Stof happen

Links is behandeld

Na de motor gedaan te hebben, heb ik 's middags de schuurmachine uit de koffer gehaald. Ik ging de steigerhouten tuinzit te lijf. Het is echt gebruikt steigerhout, dus niet die nieuwe planken van de Gamma of zo.
Ik heb de bank in delen geschuurd. Meestal krijg ik last van slapende vingers als ik dat trilding hanteer. Vanmiddag dus ook. Omdat ik nergens het stofzakje kon vinden dat bij de machine hoort, was het dus nogal stoffig. Gelukkig stond er een flinke wind, zodat mijn neusgaten (ik kon ook de mondkapjes niet vinden) gevrijwaard bleven van stof. Ik heb de bank met een bokkenpoot en speciale beits van Ceta Bever behandeld. De speciale lak zit in een vrij groot blik. Ik heb een kleiner blik gebruikt om wat gemakkelijker te kunnen werken. Het witte waterige spul geeft een wat vreemd resultaat : een bruingroene kleur (foto).
Omdat de zon op de achtergevel scheen, was de bank vrij snel droog. Ik heb maar gelijk een tweede laag aangebracht. Omdat de bank onder de overkapping staat, hoef ik niet bang te zijn voor regen of andere nattigheid. Misschien, als ik de geest krijg, schuur ik hem nog een keer wat licht op en breng ik nog een laag aan. Misschien.

De motor gewassen

Vanmorgen heeft Sonja mijn wilde haren afgeknipt. Ze waren nogal lang geworden. Toen ik even naar buiten ging kreeg ik me daar een kouwe kop, niet te filmen! Dus snel weer naar binnen en de wollen muts maar over mijn koude knar getrokken. Brrr! De oude vos mag dan zijn haren kwijt zijn, maar niet zijn streken. Ik wilde vandaag in elk geval twee dingen doen : de motor schoonmaken en de steigerhouten tuinzit schuren.
Eerst heb ik de motor aangepakt. Ik heb de druppellader losgemaakt en hem toen onder het afdak vandaan gerold, het pad op. Daarna heb ik de vier carburateurs afgetapt (met een oude doek eronder!) en het blok gestart. Dat ging vrij snel. Ik heb daarna de motor een stief kwartiertje laten warmdraaien.
Toen was het koffietijd. Mijn tweede bakkie is steevast een Wiener Melange. Dat spul smaakt ergens tussen choco en koffie in. Na de WM koffie heb ik een dopje autoshampoo in een emmer met lauw water gemikt. Toen ik met de volle emmer de huiskamer uitliep, riep Sonja : "Hij lekt!" Ik dacht dat ze het over Tom de kater had, maar het ging over mijn emmer. Er zat zowaar een scheurtje in de bodem! Dus snel de boel in een goede emmer gekieperd en alsnog aan de slag gegaan. De motor zat onder eht stof en zand en rook naar kattenpis.  Tijdens het wassen van de CBX vatte ik het idee op om een stukje te gaan rijden. Maar ik vatte ook bijna kou in de wind. Dat laatste deed mij besluiten toch maar af te zien van een korte rit. Oké, ik geef direct toe dat het nogal laf was. Misschien is het het eerste voorteken dat ik toch een ouwe zak schijn te gaan worden.

De week van de wastafels

Afgelopen week stond bijna geheel in het teken van de wastafel. Ik heb een paar kraanleertjes en twee sifons vervangen van wastafels bij mensen hier in de buurt.
Bij de een was de bout waarmee het sifon aan de wastafel bevestigd was, zo goed als weggeroest. Een rot gezicht als je 's morgens en 's avonds in de badkamer in de verder nog mooie wastafel kijkt. Ik moest de bout doorzagen om hem los te krijgen. Gek eigenlijk dat er zo'n enorm lange bout gebruikt wordt. Verder is het op zich een eenvoudig en leuk klusje, ware het niet dat tijdens het werk de rioollucht in mijn gezicht blies. Het was maar voor even, want ik stopte gelijk een prop in de afvoerpijp nadat ik het sifon had verwijderd. Maar wat een lucht, zeg! Wat eten die Drontenaren eigenlijk? (grapje!). Het viel me op dat in beide gevallen het sifon nogal slordig gemonteerd was. Een niet waterpas staande afvoer die in de vloer verdwijnt (het oog wil ook wat) en vergeten rozetten. Gelukkig waren de nieuwe setjes sifons meer dan compleet, dus inclusief de zwarte wastafelstop.
Van één druppelende kraan lukte het mij niet het binnenwerk los te draaien. Dat ding zat muurvast. Die kraan heb ik maar even in de wd40 gezet. Die gaat komende week in de herkansing voor een nieuw leertje. En mocht dat niet lukken, dan demonteer ik het wastafeltje, zodat ik de kraan zelf los kan draaien. Die komt nu halverwege tegen de muur. De kunststof moer eronder zit namelijk klem, dus daar valt niet aan te draaien. Stom ding.

Mijn zorgverzekering is een puzzel

Komend halfjaar ga ik weer naar de tandarts. Ik ben alvast begonnen met het uitzoeken van een en ander. Ik bedoel de vraag of de betreffende man een contract heeft met mijn zorgverzekeraar. Anders ben ik de klos. Ik moet ook even nagaan of alle kiezen en tanden onder hem vallen of niet. Misschien moet ik voor mijn kiezen bij een andere smoelsmid zijn. Je weet maar nooit. En of zijn assistente ook onder dat contract valt. En of het lezen van bladen in de wachtkamer gratis is. Tegenwoordig weet ik niet meer waar ik aan toe ben.
Een soortgelijke analyse moet ik loslaten op andere medische zaken. Zoals mijn huisarts, de doorverwijzing naar een specialist, het ziekenhuis waar die man geld schept, mijn medicijnen enz. Pas als ik dat allemaal gedaan heb kan ik me laten behandelen. En pas dan mag ik mijn eigen risico betalen. 't Is om ziek van te worden.

Naar de pijnpoli en een toko

Vanmorgen ben ik weer naar de pijnpoli geweest. Niet voor mezelf hoor, want mijn pijn is een heel andere. Ik begeleidde een ouder iemand hier uit de buurt. We maakten er een gezellige rit van. We moesten in Almere zijn, die lelijke polderstad waar volgens het nieuws de criminaliteit welig tiert.
We reden over de A6 waar we ter hoogte van Almere van onze rijbaan werden gedrukt door een vrachtwagencombinatie. De chauffeur kwam de oprit oprijden, deed zijn richtingaanwijzer aan en stuurde zo de weg op.
Wij reden op dat moment halverwege de combinatie. Uitwijken naar links was niet mogelijk, omdat naast ons een witte Citroën reed. Die bestuurder had deze situatie ook niet verwacht, anders had ie wel of gas gegeven of geremd. Mijn buurtgenoot die achter het stuur zat, besloot zijn auto op een rustige manier wat naar links te sturen. De Citroën rijder toeterde langdurig. En zo reden we korte tijd met z'n drieën naast elkaar op een tweebaansweg.

De vrachtwagen had gewoon de vluchtstrook kunnen kiezen om snelheid te maken. Daar was heel veel ruimte. Maar deze verkeershufter besloot zijn combinatie gewoon de weg op te drukken.
Het liep allemaal goed af. De A6 is berucht vanwege dit soort verkeersgedrag, dat veel ongevallen veroorzaakt.
We kwamen heelhuids bij de poli aan. Anderhalf uur later lieten we Almere weer achter ons. Dat is dan weer het mooie van die stad : dat je hem de rug kan toekeren. De terugreis met mij achter het stuur verliep zonder bijzonderheden. Bij Dronten kwam de Matrix ons tegemoet. De beide inzittenden, Sonja en oma van de overkant, zagen ons niet. Ze waren te druk in gesprek. Het stel ging ook naar Almere. Oma wilde graag een kijkje nemen in een bepaalde toko -Amazing Oriental-  in het centrum van de stad.

Peter and Gordon

Een veel aantrekkelijker duo voor mij dan het hedendaagse Geer en Gordon. Midden jaren 60 probeerde ik hun nummers na te spelen en te zingen. Ze deden me vaak denken aan The Everly Bros : een zingend duo met gitaren.

Een boiler slopen

Er lag weer een oude boiler. Hij is van koper, maar erom heen zit ander materiaal. De handel in gebruikte metalen wil per soort metaal de boel zo zuiver mogelijk hebben. Als dat niet het geval is, gaat de handelaar een korting op het gewicht toepassen. Die korting is altijd erg in zijn voordeel en dus heel erg in het nadeel van de aanleverende partij. Vaak is het heel grof natte vinger werk wat toegepast wordt. De oude boiler moest dus gedemonteerd cq ontleed cq gesloopt worden. De buitenkant is een dunne metalen mantel. Die heb ik met de slijptol even gesplitst. Daarna waren de helften er zo vanaf gepeld. De bodem en het deksel kon ik er zo vanaf trekken. De volgende stap was het verwijderen van het isolatieschuim. Omdat de ketel uitzet en krimpt tijdens gebruik, zit de isolerende jas niet echt stevig op het koper geplakt. Weer een kwestie van pellen dus. Dat doe ik met een vrij brede, oude houtbeitel. Het isolatiespul springt er van af.
De klus is bijna geklaard. Om fraude te voorkomen, eist de handel dat de ketel zichtbaar leeg is. Immers, als er nog water in zit is het kassa! voor de aanleverende partij en dat is volgens de handelaar nooit de bedoeling. En dus sla ik met een bijl een paar flinke openingen in de ketel.
Rest nog de boel opruimen en de kale boiler en het ijzeren omhulsel apart te houden. O ja, je kunt dit werk beter niet doen als het hard waait. Anders moet je stad en land aflopen om het isolatieschuim op te ruimen.

