. Tja, Afrika. Lekker warm daar. Nog ruim een maand lang levertraan slikken, dan begint hier weer de lente.

Een lege accu

Vanmorgen wilde Sonja haar scooter na een lange tijd weer starten. Het indrukken van de startknop leverde een licht tikkend geluid op. Dat was alles. Dus dat wordt kicken geblazen. Op die scooter bevindt zich een wat vreemd kickstartmechanisme. Het pedaal maakt een driekwart slag, voordat je voelt dat ie het blokje aangrijpt. Met gevolg, dat het opgang brengen van de krukas beperkt blijft tot een zeer korte kwart slag. Volgens de dealer moest het blokje met twee razendsnelle trappen aangetrapt worden. Maar ja, die man is wat jonger dan ik. Maar het werkte dit keer ook (hijg, hijg). Na een ritje van plm 8 km, dachten we dat de scooter wel weer elektrisch gestart zou kunnen worden. Onderweg had Sonja dat al geprobeerd en met succes. Maar weer thuis, leek de accu toch weer leeg. Zo leeg zelfs, dat ook aantrappen niet meer lukte.
Er was nog een euvel, een vreemd, schurend geluid aan het voorwiel. De remschijf en -blokjes liepen vrij. Het geluid deed zich voor bij een bepaalde stand van het draaiend wiel. Dus niet constant. Eerst verdacht ik de km-aandrijving. Maar die bleek het niet te zijn. Hij stond ook goed in de olie. Ik heb toen de vooras losgemaakt en voorzichtig wat olie op de bewegende delen gespoten. Toen was het geluid opeens weg. Ook als ik mijn rechteroor naar het wiel keerde. Ik weet niet of dat definitief verdwenen is, maar dat horen we dan wel.
Hij schuurt nu geruisloos, denk ik dan maar. Ik heb het lege 12 volt energiedoosje maar aan de lader gehangen. De lader is net een computer. Ik kan kiezen tussen 12 of 6 volt  en of het een gel of standaard (lood) accu is. Na die selectie moet ik op de startknop drukken. Uiteraard met een aan beide kanten aangesloten lader. Na drie kwartier gaf de lader aan, dat de accu vol was. Even testen dus. Een druk op de knop en..., toen sloeg dat gekke ding direct weer aan. Morgen gaat Sonja maar eens een flink stuk rijden.

Een fiets en een schuifdeur

In de schuur staat al een aantal maanden een fiets op mij te wachten. Het is de fiets van een voormalig student, waarvan een paar kabels gebroken zijn. Het zijn de kabels van de versnellingen. Maar ik vond het veel te koud om aan die klus te beginnen. Ik weet het, zo'n fiets met kabels is niet bepaald geschikt om als stationsfiets of studentenfiets door het leven te gaan. Maar soms kan het niet anders.
Wat ik wel gedaan heb, is de schuifdeur van de overkapping weer in orde gemaakt. Het raamwerk met daarop een paneel gaas, was door het vele heen en weer schuiven wat slap geworden. Ik heb met name de bovenkant, waar de geleiderollen op gemonteerd zitten, verstevigd met een bredere lat. Ik heb de hele constructie zo licht als mogelijk willen houden, maar dat ging dus ten koste van de sterkte.
Ik heb van de bovenkant van het gaaspaneel een rij mazen verwijderd. In de zijkant van de lat heb ik gaatjes geboord op de plaatsen waar de uiteinden van de afgeknipte stukken precies in passen. Het is slechts een detail, maar qua afwerking staat het wat mooier.
De deur schuift en sluit weer formidabel. Hij is primair bedoeld om de dakhazen buiten te houden, zodat de kussens gewoon op de zitbanken kunnen blijven liggen zonder besproeid te worden.
Gisteren was het 20 Celsius onder de overkapping. Daar zou ik dan wel even aan die fiets kunnen sleutelen. In mijn t-shirt.

Weer vuurwerk

Gisteravond rond 00.00 uur stak men hier in de buurt vuurwerk af. Nou, dat hebben we dus geweten. En dan onze hond Fenna vooral. Ze is als de dood voor dat geknal, sinds het moment dat een vuurwerkbom vlakbij haar ontplofte. Ze raakt compleet in paniek.
Jammer dat er nog steeds mensen zijn, die niet weten of begrijpen dat veel dieren last hebben van vuurwerk en zich niet wensen te houden aan de regelgeving.