De Drie Musketiers in bed

Na het overlijden van mijn andere broer, Joop, is het erg stil geworden in mijn vriendenkring. Ik kwam er opeens achter dat mijn broers mijn beste vrienden waren. De rest zijn goede kennissen. Met hen heb ik niet tot aan mijn 12e jaar samen in één bed gelegen, geslapen, gelachen en gehuild.
Het was bijna elke avond een speciaal ritueel. Het naar bed gaan, bedoel ik. Het was vaak haast je rep je, want de laatste moest het licht uitdoen. Dat ging gepaard met veel spookachtige geluiden van de twee die al onder de dekens lagen. Haha!
We sliepen om beurten in het midden. In die slaapkamer met dakkapelletje stond een witte po. Dan hoefden we 's nachts niet naar beneden naar de wc. 's Morgens moest een van ons de po legen en schoonspoelen. Dat ging om beurten. Dus kwam het voor dat je zelf niet geplast had en toch de po (sommigen zeiden 'nachtspiegel' anderen 'piespot')  moest legen en schoonmaken. Maar dat vonden we geen enkel probleem.
Voor het slapen was er vaak een nagesprek over de bijzonderheden van die dag. Dan werd er vaak gelachen en soms alsnog of weer even gehuild en over en weer getroost. Natuurlijk hadden we onderling soms ruzie. Maar eenmaal in bed, was dat over. We deden ook spelletjes. Vaak in quizvorm. Ter afsluiting moest een van ons een eng verhaal vertellen. Daarna deden we wie het eerste sliep. Rudie won vaak, want hij zei meestal niets meer. Ja, snurken dat deed ie! Joop of ik riep nogal eens 'Ikke!'
Ze zijn er niet meer. Maar ik spreek ze toch elke dag even. Als ik aan het klussen ben, of naar muziek luister of opeens in een dip terechtkom. Ze zijn er niet meer en toch ook weer wel. Dat voel ik gewoon.

Speciale E-bike banden?

Sinds kort heeft Sonja speciale E-bike banden op haar fiets. Ik kreeg daar een wollig commercieel verhaal over te horen en kon nou niet bepaald zeggen dat die banden een must zijn. Mijn conclusie wordt ondersteund door een paar testen die ik gelezen heb. Zelf ging ik er vanuit, dat met name de rolweerstand een belangrijke rol zou spelen. Maar in menige test wordt op dat punt geen meting en/of vergelijking met een gewone fietsband gedaan. Wat mij wel opviel in de testen was, dat al die e-bike banden minder grip hebben op met name nat wegdek.

goedkoop : zonder achterband

Dat wordt dus op je bek gaan met speciale banden. De testen van de e-bike banden vonden het anti lek niveau en de slijtvastheid belangrijker. Dat is bij een gewone band toch zeker ook belangrijk? Het demonteren en weer monteren van banden van een e-bike is niet bepaald heftiger dan van een gewone fiets. Als extra geldt, dat ik wat stekkertjes moet los- en vastmaken.
Er zitten nu dus speciale e-bike banden op haar fiets. Maar het is niet merkbaar tijdens het trappen. Dat gaat nog steeds net zo zwaar, terwijl een Gazelle juist zo lichtvoetig overkomt. Het zal wel weer zo'n commerciële modegril zijn met die banden, net als met schoenen. Vroeger waren schoenen gewoon hoge, lage of werk schoenen. En dan waren er nog gympen. Tegenwoordig vraagt men : gaat u wandelen, bergen beklimmen, hardlopen, gewoon gymmen of buitengewoon gymmen, fietsen, vissen (met gewone of werphengel?), werken (binnen of buiten of beide?), de hond (groot of klein?) of de kat (verder alles goed met u?) uitlaten, snelwandelen, sprinten, naar een feestje of wegrennen? Nou, wat mij betreft het laatste dus.

Corrupte Italianen en Grieken

Voor wat betreft de door hooligans aangerichte schade in Rome, vind ik dat we die moeten herstellen. Ik bedoel daarmee dat we vaklui naar Rome moeten sturen om daar aan het werk te gaan. Het is beter dan geld sturen, want dat verdwijnt in de zakken van corrupte Italianen.
Er is al een Nederlands steenhouwer die zich gemeld heeft. Dus....
Men verwacht dat een groot aantal Italianen naar Rotterdam komt om wraak te nemen op de aangerichte vernielingen. Mocht dat gebeuren dan is de boel weer in balans en hoeven we verder geen actie meer te ondernemen.
Over corruptie gesproken : de Griekse regering gaat dat fenomeen in eigen land aanpakken. Toen ik dat nieuws las, moest ik flink lachen. Impliciet werd dus gezegd dat een corrupte Griek (en dat zijn ze bijna allemaal) zichzelf gaat aanpakken. Daar geloof ik dus niets van. Maar de EU wel.
Niemand weet precies wat er met de miljarden aan steun van de EU is gebeurd. De Grieken hebben wel bedrijven en personen belastingschulden kwijtgescholden, want ze hadden al zoveel van de EU gekregen. Kortom, het is weer gewoon een Grieks feestje. Dag miljarden!
De Grieken zijn niet gek. Ze weten dat als de EU hen niet tegemoet komt, ze uit de EU stappen. En dan begint het gedonder pas goed. Want als er een EU schaap over de dam is, volgen er meer. Dus is de EU als de dood voor de Grieken en laat ze zich chanteren. Politiek gezien doet men echter alsof de EU de touwtjes stevig in handen heeft.

Vroeger was alles beter

1963, onze eerste auto

Er was een tijd, dat ik vond dat het alsmaar beter ging met ons land en de mensen. Als naoorlogs kind heb ik de tijd meegemaakt, waarin elke cent drie keer omgekeerd werd alvorens die uit te geven. Ik vond het daarom ook heel vanzelfsprekend, dat een gevonden loonzakje terugging naar de harde werker met als beloning alleen een dankbare hand en een aai over mijn bol.
Ik zag met name in de jaren 60 dat het stukken beter ging met ons gezin. Er kwam merkbaar meer geld binnen. Die opgaande lijn begon in de jaren 80 wat af te vlakken. Niet alleen op financieel, ook op sociaal gebied. De saamhorigheid verdween en maakte plaats voor de 'eerst ikke' mentaliteit. En nu, 30 jaar later, kan ik met zekerheid zeggen : vroeger was alles beter.

Bewonersbudget aangevraagd

Afgelopen weekend hebben Sonja en ik een aanvraag ingediend bij de gemeente binnen het kader van het Bewonersbudget.
We willen graag het pleintje verder opknappen, o.a. door de betonnen bielsen een kleurtje te geven. Ook de groenbakken zouden we graag met meer gevarieerde planten gevuld willen zien, zodat ze het hele jaar door wat fleuriger ogen.
Afgezien van deze opknapbeurt, willen we ook onze activiteiten voor de oudere bewoners voortzetten en verder uitbouwen. Dat betekent dat we ook geld zouden willen hebben voor een plein-bbq, om de twee maanden een gezamenlijke maaltijd en voor een aantal koffietafels. Dat alles met de bedoeling de sociale cohesie te vergroten.

Koud hoor!

Gisteren was ik buiten bezig en ja, ik kreeg het telkens koud. Dus tussentijds even naar binnen om wat bij te komen. Ondanks het geregeld opwarmen, bleef ik het op een gegeven moment koud houden. Zo erg, dat ik last kreeg van rillingen. Ik voelde me niet ziek of zo. Zelfs in bed had ik het nog koud. Maar ja, ik ben nu eenmaal graan buiten bezig.

Vanmorgen ben ik weer buiten bezig geweest. De boel wat ordenen, de accu op de druppelaar aansluiten en de haspel van de tuinslang (eindelijk) opgehangen. Ik wil nog een oude fiets en wat oude metalen naar de loods van Ben brengen. Dan is de boel echt aan kant. Nou ja, bijna dan. Want er is toch telkens weer iets wat anders of beter kan. Gelukkig maar.
Straks ga ik nog even een border van het tuintje van de buurvrouw verwijderen. Dat ding is zo goed als weggerot. In plaats van een nieuwe rand, haal ik de trottoirbandjes zo'n 5 centimeter omhoog. Die betonnen dingen rotten niet weg en zijn onderhoudsvrij.

Marktplaats en zo

Op een gewone weekmarkt kan je een verkoper nog recht in de ogen kijken. En hij of zij in de mijne. Heel anders is het op een internetmarkt. Daar zie ik alleen wat tekst en vaak een of meer foto's. Meestal kan ik aan de tekst zien met wat voor iemand ik te maken heb. Laag geschoold of hoger, iemand met een technische of administratieve achtergrond, iemand die zorgvuldig of onzorgvuldig is en of de verkoper weet wat ie aanbiedt. Natuurlijk kijk ik ook hoe lang iemand al op Marktplaats bezig is en hoeveel informatie hij over zichzelf geeft.
Tot op heden heb ik wat dat betreft altijd een juiste inschatting weten te maken van degene die iets verkoopt of iets van mij wil kopen. Dus zeperds zijn mij bespaard gebleven.

een sprekend kaartje

Er zijn verkopers die nauwelijks reageren op biedingen, e-mails en/of andere berichtjes van mij. Die schuif ik subiet ter zijde. Toen ik de Saxonette te koop aanbood, reageerde iemand met de vraag of ik hem even wilde bellen. Ik antwoordde dat ik dat wel wilde doen, als hij zijn telefoonnummer ook zou geven. Na anderhalve week kreeg ik dat alsnog, met een sorry. Maar toen was de tweewieler al een week eerder verkocht.
Onlangs heb ik een boekje aan iemand verkocht. Om de koper in de gelegenheid te stellen het boekje vooraf in te zien, spraken we af dat ze eerst de helft zou aanbetalen. Ik stuurde haar vervolgens het boekje toe. Na ontvangst en inzage zou het restant betaald worden en anders zou het boekje teruggestuurd worden en ik de aanbetaling onder aftrek van mijn verzendkosten retourneren. De verkoop ging door en ze betaalde het restant. Ik volgde deze procedure omdat de geïnteresseerde mij niet alleen serieus geïnteresseerd, maar ook betrouwbaar, zorgvuldig en open / eerlijk overkwam. Een kwestie van goed opletten en tussen de regels door lezen en niet te vergeten.... aanvoelen.

Over mijn woekerpolis

Vandaag ben ik gebeld door Reaal. Mevrouw zei dat men mij een voorstel wil doen vanwege mijn woekerpolis. Ze had al eerder getracht contact met mij op te nemen, maar in Lelystad gaf men geen gehoor.
Ik zei dat ik diverse verhuisberichten heb gestuurd en dat ik op mijn nieuwe adres zowel post als e-mails van Reaal krijg. Maar blijkbaar niet alles.Het is blijkbaar een rommeltje bij Reaal voor wat betreft de registratie van gegevens. Hoe dan ook, ik krijg binnenkort een brief met een paar voorstellen om de financiële pijn te verzachten. Ik ga er vooralsnog vanuit, dat ik weer opgelicht ga worden. Want zo gaat dat bij de financiële instellingen.
Dit initiatief gaat buiten de stichting, die zich met het woekerpolisprobleem bezig houdt, om. Louter omdat het Reaal minder geld kost.

Domme boswachterpraat

Vanmorgen zag en hoorde ik op het nieuws een boswachter praten over de reeën die aan bomen vreten in het Kotterbos. Er zijn veel te veel grazers en de laatste tijd probeert men het aantal vierkante meters voor die arme beesten te vergroten door ze in bossen toe te laten. Een paardenmiddel, want in de Flevolandse bossen staan enkel bomen. Met eerder genoemd gevolg : aangevreten bomen.
Volgens boswachter Griekspoor vinden die beesten zo'n boom een lekkernij. Ja hoor, houd jezelf maar voor de gek meneer Griekspoor. Maar niet mij. Volgens mij doen die beesten dat louter omdat ze honger hebben en er verder niets te grazen valt. Volgens de boswachter hoeft men niet bang te zijn dat het bos zodoende vernield wordt. Hij vergeet daarbij even naar de Oostvaardersplassen te kijken, waar er nauwelijks nog bomen groeien. Dat zelfde geldt straks ook voor de Hollandse Hout, waar men ook reeën toegang wil verschaffen. Als men flink wat hekken heeft geplaatst.
Volgens boswachter Griekspoor vinden mensen het ook vast erg fijn om naar de voedselbank te moeten gaan.
De grazers die jaren lang gedoemd zijn boomschors te vreten, hebben eigenlijk geen andere keus meer. Hun hele gestel inclusief ingewanden zijn hierop afgestemd. Bij verplaatsing naar een normaal habitat komen ze om vanwege ernstige problemen met hun spijsvertering. Dat is gebleken bij eerder verplaatste grazers, waaronder konikpaarden en runderen. Maar daar zwijgt men liever over.

Voetbalgekte

Als ik met mijn nuchter kop het voetbal bekijk, dan valt mij nogal veel zaken op. Velen hebben het over respect en zijn tegen discriminatie. Maar veel spelers en toeschouwers hebben daar lak aan. Als ik alleen de smerige overtredingen zie en de quasi onschuldige reactie na een overtreding of een verontwaardigde richting de scheids, heeft dat niets met respect uit te staan.

Al decennia kennen veel clubs de zogenaamde harde supporterskern, de hooligans. Ze zijn vaak op rottigheid uit. Zowel in als buiten de stadions. Na de ellende in Rome roepen bepaalde clubs opeens dat ze niets met voetbal en/of de club te maken hebben. Flauw hoor, want ze zitten de zondag erop gewoon weer in het stadion. Ik begrijp ook niet dat die zogenaamde supporters met bedekte gezichten daar mogen zijn. Die komen met andere bedoelingen dan het voetbal naar de stadions. Ze worden al decennia als 'speciale supporters' beschouwd. Ze zijn vergelijkbaar met de IS leden. Ze gebruiken hun geloof die voetbal heet als dekmantel.
Er zijn verenigingen die ontoelaatbare zaken graag in de doofpot stoppen. Ook dat heeft niets uit te staan met respect en/of gelijke behandeling.
En dan is er nog matchfixing. Daar doen nauwelijks spelers aan mee. Wel grens- en scheidsrechters, afgaande op de manier van arbitreren. Ze beïnvloeden telkens weer de uitslagen, maar weinigen zeggen daar iets van. Zelfs de extra mensen bij de achterlijn doen vaak alsof ze niets gezien hebben. Onder de arbitrage bevindt zich opvallend veel thuisfluiters. De invoering van technologie om overtredingen en doelpunten te valideren, zal om die reden tegengehouden worden. Anders valt er veel minder te manipuleren.

Op z'n Leids

Gedurende mijn nog korte leven heb ik aardig wat mensen ontmoet, met een zeer beperkte kennis van hun eigen geschiedenis en andere culturen.
Zo heb ik een tijdje een leidinggevende gehad, die geregeld met : "Jullie Chinezen hè,...." begon als hij mij iets wilde zeggen of vragen. Ik dacht dat ik bruin was en niet geel en ik heb ook geen hoog staande jukbeenderen c.q. spleetogen. Maar goed, die Brabantse boer Jan H. wist blijkbaar niet beter. Een schrale troost voor hem : er zijn er meer. Zo waren er mensen die er vanuit gingen dat ik een neger ben. Huh? Ja dus. Anderen pakten het subtieler aan (dachten ze). Ze vroegen mij (geboren en getogen in Leiderdorp) :

1968, op de brommert naar Leie

"Kan je hier in dit koude land al wat wennen?" Om hen te plezieren gaf ik vaak met een zwaar tropisch accent (moest je die gezichten eens zien glimmen van : aha , ik heb gelijk!) te kennen, dat ik nooit zal oewennen aan die al kou(-de mensen, bedoelde ik dan).
Maar als ik door een autoritair klinkende betweter met zo'n vooroordeel werd aangesproken, dan pakte ik hem graag even subtiel terug. Dan antwoordde ik met een Leidse tongval op zangerige toon en met veel rollende r's : "Hé jûh kolerelijert, krijg nou wat! Pleurt op met je tyfuszooi!"
't Is maar goed dat mijn moeder dat nooit gehoord heeft. Die had een uitgesproken hekel aan grove taal en aan Leids. Daarom kreeg ik geen ordinaire brommert, maar een mooie bromfiets. Een Magneet, in 1966 gekocht bij Schneiders aan de Hoofdstraat.

Een korte zoektocht

Bij de receptie van de Kumpulan.

Zij : "Mag ik weten wat je familienaam is?"
Ik : "Van Oudshoorn."
Zij : "Komt wel bekend voor, maar nee, zegt me niets. Hoe heet je moeder?"
Ik : "Cornelia Sebo."
Zij : "Eh...., zegt me ook niets. Toch zie ik Molukse trekken. Ik kom namelijk van de Molukken."
Ik : "Mijn oma komt van de Molukken."
Zij : "O, dus dan klopt het. Hoe heet ze?"
Ik : "Johanna Carolina van Suchtelen van de Haare...."
Zij : (na een verbaasde stilte) Dat klinkt niet Moluks."
Ik : "Ze heet oorspronkelijk Passelima."
Zij : (glunderend en opgelucht ) "Ja, die familie ken ik. Maar die is zò groot...."

Trek in frisse lucht?