De miljarden van Thierry Baudet

Gedurende mijn loopbaan en nog steeds heb ik met een schuin oog andere projecten gevolgd. Ik heb er veel van geleerd. Vooral hoe het niet moest. Zo heb ik ook projecten bij de overheden voorbij zien komen. Zelf heb ik een paar maanden aan zo'n project meegewerkt (zei hij triest). Het betrof een douanesysteem, Sagitta. Toen dat systeem werd opgeleverd, werden de landsgrenzen opgeheven....
Afgelopen week werd Thierry Baudet aangevallen vanwege zijn uitspraak over de kosten van het nationale klimaatakkoord. Baudet noemde een bedrag van 1.000 miljard euro. Men verweet hem niet bij de les te zijn, want volgens hen bedragen de kosten 'slechts' 700 miljard euro.
Het is duidelijk dat de mensen die zo tegen Baudet ageren, niet bij de les zijn. Het zijn goedgelovige (of meeliegende?) makke schapen, die ver van de realiteit staan en slaafs de overheden volgen*). Immers, de praktijk wijst uit dat projecten / plannen van overheden gemiddeld 40% duurder uit zijn dan in eerste instantie gepland. Dus de 1.000 miljard van Baudet klopt wat mij betreft. In het algemeen is Baudet veel realistischer, Daar hebben veel dromers nogal moeite mee.
Maar zoals gebruikelijk wordt een kritisch geluid of zelfs een andere mening tegenwoordig in de democratie niet meer geaccepteerd. We moeten immers te allen tijde solidair*) zijn?

Vroeg op

zondagochtend ontbijt

Vanmorgen was ik na een zeer vaste nachtrust al rond 08.15 uur in de supermarkt. Fenna wist niet wat haar overkwam, toen ik zei dat ze moest oppassen omdat ik een boodschap ging doen. De woorden oppassen en boodschap kent ze heel goed.
Waarom zo vroeg? Gisteren was de bak met vers gebakken croissants in de supermarkt leeg. Dus daarom. 's Morgens eten we geregeld (dus niet altijd) een croissantje als ontbijt. Croissant met een kop koffie om de dag te starten. Maar vanmorgen zat ik zonder ontbijt dus eerst op de fiets.
Wat was het rustig daar, zeg! Heerlijk. Ik was dus ook weer zo vertrokken. Ik kom altijd gericht boodschappen doen. Rondkijken doe ik alleen als ik meer producten moet kopen, maar mijn lijstje vergeten ben. Haha! Ik begrijp best wel, dat veel mensen impulsieve aankopen doen. Als ik met een nog lege maag daar rondloop, dan krijg ik ook de neiging naar veel andere (lekkere) producten te gaan kijken. Nee, kopen doe ik ze niet. Zoveel zelfdiscipline heb ik dan nog wel. Vanmorgen was er dus weer een ontbijt met een warme croissant. Nadat ik alsnog Fenna had uitgelaten.

Niet alle kranten

Nee, ik lees niet alle kranten. Ik heb zo mijn eigen voorkeuren wat berichtgeving betreft. Ik vind De Telegraaf te opjutterig en wat opgeblazen. En dan zijn er linkse kranten, daar doe ik ook niets mee. Het begon al met de Volkskrant, mij als kid of the baby boom, beter bekend als NSB-krant. Zo'n besmette krant zal ik op voorhand al niet lezen. Zelfs nu niet, omdat ik nog steeds die landverradersgeest proef in de summiere berichten die ik van die krant voorbij zie komen. Gelukkig haakten veel Volkskrant-abonnees op tijd af, zodat die krant tijdens de oorlog stilgelegd werd. Nee, ik heb de oorlog niet meegemaakt. Wel de naoorlogse sfeer die in mijn omgeving nog erg anti Duits en anti landverraders was. Als kind werd die houding met de paplepel ingegoten en in het dagelijks leven daarin meegezogen. Al maakte ik soms uitzonderingen.
Het AD valt me mee, al lees ik niet alles. Geen krant, maar een weekblad is Elsevier. Vind ik wel prettig lezen.
Voor het overige, buitenlands, nieuws moet ik in het buitenland zijn bij speciale kranten. Vanwege de subjectiviteit bij onze media. Soms probeer ik zelf evenwicht in het nieuws aan te brengen door eerst over het onderwerp in een links en vervolgens in een rechts georiënteerd blad te lezen.