Ingezonden.

Citaat: ,,Ik hoorde van een lezer, dat de 'trek' in de woning al vanzelf voor afzuiging zorgt". Deze lezer heeft in theorie wel gelijk Willem, maar de vraag daarbij is: is het wel voldoende? en is het wel constant? Na het lezen van onderstaande artikelen wordt het antwoord op deze vragen snel duidelijk. Schakelstand 1 van een mechanisch ventilatie-systeem zorgt ervoor dat er voldoende geventileerd wordt maar, .....dat is minimaal en alleen bedoeld voor de perioden dat er niemand thuis is! Stand 1 kan beter niet worden afgekoppeld. Stand 2 is vereist bij aanwezigheid van bewoners, en stand 3 kan naar behoefte tijdelijk worden gebruikt voor toilet- badkamer- , en keukenafzuiging.
Uitgebreide informatie over ventileren:
http://www.milieucentraal.nl/energie-besparen/energiezuinig-huis/ventileren/mechanische-afvoer/

Voor de bediening van ons mechanisch ventilatie-systeem heb ik twee losse, draadloze afstandsbedieningen gekocht, en een extra printplaatje voor in de ventilator, waardoor deze op afstand radiografisch kan worden bediend vanuit de badkamer en het toilet beneden. De 3-standenschakelaar in de keuken is echter ook nog gewoon te gebruiken. De afstandsbedieningen zijn kleine platte doosjes van 1,5 x 8 x 8 cm en kunnen eenvoudigweg zelfklevend op een wandtegel worden aangebracht. Behalve de druknopjes voor de standen 1-2-3 is er nog een vierde knopje, a.h.w. een extra stand 3, en dit heeft de afbeelding van een zandlopertje voor een tijdsinstelling. Met dit vierde knopje wordt dus voorkomen dat de ventilator onbedoeld een té lange tijd op stand 3 blijft draaien en energie verspilt. Voor informatie hierover zie:
http://www.ithodaalderop.nl/sites/default/files/documents/handleiding_cve_eco_rft.pdf

Dus: goed ventileren, of 'happen' naar (frisse) lucht?

Fan-tilator

Even naar een Kumpulan

Oma heeft mij uitgenodigd haar te begeleiden naar een Kumpulan in Zwolle. Een gezellige middag voor Indische mensen. Vandaag was het zover. We werden keurig op tijd opgehaald door een taxi. Oma nam plaats op de bank, ik ging naast de chauffeur zitten. Het werd zo'n gezellige rit dat we opeens voor de locatie geparkeerd stonden!
Bij de ingang kwam heerlijke typisch Indische geur ons tegemoet. De catering draaide dus al! Oma kocht twee kaartjes. De vrouw achter de tafel vroeg haar of ik haar vriend was, waarop oma heel ad rem antwoordde : "Nee hoor, hij is mijn nieuwste toyboy!" Dus dat was flink lachen geblazen.
De zaal was goed gevuld. Tropische klanken kwamen heupwiegend uit een tweetal grote luidsprekerboxen. Na een welkomstwoord kregen we enige uitleg omtrent Tarot  kaarten. De presentatie dreigde in de soto soep te lopen, omdat de beamer het niet deed. Nou ja, de beamer deed het wel, maar bepaalde Indo's deden het niet (goed). Je weet wel toch : oude mensen, moderne techniek. Pienter boesoek, sèh! Wie belangstelling had kon gedurende de middag een legging laten doen à 5 euro. Maar ik was zelf al van de leg, vanwege de wat warrige uitleg van 72 kaarten.... Komt bij dat ik leggings so wie so afschuwelijk vind.
Natuurlijk werd er gedanst. Niet door deze Indo, want mijn motoriek loopt drie seconden achter op mijn gehoor, dat op zijn beurt weer erg veel moeite heeft de muziek te volgen. Mijn ogen en neus daarentegen zijn nog prima, dus ben ik maar eerst even een kijkje gaan nemen in de keuken. Daar was het ook druk. En wat een lekkers allemaal! Ik bedoel niet de dames van de bediening die van een hoog Singapore Airlines gehalte waren, maar de gerechten en snacks op de tafels. Tja, ook dan merk je opeens dat je toch wat ouder bent geworden. Ik had vrij snel een keus gemaakt : 2x nasi rames, meenemen!
Er werd ook Bingo gespeeld. Eigenlijk heb ik daar helemaal niets mee. Ik voel me nog niet zo oud, weet je. Maar dit keer gaf ik me eraan over; de organisatie moet immers ook wat geld verdienen. En nee, ik heb niets gewonnen. Hoewel, ik won wel het vertrouwen van de chauffeur van de regiotaxi, die ons na die gezellige middag weer naar huis reed. We spraken heel vertrouwd met elkaar, alsof we elkaar al jaren kenden. Dat was een vreemde gewaarwording. Ik keek zelfs nog nadrukkelijk rond om te zien of er soms ergens camera's in de taxi waren gemonteerd. Nee dus. Oma zat weer achterin, zij het dat ze dit keer gezelschap had gekregen van een jong stel. Ze luisterden mee. Beide jongedames waren voorzien van een zonnebril en een witte stok. Het tweetal ging een aantal jaar geleden blind voor elkaar, zo vertelde een van hen. Ik hou wel van dat soort humor of zelfspot. De beide blinde dames gingen een weekend naar Zeist. Ook de terugreis verliep heel erg vlot. Wederom stonden we opeens stil op de plaats van bestemming : thuis dus. We wensten de dames een mooi weekend toe, ik dankte de chauffeur voor het warme en interessante gesprek en oma voor de uitnodiging. Daarna ging het spoorslags naar huis. De nasi rames moest dringend worden verorberd.

Een ICT consultant

Via een min of meer klassieke loopbaanontwikkeling ben ik gegroeid naar de functie van ICT Consultant. Het groeipad kende niet alleen testen en opleidingen, ik moest ook in de praktijk bewijzen dat ik de functie aankon. Omdat ik in de detachering werkzaam was, bleef het niet beperkt tot adviestrajecten. Ik moest ook in staat zijn mijn uitgebrachte en overgenomen adviezen projectmatig uit te voeren. Ik moest ook eventueel meerdere projecten leiden bij verschillende opdrachtgevers (Projectmanager) en als interim ICT manager kunnen optreden. Veel consultants beperken zich tot het schrijven van dikke en vooral peper dure rapporten, waarvan de omvang menige opdrachtgever afschrikt. Dus de meeste van die schreeuwend dure rapporten liggen stof te happen in kasten en/of archieven.
Aan het eind van mijn advies schetste ik steevast een plan van aanpak, om het uit te voeren. Dat deed ik bij voorkeur op een flip-over, zodat men na mijn vertrek daar nog rustig naar kon kijken en over nadenken. Uiteraard met de mededeling, dat ik het project eventueel zelf zou doen. Dat laatste maakt het advies veel geloofwaardiger.
Ik heb voor grote nationale en internationale organisaties mogen werken. En al mijn projecten zijn binnen budget en planning opgeleverd.

Deze week vernam ik dat een soortgelijke consultant twee jaar bij de Nationale Politie is bezig geweest. Hij ontving daarvoor bijna 1,5 miljoen euro! Ongehoord en onvoorstelbaar dat men zoiets durft te doen. Kijk, die consultant is slim bezig geweest. Maar de overheid niet. Het inhuren van een consultant voor zoveel geld is al de eerste misstap. Dan weet ik dat er niet alleen een enorm gebrek aan kennis van de kant van de opdrachtgever betrokken is, maar ook dat het project zelf een martelgang wordt.
Vaak is het als consultant niets meer dan gewoon je boerenverstand gebruiken. Men huurt vaak liever mensen in omdat het inzetten van eigen mensen geregeld tot problemen leidt. Soms ook, omdat de vereiste expertise niet aanwezig is.
Ik ontving als Consultant (opgeleid volgens de toen geldende normen van het NGI) daarvoor zo'n 50.000 euro per jaar en een auto en telefoon van de zaak. Mijn werkgever hanteerde een tarief van 80 euro per uur voor mij. Dat vond ik toen al tamelijk hoog.

Bij Blokker

Klant : "Dag mevrouw, weet u ook waar die ledlampjes met sensor liggen?"
Medewerkster : "Led lampjes?? Nee, die verkopen we niet."
Klant : "Maar mijn buurvrouw heeft er hier gisteren twee gekocht. Ze kosten 4,95 euro."
Medewerkster : "Uw buurvrouw zal zich vergissen. Wij verkopen dat soort lampen niet en zeker niet voor die prijs. Sorry!"
Bij een andere medewerkster dezelfde reactie, maar nu met een wat geërgerd gezicht.
De klant laat het er niet bijzitten. Ze schiet voor het verlaten van de winkel toch maar even een andere, oudere medewerkster aan. Die antwoordt : "O, die lampjes? Die staan in dat schap daar. Onderin. Ze zitten in een doosje."
Klant : "Fijn! Dank u wel!"

Kinderen een kwartje

Ingezonden als reactie op Naar kapper De Jong

Nee, ... dit stukje slaat niet op de titel van het overbekende, mooie lied van Liesbeth List maar het was de prijs van een kinder-knipbeurt, vroeger bij onze dorpskapper.
Dat knippen voor díe prijs is wel heel lang geleden want nu betaal ik voor een gewone knipbeurt maar liefst 180 keer zo veel. Maar ja, groter hoofd, dus 180 keer zoveel haar?(hoewel?!). Nee hoor, voor de grap uitgerekend: Fl. 0,25 = 0,11 Euro, enz.
Voor het veelvoud van dat vroegere kwartje krijg je wel een model naar eigen keuze i.p.v. het universele model 'dorpskinderkop' van weleer. Ik kan mij het gevoel zoals Willem dat beschrijft, als kind tijdens een bezoek aan de kapper, ook nog goed herinneren. De kapperszaak zat meestal stampvol met meestal mannen en als enig kind zat ik niet zo op mijn gemak met al die grote kerels rondom me heen. Het was er vaak een drukte van belang en er werd over zaken gepraat waar je nog geen flauw benul van had. Het wachten op je beurt duurde maar en duurde maar en al die tijd hield ik het kwartje angstvallig in mijn hand geklemd. Want dat was de enig zekere plaats om hem niet kwijt te raken en het bewijs daarvan werd letterlijk geleverd, verderop in de stukje. Als ik eindelijk aan de beurt was, bang dat ik toch niet goed had opgelet en vóór mijn beurt wilde gaan, stapte ik wat schuchter naar voren en klom op de smalle hoge stoel, speciaal voor kinderen.

Dat ging niet zo makkelijk want ja, in die ene dichtgeknepen vuist zat nog steeds het kwartje hè? Eenmaal op de hoge 'troon' gezeten had ik net als Willem nog even de tijd om al die uitgestalde flesjes, potjes en tubes te bekijken maar daarna werd ik ingepakt met een lekker ruikend zacht kleed waar alleen mijn hoofd nog bovenuit stak. Tijdens het knippen kreeg ik stukjes haar in mijn gezicht, die ontzettend jeukten aan mijn neus, maar ik durfde ze niet weg te vegen met een hand en daarom probeerde ik ze weg te blazen als de kapper even iets moest pakken uit een laadje, opzij van mijn stoel. Als uiteindelijk de kwast over mijn gezicht ging, om de losse haren te verwijderen, wist ik dat ik de finish naderde en op het moment dat de 'tent' om mij heen, vol met haarknipsels, met een zwaai werd weggenomen voelde ik mij bevrijd. Nadat ik van 'de troon' was afgedaald stond de kapper klaar voor de betaling, ik opende mijn knuistje boven zijn uitgestrekte hand en wilde meteen doorlopen naar de kapstok om mijn jas te pakken. Maar de kapper pakte me bij de schouder, liet zijn lege hand zien en zei; ,,is dit een grapje of heb je soms geen geld bij je?". Ik keek hem ongelovig aan, dan naar zijn hand, dan naar de vloer en daarna in mijn eigen hand. En daar was het kwartje nog, want door het krampachtig dichtknijpen van mijn knuist zat het vastgeplakt middenin een rode plek in mijn hand. Het bewijs was geleverd, het wás de veiligste plek maar met nog meer rood, nú op mijn gezicht, wilde ik zo snel mogelijk naar een nóg veiliger plek, dus; de deur uit, de straat op, naar huis, naar moeder!

Fan-tilator

Een stukje bos opgeruimd

Vanmorgen kon ik het niet laten : ik heb mijn oude vertrouwde grijper en een plastic tasje meegenomen toen ik Fenna ging uitlaten. Het was me al eerder opgevallen, dat er de laatste tijd hier en daar wat zwerfvuil was achtergelaten.
We hebben samen de betreffende route bewandeld en de tas mooi vol gekregen. Het was wel even wennen, want ik moest Fenna ook nog in de smiezen houden. Ik ben speciaal via een andere route naar huis gelopen, omdat op een parkeerplaats vlak in de buurt ook wat afval op straat lag. Maar nu is het weer mooi schoon.

Wat is normaal?

Normaal is : gekleed gaan in kleding die je voor je werk gekocht hebt om in een auto, die je nog moet afbetalen, dagelijks in de file te gaan staan om op je werk te komen, dat je nodig hebt om die kleding en auto te kopen en het huis af te betalen dat je dagelijks leeg achterlaat.

-Ellen Goodman-

Het vegetarisch geloof

...in dezelfde olie gebakken...

Men discussieert en ruziet veel over bepaalde geloven, maar vlak het geloof van de gemiddelde vegetariër niet uit. Die houden ook flink vast aan hun eigen overtuiging. Je zult bij hen als vleesetende gast nooit vlees opgediend krijgen. Andersom vinden zij het normaal, sommigen staan erop, dat je hen met een vegetarische schotel opwacht. Ik bedoel als we elkaars geloof respecteren, wat veel vegetariërs ook beweren, serveer dan ook een lekker biefstukje voor de vleeseters. En anders gewoon een verse worst. Het hoeft niet duur te zijn.
Het is niet dat ik niet een keer vegetarisch wil zijn, maar dan moet de vegetariër ook eens een keer een bal gehakt op z'n bordje doen. Dan is alles weer in balans.
In de gemeente Tynaarlo, een gehucht vlakbij Zuidlaren, is er strijd tussen een GroenLinkse vegetariër en een aantal andere raadsleden. De GL vrouw wil dat de bitterballen en andere vleeshoudende garnituur worden vervangen door groene kost zoals een broodje paardensla, een wrap met humus (is dat geen soort mus?). Ook weer een typisch voorbeeld van anderen je geloof opleggen. Waarom niet gewoon twee schaaltjes? Een met kalfskroketjes en een met crackers met konijnenkeutelkaas? Altijd maar dat linkse gezeur : ik weet wat goed voor jou is!

DHZ-zeurpieten

Er zijn mensen die al dan niet via internet goedkoop spul aanschaffen. Bijvoorbeeld een cv ketel, een mooie wastafel- of keukenkraan, een inbouw toilet of oven. Vervolgens gaan ze op zoek naar iemand die het 'lekker goedkoop spul' voor hen installeert. Tot dan niets aan het handje. Tenzij het krom getrokken hout is.
Maar als er problemen zijn, gebeurt het : ze bellen de monteur die de boel geïnstalleerd heeft! Haha! De cv ketel, kraan, wc enz. vertoont namelijk kuren. Of wel : het goedkope spul blijkt niet goed te werken. In plaats van terug te keren naar het internet of de bouwmarkt, belt men de monteur.
Beste mensen, als die goedkope spulletjes kuren vertonen, ga dan terug naar de verkoper. En ga dan niet degene lastigvallen, die de boel op jouw verzoek voor je heeft geïnstalleerd! Die heeft toch zeker geen garantie op die spullen gegeven? Hooguit op de montage / installatie. DHZ staat voor Doe Het Zelf. En als je dat niet kan vanwege twee linker handen, laat dan een deskundige alles leveren en installeren. Als er dan wat aan de hand is, mag je hem altijd bellen.

Net niet af

Musje in zijn buitenverblijf....

Ik heb de knipperende lamp gedemonteerd en schoongemaakt. Die actie heeft slechts een dag en een nacht geholpen. Afgelopen nacht begon de lamp weer te knipperen. Dat wil zeggen, hij gaat aan en brandt dan een minuut en gaat vervolgens weer uit. Om binnen 5 seconden weer aan te gaan. Vanmorgen heb ik de lamp er maar uitgedraaid. Ik ga hem eens goed nakijken.
Toen we de winkel aan het inrichten waren, wist ik het al. Als de inrichting niet helemaal klaar zou zijn, dan zou de rest jarenlang blijven liggen. Dat is ook het geval bij een oudere buurtbewoner hier. In haar huisje liggen veel onafgemaakte zaken. Voor en tijdens de verhuizing is veel gedaan, maar er zijn zaken blijven liggen. En nu, 10 jaar later, liggen ze er nog steeds. Een slot dat niet goed werkt, een kapje van het ventilatiekanaal dat even op een pijp gedrukt moest worden, een afvoer die bijna verstopt is, provisorisch aangelegde elektriciteitsdraden, een tafel waarvan twee van de vier poten nog steeds niet vastgezet zijn enz.
Maar gelukkig is er iemand in de buurt die niet stil kan zitten, graag iemand helpt en klussen leuk vindt.

Verboden voor kinderen!

Een opmerkelijke ontwikkeling? Niet bepaald. Gezien de manier waarop een groot aantal ouders hun kids 'opvoeden', was een verbod te verwachten. Ik heb geen hekel aan kinderen. Ik zou bijna zeggen : integendeel! Wel aan ouders die in opvoedkundige zin flink tekort zijn geschoten.
Als ik in een restaurant zit te eten, vind ik het vervelend als kids aan mijn tafel staan te kijken of te zeuren. Op een camping moet ik ook geen last hebben van andermans kinderen, die ongevraagd bij ons de voortent in- en uitlopen. We hebben zelf geen kinderen mee en zijn dan niet van plan op andermans brutale apen te passen. Opzoutûh!!