Heel bijzonder onderwijs

Je gaat naar het bijzonder onderwijs, omdat je bijzonder bent. Men beweert dat het lerarenkorps bijzonder geschoold is, om op bijzonder wijze met de bijzondere leerlingen te kunnen omgaan. Wat denk je? Zodra een bijzondere leerling bijzonder (=wan-) gedrag vertoont, worden de ouders gebeld om het kind te komen ophalen! En vreemd genoeg wordt het kind ook echt door die (blijkbaar ook bijzondere) ouders opgehaald. Ik zou zo'n leraar even op zijn taken aanspreken. Wat denkt zo'n bijzonder kind in zo'n geval? Juist, ik hoef me enkel bijzonder te gedragen om weer naar huis te mogen. Dan komen mijn ouders mij gewoon ophalen. Zo leer je een kind en een leerkracht dus hoe zij zich aan hun verantwoordelijkheid kunnen onttrekken. Kind blij, leraar blij en de ouders met de gebakken peren.
Als ik me bijzonder gedroeg op school, of waar dan ook, kreeg ik straf. Als mijn moeder dat te horen kreeg, kreeg ik thuis ook nog eens straf.
Op een andere bijzondere school in het vervolgonderwijs mogen de basisschoolverlaters zelf hun leertempo bepalen. Helaas wordt voor de toelating zo'n kandidaat-leerling niet getest in hoeverre het zelfstandig kan werken en de daarvoor vereiste discipline weet op te brengen. Een ander helaas is, dat het docentenkorps nauwelijks toezicht houdt op de vorderingen van de klas. De leerlingen hebben in principe geen huiswerk. Het is vier dagen leren en bij een achterstand mogen ze de vijfde dag die inhalen. Wat denk je? Een groot deel van de klas is op de vrijdagen aanwezig en geen van de leraren wordt ongerust. De ouders worden niet geïnformeerd over de achterstanden. Ook niet wanneer tijdens de inhaaldagen niet geleerd wordt maar gamen en gezellig kletsen die dagen vullen (volgens de leerkrachten!). Inmiddels heeft een aantal puberende leerlingen al een flinke achterstand opgelopen. Maar zo bijzonder schijnt dat niet te zijn. Tja, het onderwijs is voor mij wel heel erg bijzonder geworden. Iedereen een diploma.

Een oude bekende

Doesbrug Leiderdorp

Soms word ik door het fenomeen internet aangenaam verrast. Zoals afgelopen week. Ik werd benaderd door een voormalig klasgenoot van de lagere school! Erg leuk en interessant om na zoveel jaren te horen hoe, in een notendop, het leven hem vergaan is. In mijn herinneringen kwam Theo ergens uit de buurt van de Doesbrug. Maar dat was niet helemaal correct. Het was weliswaar die kant op, ter hoogte van de Doesbrug, maar dan aan de andere kant van de Rijn. Daar waar een paar andere klasgenootjes van ons ook woonden, in de Rijnegommerstraat in Zoeterwoude.  De ouders van een van hen (v.d. Hoek) had een winkel waar men o.a. accu's kon kopen. Volgens mij was daar ook een veer, een grote roeiboot die voetvolk de Rijn overbracht.

In Koudekerk, rechtsaf over de Rijn

Terzijde : aan de Leiderdorpse kant woont een internet-kennis van mij. Hij is iets ouder dan ik en een ras Leiderdorper. Rinus weet erg veel van met name de omgeving van de Doeslaan - Hoofdstraat enz. Ik heb hem onlangs een boek geadviseerd, dat hem wellicht zal interesseren. Het is het boek van Rita Pieterse-Zwetsloot, Naar de overkant 1940 - 1945, dat handelt over de oorlogsjaren in diezelfde omgeving (Zoeterwoude - Leiderdorp). Een schitterend boek met heel veel illustraties waaronder oude foto's en artikelen. Hij zal er zeker een aantal hem bekende namen in terug vinden.
Natuurlijk heb ik Theo gevraagd even naar de oude klassenfoto uit 1958 te kijken, in de hoop dat hij ontbrekende namen zou kunnen oplepelen. Het werd er één : die van hemzelf!

Van Luuk naar Lucy?