Lekker rustig...

Er zijn erbij die een vreemde huiskamer binnenlopen en zonder groeten op de bank neerploffen. Geen 'dag' of desnoods een 'hoi'. Dan kan ik het niet laten om toch even iets over hun onderontwikkeld fatsoen te zeggen. Het helpt wel. Als ze bij ons komen dan.
Echte etterbakkies lopen constant te klieren en komen overal aan. En als we daar iets op nette manier van zeggen, krijg je een 'je bent mijn vader (of moeder) niet!' te horen. Of de ouders kijken je aan, alsof je dat kind net een pak rammel hebt gegeven.
Ik vroeg een keer aan twee zusjes van onder de tien jaar of ze de bananenschillen even thuis in de container wilden gooien en niet bij ons voor de deur op straat. Gevolg : een kwaaie pa aan de deur, want de meiden kwamen jankend thuis! Haha! En dat was nog maar een verzoek. Als ik een van hen aangeraakt zou hebben, al was het bij de arm pakken, waren de rapen gaar geweest.
Dus vakantieparken, restaurants enzovoort waar kinderen niet toegelaten worden is een goede oplossing. De ouders van zulke etterbakkies vinden dat helemaal niets. Maar goed, dat is dan helemaal in lijn met hun manier van opvoeden.

Mechanische luchtafzuiging

Geen Uit stand

Net als in Lelystad hebben we ook hier zo'n mechanische luchtafzuigsysteem (bestaat volgens mijn Word niet en toch hebben we er een).
Het systeem kan ik in de keuken bedienen. Al eerder schreef ik over het feit dat ik het niet kan uitschakelen. Daarvoor moet ik op zolder de stekker eruit halen. Als ik erbij zou kunnen komen. Die heeft de cv installateur, de firma Feenstra, onbereikbaar gemaakt.

Lekker handig!

De schakelaar kent drie standen. Als iemand een douche neemt en de schakelaar op een grotere afzuigcapaciteit draai, dan zuigt dat kreng in alle aangesloten ruimtes ook veel harder. Dus het is alles of bijna niets. Stom systeem. Ik zou de aansluitingen op het systeem kunnen loskoppelen. Ik hoorde van een lezer, dat de trek in de woning al vanzelf voor afzuiging zorgt. Maar die van de badkamer zou ik willen behouden. En een extra functie op de schakelaar in de keuken : Uit.

Boeiboorden schoonmaken

Vanmorgen heb ik van een woning de witte trespa boeiboorden schoongemaakt. Ze waren wat groen uitgeslagen. Een leuke klus, niet alleen vanwege dit mooie weer maar ook omdat ik het resultaat direct kon zien. Gelukkig worden ze geregeld schoongemaakt, dus ik hoefde niet echt te boenen. Zelf voeg ik een middeltje tegen groene aanslag bij het water, dat scheelt enorm. Ik heb die oplossing ook gebruikt voor de houten schutting. Gewoon in een emmer met water gedaan en vervolgens met de hogedrukspuit het hout afgespoten. Ik deed dat in een droge periode en het resultaat was verbluffend. Het duurde vrij lang, anderhalf tot twee jaar, voordat ik de behandeling moest herhalen.
Ik heb dat spul ook gebruikt tegen mosvorming op de dakpannen. Ik kocht gewoon een paar van de flessen bij de Aldi. Lekker goedkoop! En vervolgens vanuit het dakraam de pannen ermee bespoten. Ook weer in een droge periode. Het mos dat er al groeide slurpte het vocht lekker op. Met fatale gevolgen voor dat mos en mooie voor ons.
Het spul is niet schadelijk voor het milieu, staat op de fles. Dus vraag ik me af waarom het mos dood gaat en ik er niet van mag drinken.....

Knipperlicht in de nacht

Afgelopen nacht viel het mij op, dat onze tuinlamp met bewegingssensor continu aan en uit ging. Ik heb mijn ogen er toen voor gesloten en ben maar verder gegaan met mijn nachtrust. We hebben verduisterende gordijnen in de kamer, dus wat ik aan licht zag (via de bovenkant van het gordijn) was minimaal.
Vroeg in de middag werd ik aangesproken door de buurvrouw. Ik was even in de buitenlucht bezig met een klusje. Ze begon over de knipperende buitenlamp en het feit dat ze gewone gordijnen op haar slaapkamer had. Of wel : ze heeft last van de lamp. Niet alleen afgelopen nacht, maar in het algemeen. Want dat ding springt ook aan als er een dakhaas of een notoire gluurder door de tuin sluipt. Ik heb het probleem op mijn klussenlijstje gezet.
Vanmorgen heb ik bij oma even een loze ontluchtingspijp afgedopt. Ze had er al een oude krant ingepropt, maar die valt er steeds uit. Of beter : die wordt er steeds uitgeblazen. Toen ik afgelopen weekend naar zolder ging vanwege de roodharige insluiper (de kat), voelde ik een koude luchtstroom. Die kwam via de pijp naar binnen. Nu zit er een knalrode speciekap op.

De hond buiten borstelen

Er zijn helaas mensen die het nodig vinden om hun hond buiten te borstelen en/of te kammen. De dotten hondenhaar gooien ze gewoon van zich af. Op de grond dus, nota bene langs een wandel- en hondenuitlaat route. Het is op zich een goede zaak dat de vacht van de hond verzorgd wordt. Maar waarom gebeurt dat niet thuis? Ik heb weleens iemand horen zeggen : 'Dat is voor de vogels. Dan kunnen ze nesten bouwen.' Ik vond dat een flauwe rot smoes. Als je dat zo graag zou willen, dan kan je ook in je eigen tuin of op je eigen balkon zo'n pluk vacht ophangen in bij voorbeeld een stukje rond gebogen gaas.
Al met al vind ik het nogal onhygiënisch. Hopelijk heeft de ter plekke geborstelde hond geen last van ongedierte.

Onze terrasoverkapping

Ja, ja, het wordt nog eens wat. Vorig jaar waren we begonnen met een pergola, voorzien van een luifel van een voortent, die tegen de buitenmuur aan was gemonteerd. Bedoeld om lekker buiten te kunnen zitten, ook als het regent of als het zonnetje heftig brandt.
De luifel is inmiddels vervangen door een grote golfplaat. Restte ons nog de zijkanten. Op Marktplaats zag ik dat iemand splinternieuwe zijwanden voor een partytent aanbood voor weinig. Geen ordinaire witte, maar ecru! Waterdicht en weerbestendig. Wat wil een mens nog meer?

Februari 2015, buiten in de zon!

Die twee zijwanden, waarvan een met raam, heeft Sonja na passen, meten, knippen en omzomen omgetoverd tot passende zijwanden. Het doek kan gemakkelijk gemonteerd en verwijderd worden. Het kan ook zo de wasmachine in. Een buurtbewoner was zo blij met mij, dat ik een grote plaat plexiglas mocht meenemen. Die ga ik gebruiken om de tweezitsbank aan de leuningzijde tegen weer en wind af te schermen.
En de  oude luifel?  Die is inmiddels in tweeën geknipt. De rail voor de pees zit er nog. We gaan de twee luifeldelen gebruiken als zonwering op het golfplaten afdak. Als het te warm wordt, trekken we de beide delen door de rail. Ze zijn schuin afgeknipt, zodat ze elkaar overlappen.
De uitdaging is iets te maken wat min of meer opgaat in het geheel en functioneel is. Dus voor ons geen robuuste, in het oog springende overkapping.
We hebben trouwens ook nog een enorm blik met verf staan speciaal om steigerhout mee te behandelen. Als de overkapping klaar is, kan ik het blik pas aanspreken. Dan komt er geen druppel regen meer op het houtwerk terecht.

De jongste thuis

Het is mij opgevallen dat het jongste kind van een gezin zich vaak anders ontwikkelt dan de oudere broers en/of zusters.
Volgens mij komt dat omdat ouders bij de geboorte van hun laatste kind veel meer ervaring hebben opgedaan met de opvoeding en in andere, vaak beter, omstandigheden leven. Ze zijn als ouders ook 'zachter' geworden, hebben meer mogelijkheden en zijn aan het 'afbouwen'. Het is allemaal veel rustiger geworden en zodoende is er meer aandacht voor het jongste kind of jongere kinderen.
Gevolg is dat het jongste kind ook andere ouders meemaakt dan de oudste /oudere. Soms loopt het leeftijdsverschil tussen kinderen uit één gezin op tot meer dan twintig of zelfs dertig jaar. Dus wat wil je.