Opa keek even vreemd op toen Luuk gisteren binnenkwam. De kleine boef had een jurk aan! "Holy-de-popy!", dacht opa, "wat krijgen we nu?!" Het bleef daar niet bij, want even later liep Luuk met een pop in zijn armen. Hij noemde hem zelfs baby. Er kwam zelfs een wandelwagentje aan te pas. Opa zuchtte maar eens diep. Zou Luuk nu al besmet zijn met het gedoe rond de sekse? Het ventje gaat nog niet eens naar school.
Gelukkig bracht zijn mamma enige opheldering. Luuk had thuis gezien, dat zijn zusje een schone jurk aantrok. En dus wilde Luuk zich ook omkleden. Daarvoor ging ie niet naar zijn eigen kamer, maar pakte een jurk van Emma. Blijkbaar zat die jurk vol vrouwelijke energie, dat het kledingstuk een en ander bij hem losgemaakt had. Luuk of was het nu Lucy(?) begon dus ook met een pop en wandelwagen te lopen.
De echte opluchting bij opa kwam, toen Luuk zijn baby zat was en het arme ding pardoes van zich afgooide. Opa gaat er vooralsnog vanuit, dat ie niet naar balletlessen van Luuk hoeft te gaan kijken. Vanmorgen was Luuk weer in goede doen eh... gewoon.

Onder de top

Ajax liet gisteravond zien dat het elftal nog duidelijk onder de Europese top zit. Het was weliswaar erg ambitieus voetbal, maar geregeld ook wat suffig. Te veel lopen met de bal, te gehaast, stug op een paar vierkante meters blijven voetballen in plaats van het spel naar een ander deel van het veld te verplaatsen en .... veel te weinig oog voor wie waar op het veld loopt. De voorhoede en het middenveld waren bij balbezit nogal statisch. Nauwelijks diep gaan en/of vrijlopen.
De VAR was op de hand van de Spanjaarden. Dus geen penalty voor de Braziliaanse lichtgewicht. En ook geen vrije trap voor De jong. Vlak voor het winnende doelpunt van Real, werd De Jong tegen de grond gegooid. In bijzijn van de scheids. Geen overtreding, geen VAR, wel het tweede tegendoelpunt.
Ajax is nog geen topclub. Van Heracles verliezen en dan winnen van Real Madrid? Als Ajax in de competitie blijft voetballen zoals gisteren, wordt het landskampioen. Maar om met de Europese top mee te kunnen, zal er meer verbeterd moeten worden.

Niet meer doen, hoor!

Zo komt het nieuwsbericht mij over als ik de kop lees, waarin de politie de jeugd gaat aanspreken over het hacken. De jeugd moet even weten, dat hacken niet mag. Niet mag? Verboden bedoel je. Voor mij is hacken de digitale vorm van inbreken. Inbreken is bij de wet verboden. Dat men de jeugd daarop moet attenderen, geeft aan dat het zowel in de opvoeding als in de scholing ook op dit punt fout gaat.
Nog even en we moeten de jeugd vertellen, dat iemand doodschieten met behulp van een drone echt niet mag : "Foei, niet meer doen hoor!" Op menige school is er nauwelijks enige handhaving op het verbod van telefoons in de klas. Nee, want de school moet aantrekkelijk blijven. Voor de leerling, niet voor anderen. Dus ook niet voor de leraren en helemaal niet voor de ouders. Want kinderen zijn tegenwoordig de baas.
Dus gaat een minister-president in gesprek met kinderen. Tatata, kindjes blij, want iedereen gaat voor hen opzij.
Op een foto zag ik mevrouw Hennis in een soort boerka bij een of andere Arabier op bezoek gaan. Haar onderdanigheid en nederigheid spatten er vanaf. En zij was nog niet zo lang geleden nota bene onze minister van Defensie. Wat een afgang. Wat een belediging voor alle Arabische vrouwen die voor meer rechten vechten. Niet meer doen hoor, mevrouw Hennis!  Of komt die Arabier straks hier op klompen en in een overall? Hij zal wel samen met Hennis met molentjes lopen. Dat wel. Nee, dan maar mevrouw Trump, die gewoon haar westerse outfit droeg toen ze bij zo'n Ali Baba op bezoek ging.

Expats over Nederland

Altijd erg interessant wanneer buitenlanders zich op een 'gewone' manier uitlaten over ons land. Even in de spiegel kijken :