Helaas beseffen niet alle jongste kinderen, dat de broers en/of zusters boven hen andere tijden en dus ook andere ouders hebben gekend. De jongsten begrijpen de relatie van broers en/of zusters met diezelfde ouders niet en maken hen soms zelfs verwijten. Andersom vinden de ouderen dat de jongste(n) verwend zijn. Iets wat niet de jongste maar hooguit de ouders valt te verwijten.
Er is als kind niets pijnlijker dan met minder liefderijke aandacht behandeld te worden dan de ander(en). Aan de andere kant kunnen 'verwende' kinderen het later lastiger krijgen, omdat ze anders benaderd worden dan ze gewend zijn : de aandacht is niet meer op hen alleen gericht. Ze hebben het opvallend vaak over 'ik'.
Het is jammer dat wanneer de jongste 'verwende' volwassen is geworden hij of zij zich nog steeds hetzelfde blijft gedragen. Onder hen zijn er die hun ouders claimen. In één geval dat ik ken heeft dat gedrag meer weg van geestelijke mishandeling.
Ik zou zeggen : "Neem eens afstand, kijk eens om je heen. Vergelijk je eigen opvoeding eens met die van je broers en/of zusters."  Iets wat overigens ook voor de oudere gezinsleden geldt. Als je van dat 'verwende' af wilt, zal je je ook anders moeten gaan gedragen. Als dat zou gebeuren, zouden anderen gemakkelijker over hun teleurstelling en/of boosheid kunnen stappen. Over en weer zou er meer begrip voor elkaar kunnen ontstaan.
Elk kind heeft zo zijn eigen vader en moeder (gekend). En ja, ik heb ze zelf ook in verschillende hoedanigheden meegemaakt. Ook ik heb sommige ervan als onrechtvaardig en pijnlijk ervaren. Ik heb het inmiddels geaccepteerd en heb mijn boosheid opzij geschoven. En ik geef direct toe : als ik onverwacht met bepaalde 'verwende' trekken van wie dan ook word geconfronteerd, dan moet ik toch wel weer even slikken en mijn opkomende boosheid onderdrukken. Blijkbaar vond en vind ik het nog steeds heel erg, dat in de opvoeding onderscheid gemaakt is/wordt. Voor iedereen die niet verwend werd :

Koenders is een huichelaar!

Volgens minister Koenders is de aanslag in Denemarken een aanslag op het vrije woord. Toen ik dat hoorde, trok ik even flink mijn wenkbrauwen op. Vrije woord? In ons land wil een paar politici van Turkse komaf ons bepaalde woorden afnemen. Toen hoorde ik meneer Koenders niets zeggen. Maar dat zal wellicht komen omdat hij net als die twee dwarsliggers van de PvdA is/was of is het omdat Koenders minister van enkel Buitenlandse Zaken is? Wat intern gebeurt is blijkbaar niet zijn pakkie an. Weer zo'n typisch linkse huichelaar.

Kat van zolder

Kater Tom

Toen het niet lukte met een bakje voer -rundvlees met kip in saus!-, heb ik een kattenpension hier in de buurt gebeld. Ik hoopte dat ze een stok met een strop zouden hebben, zodat ik het beest uit zijn schuilplaats kon trekken. Maar die had men niet.
Intussen was Sonja gearriveerd met wat kattenbrokjes. Die ordinaire bruine korrels van de Aldi vond dat rare beest wel aantrekkelijk genoeg om van zijn plek te komen. Of was het omdat het een vrouwspersoon was? Hoe dan ook, toen heeft Sonja een spoor van brokjes uitgelegd naar de deur van de zolder. Al snel hoorde ze de kat bovenaan de trap staan schreeuwen. Sonja had het vermoeden dat de kater weleens van een andere buurtbewoonster  kon zijn. Het toeval(?) wilde dat ze net passeerde. Haar werd gevraagd de kat te roepen. En wat denk je? De rode dakhaas reageerde direct. De eigenaresse liep naar boven, deed de zolderdeur dicht en kon het beest vrij gemakkelijk oppakken. Zij wel.
's Middags is Sonja nog bezig geweest op de boel op zolder schoon te maken. Dat kwam omdat alle overige betrokkenen slecht ter been en aanzienlijk minder lenig zijn.

Een hekje en een kat op zolder

Vanmorgen heb ik het hek kunnen afmaken. De mensen zijn zeer tevreden over het resultaat. Ik heb zo'n vijftig meter aan planken verwerkt en daarbij honderdendertien schroeven gebruikt. En ook nog vier palen en regels. Maar goed de klus is geklaard. Als ik daarna bij een van de buurtbewoners aan de koffie zit, is er opeens paniek. Mevrouw wilde op zolder een oude foto halen en stuitte daar op een kat! Het rood-witte geval heeft zich verschanst in een ruimte achter het dakbeschot. Toen ik een kijkje ging nemen, zag ik eerst twee ogen. Toen ik mijn hoofd verder in de ruimte stak, hoorde ik een venijnig geblaas, gegrom en gemauw. Ik dacht : "Oké, even niet de held uithangen!" Ik had geen trek in een hoofd dat volgeplakt is met pleisters.
Ik probeerde een creatieve oplossing te bedenken, maar bleef met een kater op zolder zitten. Het probleem is dat er slechts een kleine doorgang is naar de bergruimte op die zolder. Dus als ik de dakhaas wilde wegjagen, zat ik zelf in de weg. Volgens de

bewoonster moet het beest daar al 14 dagen hebben gezeten. Hij had de vloerbedekking bij de deur al vernield in een poging weg te komen. De zolder rook ontzettend naar kattenpis. Jakkie! Ik heb geprobeerd het magere beest te lokken met heerlijk geurend kattenvoer. De kater pakte wel de geur op, maar durfde niet tevoorschijn te komen. Of lust ie geen voer van de Aldi? We wachten maar even af. Het zolderraam staat open, net als de achterdeur.

Opa's oogappel

Het is er een van de drie die ik heb en ze zijn me even dierbaar. Dit is Emma met haar trotse opa :

Saxonette te koop

Er staat hier een zo goed als nieuwe Saxonette Luxe, een soort Spartamet, maar dan anders. De fiets is zo goed als nieuw, maar wel een kleine 10 jaar oud. Hij heeft nauwelijks kilometers gemaakt en leidt al jaren een kentekenloos bestaan in een schuurtje. Mocht iemand interesse hebben : er wordt 125 euro voor gevraagd.

- de Saxonette is inmiddels verkocht-

Een hekje maken

Hoewel ik nog niet al het bestelde materiaal binnen heb, ben ik vanmiddag alvast begonnen met wat voorwerk. Mijn opdrachtgevers wilden toch dat de bestaande schutting wat verlengd zou worden. Omdat ik nog niet begonnen was, kon deze aanpassing eenvoudig aangebracht worden in het plan.
Ik heb de hele erfafscheiding maar eerst even uitgetekend op papier. Met dat concept ben ik aan de slag gegaan. Dan hoef ik tijdens het werk niet zoveel na te denken en kan ik veel doen. Ik ben met de verbreding van de bestaande schutting begonnen. Die moet aan beide kanten betimmerd worden. Van daaruit ben ik naar de schuur gaan werken.
Ik heb alles kunnen doen wat mogelijk was met de beschikbare materialen. Het wachten was nu op de levering van een aantal planken. Mij is beloofd dat ze in de namiddag bezorgd zouden worden. En wat denk je? Stipt kwart voor vijf kwam de Gamma aan de deur! Kan ik mooi de rest morgen afmaken. Tot dan zitten mijn buurtbewoners op een afgemaakt hek te wachten.

Dat zeg ik, Gamma!

Een tweetal buurtbewoners wil de erfscheiding vernieuwen. Het betreft een strook van nog geen vijf meter lengte. Een kwestie van een paar palen en wat planken. Ze wilden dat het materiaal bezorgd zou worden.
Omdat ik toch in de buurt van de Gamma bouwmarkt moest zijn, stapte ik daar naar binnen. De palen had ik zo gevonden. Met de planken viel het tegen. Er stonden zo'n 20 planken, waarvan er niet een goed was. Veel planken waren aan de uiteinden gebarsten, waren krom en/of gedraaid of er zaten veel gaten in van uitgevallen knoesten.
Bij de receptie kreeg ik te horen dat er geen planken meer op voorraad waren. Men besloot men de hele partij af te boeken en het schap leeg te laten halen. Mijn bestelling werd genoteerd, ik betaalde, kreeg waardebonnen en de kassabon en vertrok.
Het is inmiddels anderhalve week later en ik heb nog geen plank gezien. Ik heb wel drie keer gebeld en navraag gedaan. Afgaande op de vele vragen die mij gesteld werden en het zeer aarzelend optreden van de medewerksters, kreeg ik de indruk dat er nauwelijks informatie over mijn bestelling te vinden was. Van dik hout zaagt men planken. Ik dacht dat ze die voor hun neus op het scherm hadden staan, maar ik sloeg wat dat betreft de plank mis. Ik moest telkens weer hetzelfde liedje zingen over datum, aantal, soort, naam, adres, telefoonnummer en het feit dat ik alles al betaald had. Bij elk telefoontje viel ik in herhalingen. "Dat zeg ik, Gamma!", kreeg voor mij een heel andere lading.
Ik moest zelfs de medewerksters aansturen met vragen stellen zoals : "Is er een leverancier vandaag geweest en zo ja, ligt het misschien al in het magazijn?" In alle gevallen werd gereageerd met : "O ja, ik zal eens even kijken." Tja, zo wil ik ook wel mijn brood op de plank krijgen. Ze waren stuk voor stuk erg behulpzaam hoor. Maar de interne informatievoorziening was van een zeer laag niveau. Gisteravond werd ik gebeld. Een hakkelende en krakerige computerstem klonk in mijn oor. Ik hoorde iets van 'bestelling' en 'punt nul nul uur'. Stond ik dus mooi voor paal.
Het was weer tijd om koppen met spijkers te slaan, dus vanmorgen maar weer eens gebeld met de Gamma. Het duurde weer even. Waarschijnlijk zagen ze door de bomen het bos niet meer. Maar toen klonken opeens de verlossende woorden : "De bestelling wordt vandaag tussen 15.00 en 18.00 uur afgeleverd."
Dus timmer ik tot dan met dit berichtje maar even aan de weg.