Grijper uit de mottenballen

weer thuis

Zo'n 4 jaar geleden verhuisde ik naar Dronten. Als notoir vrijwillig zwerfvuilopruimer had ik in Lelystad Haven een part time baan. Na de verhuizing naar hier werd ik werkloos. Wat schoon!
Inmiddels zijn we ruim 4 jaar verder. Geleidelijk heb ik hier alsmaar meer zwerfvuil op straat en in het Dorpsbos aangetroffen. Vanmorgen, toen Fenna mij uitliet, bedacht ik me dat het tijd wordt, mijn grijper maar eens uit de mottenballenkist te halen.
Vanmiddag ben ik samen met Sonja en Fenna naar buiten gegaan. Terwijl Sonja Fenna vermaakte (en andersom), vulde ik een plastic tas met zwerfvuil, dat ik onderweg tegenkwam. Het was weer dat typische scholieren-afval. Er ligt ook relatief veel op hun fietsroutes naar en van het dorp. Een bekend verschijnsel is een spoor van afval vanaf een verkooppunt naar school. Soms zie ik een scholier even stoppen om afval in zo'n openbare container te gooien. Heel opvallend en als het zo uitkomt maak ik een compliment. Van mij mag hij wel demonstreren.
Toen we zo'n driekwart van de wandeling erop hadden zitten, was de plastic zak vol. Ik heb hem in de dichtstbijzijnde container geleegd. Ik ben daar ooit een keer in Lelystad Haven over aangesproken door iemand van handhaving. Hij was van mening dat ik huishoudelijk afval in zo'n container dumpte. Daar sta je dan met nota bene een grijper in je handen in een fel gekleurd hesje en voorzien van een dosis goede wil de leefomgeving wat schoon te houden. Ach ja, de brave burger is een gemakkelijk doelwit. Maar dat weerhield me er niet van gewoon door te gaan.
Na het tussentijds legen raakte de zak toch nog goed gevuld, alvorens wij weer thuis waren. Fenna met de tong uit de bek vanwege het rennen (ze had onderweg een tennisbal gevonden) en ik met een zak afval. We hebben weer ons best gedaan.

Puinruimen

Vanmorgen vroeg heb ik maar eerst de afwasteil gepakt. Die was flink gevuld met vuil servies en bestek. En een pannetje. Vanwege de drukte waren we niet toegekomen aan de gebruikelijke afwas. Dus stonden er gisteravond andere kopjes met koffie op de salontafel, dan de gebruikelijke.
Pas na de vaat is Fenna met mij naar buiten gegaan. Na terugkeer wachtte mij het ontbijt met koffie in de vertrouwde bekers. Wat een gewoontemens ben ik eigenlijk, dat zoiets mij opvalt. Na het ontbijt en een stukje ellende van over de hele wereld, ook wel het nieuws genoemd, heb ik de stofzuiger gepakt. De camper was aan een inwendige schoonmaakbeurt toe. Gisteren, na het klussen op de zolder, hebben we weer wat afval naar de vuilstort gebracht. Daar zaten ook oude gipsplaten bij, die voor het nodige wit in de bak zorgde. Er lagen ook kleine stukjes uitgehard purschuim en vlokken van de steenwol isolatieplaten die we vervoerd hebben. Allemaal van ons zolderwerk. En ik heb vorige week wat zitten prutsen vanwege het installeren van een huishoudaccu. Ergo, het werd tijd om daar de bezem eens doorheen te halen. Met de stofzuiger.
De buitenkant van de bus ziet er ook niet uit. Maar ik vind het zonde van het geld om hem te gaan wassen (zei de nuchtere krent). Een ritje door nat weer en we zijn weer bij AF. Trouwens, als ik een auto gewassen heb, gaat het vaak regenen. Dat heb ik dus ook.
Omdat ik toch al met de stofzuiger buiten was, heb ik onder de overkapping ook maar even de boel opgeschoond. Fenna keek toe en zag dat het goed was. Tijd voor koffie.

Persoonlijke Catastrofe

Tja, zo heb ik de afkorting van de PC vaak uitgelegd. Mensen die met een pc aan de slag gingen, leken plotsklaps IT deskundigen. Daarnaast was de software alles behalve betrouwbaar. Ik zie nog zo PC gebruikers wat wild op allerlei toetsen drukken, omdat een bewerking wat langer duurde. Na de stand alone situatie ging men de pc aan netwerken koppelen. Ook weer met de nodige ellende.
Zelf heb ik dat onding jaren buiten de deur weten te houden. Niet alleen omdat het mijn dagelijkse werk was met dat ding om te gaan. Het werd met de komst van de pc ook een gewoonte van menig werkgever, je buiten de kantooruren aan het werk te houden. Net zoals later met de komst van het mobieltje. Al die pc privé toestanden werden op die manier misbruikt door bedrijven. Ik zag dat mensen floppies en later dvd's meekregen om thuis met de pc te leren. Daar heb ik dus niet aan meegedaan.
Sommigen zaten zo lang naar het scherm te staren, dat het tot menige breuk in de relatie leidde. Ja, want ook toen al wemelde het van de spelletjes. Ik heb het altijd al idioterie gevonden en van me weggehouden. Er zijn immers veel leukere dingen om te doen.