Vrijdag de 13e

Patatje oorlog -6-

Het heeft er alle schijn van dat de gemeente Dronten haar verlies niet sportief wil nemen. De gemeente heeft volgens de Raad van State de vergunning van Frank Patat ten onrechte ingetrokken.

voorlopig nog zelf bakken

Ik ging er vanuit, dat Frank de vergunning weer terug zou krijgen en dat de betonblokken, die op een achterbakse manier door de gemeente op zijn standplaats geplaatst zijn, verwijderd zouden worden. Maar goed dat zijn gedachten van een normaal (wat heet) denkend mens. Maar de gemeente gaat met Frank in gesprek. Misschien in de hoop dat Frank weer iets verkeerds zegt, zodat het teruggeven van de vergunning 'ernstige vertraging' oploopt of dat stukken opeens zoek zijn. Het kan zelfs zo zijn, dat de gemeente het oordeel van de RvS naast zich neerlegt. Dat gebeurde in Lelystad erg vaak. Want een fout toegeven, daar hebben veel ambtenaren nooit van gehoord. Ze trekken liever het gelijk naar zich toe. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een burger die in het ongelijk werd gesteld door de RvS, toch zijn gelijk kreeg van een gemeente. Nee, dat kan niet. Andersom dus wel.
De RvS zijn ook ambtenaren. De uitspraak is niet bindend. Wat mij betreft mag die hele RvS mikmak opgedoekt worden. Ze kost alleen maar (belasting)geld. Gewoon naar een rechter stappen lijkt me het beste. Een dwangsom per dag in gebreken is misschien ook iets. Maar ja, het is wel ons belastinggeld.

Het verleden ritueel verbrand

In afwachting van de overbekende blauwe envelop, heb ik vanmorgen de paperassen eens doorgesnuffeld.  Gevolg was niet alleen een stapeltje voor de aangifte over 2014, maar ook een om voorgoed afscheid van te nemen.
Voorheen verbrandde ik vertrouwelijke informatie in onze allesbrander. Het afscheid gaf telkens een warm gevoel. Niet alleen figuurlijk ( lekker opgeruimd) maar ook letterlijk.
In onze huurwoning hebben we geen houtkachel. Maar wel een wasmachinetrommel die tot vuurkorf is omgetoverd. Daar heb ik vanmorgen de paperassen in verbrand. De grootste stapel had betrekking op onze vorige woning. Alsof ik alle schepen achter ons verbrandde. Kijkend naar de vlammen zag ik zodoende ons verleden in rook opgaan. En hoe je ook went of keert : het gaf weer een warm gevoel. Zelfs een extra warm gevoel. Maar dat kwam omdat ik in de koude buitenlucht bezig was.

Hondenpoep stinkt!

De poep van onze honden opruimen is voor ons een normaal iets. Dus hebben we altijd zakjes bij ons. Het is een rol plastic zakjes, die in een houdertje zit. Als ik een zakje nodig heb, trek ik hem aan het uiteinde uit de houder totdat ik de scheurlijn zie. Daar scheur ik het zakje af. Vervolgens steek ik mijn hand in het zakje en pak de warme hap hoop op. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik dat deed. Ik vond het toen niet bepaald leuk. Of beter : smerig. Ik moest zelfs kokhalzen. Maar ook hiervoor geldt : de aanhouder wint. En dus won de hond, want die bleef gewoon doorgaan met het produceren van zijn dagelijkse ontlasting. Er was een korte periode waarin ik dacht te bezuinigen op de zakjes. Via de gemeente kon ik gratis zakjes krijgen! Kassa!

In Lelystad...

Maar ik was al snel genezen van die gratis zakjes. Ze waren van papier en ik moest ze met twee handen bedienen om de poep op te scheppen. Ik dacht bij de eerste keer handig te zijn en ging op de riem staan, terwijl ik met twee handen de grijpzak bediende. Terwijl ik zo gebukt stond en me concentreerde op het opruimen, zag Zorro een kat! De grote bouvier gaf een flinke ruk aan de riem waarop ik op dat moment mijn voet had staan. Gevolg was dat ik in een spreidstand getrokken werd. Ik zocht steun op de grond met één hand. Dat lukte, zij het dat ik met mijn hand midden in een andere hondenhoop terechtkwam! Dat was dus de eerste en laatste keer dat ik die papieren zakjes heb gebruikt.  Het bijzondere op dat moment was dat ik opeens de opdruk op dat zakje heel bewust zag : I love my dog. En dus werd ik niet boos op Zorro.
Overigens blijft het een vreemde gewaarwording als ik de poep van Fenna opruim, terwijl ik moet opletten om niet in andere hondenpoep te staan.

Naar de overkant

In de eerste klas van de lagere school aan de Kastanjelaan raakte ik bevriend met een klasgenoot. Hij woonde in het toenmalige Zoeterwoude, aan de andere kant van de Oude Rijn. Zijn ouders hadden een garagebedrijf, dat naast de pottenbakkerij van Zaalberg stond. Zijn vader verkocht en onderhield o.a. auto's van het merk Skoda en Borgward. Later stapte hij over naar Volvo. Toen was op de oude locatie inmiddels een nieuw bedrijfspand met bovenwoning neergezet.
De garage met woonhuis bevond zich hemelsbreed op nog geen 100 meter afstand van ons huis aan de Resedastraat. Maar om daar te komen, moest ik een aardig stuk omlopen.

Oude Leiderdorpse brug *)

Vanaf de Resedastraat 74a stak ik aan de Hoofdstraat, bij de bushalte op de hoek, over. Soms dook ik gelijk tussen de twee eerste blokjes huizen langs de Oude Rijn door naar het Jaagpad. Maar ik liep ook geregeld een stukje verder over de Hoofdstraat om via een soort erfje of hofje op het Jaagpad te komen. Ik kan het mis hebben, maar volgens mij woonde daar meester (Van?) Tilburg van de Zondagsschool. Had hij niet iets met juf. Coenen? Vervolgens wandelde ik langs het water naar de Leiderdorpse brug.
Als de brug geopend moest worden, draaide de brugwachter (de heren Bosman en Bregman waren toen brugwachter) eerst de slagbomen naar beneden.
Soms was de brug geopend en stond de brugwachter met een hengel met klompje de schipper op te wachten. In het klompje zat een bonnetje. De bedoeling was dat de schipper betaalde voor de doorvaart, maar dat gebeurde niet altijd. Het moment suprême was wanneer de dienstdoende brugwachter het klompje had opgevangen en in zijn hand omkeerde. Was er correct betaald of niet? Zo niet, dan rende de brugwachter scheldend langs het Jaagpad. Dat kon ie niet te lang volhouden, want

Tijdelijk dwars geplaatst

de brug moest weer gesloten worden, zodat het wachtend verkeer erover heen kon. Zo'n passerende wanbetaler was altijd weer een hilarisch moment voor de wachtenden.
De Bruggestraat kende in mijn jeugd een lastige aansluiting op de Hoofdstraat. De draai was moeilijk te maken. De kruising heeft men toen wat verbreed, zodat vrachtauto's en bussen gemakkelijker de bocht konden nemen. Al was het nog wel zo, dat geregeld het achterwiel van de bus over het kanon hobbelde, dat de muur van de hoekwoning beschermde.
Ik weet ook nog dat in een van die ouderwetse winterperiodes iemand een keer met zijn tong aan de brug vastzat. Zelf heb ik nog over schotsen gelopen op de Rijn. Zomers werd er gezwommen, totdat er waarschuwingsborden kwamen vanwege het gevaar voor polio. In die tijd werd nog flink geloosd op de Oude Rijn. Vissen deed ik er ook. Maar dan de andere kant op richting het gebouw Irene. Zover kwam ik niet. Ik ging vaak vlakbij een bruggetje zitten, waar een sloot vanaf de Gereformeerde kerk in de Rijn uitkwam. Aan de kant van de Hoofdstraat was ook een bruggetje (met witte leuningen). Dat passeerden we als we naar de (Marijke) kleuterschool liepen.
Eenmaal over de groen gekleurde Leiderdorpse brug ging ik linksaf, over de Hoge Rijndijk Zoeterwoude binnen. Direct weer links was een grote tuin met een statige entree, waar ik in het najaar op zoek ging naar beukennootjes. Zodra ik de

pottenbakkerij was gepasseerd was ik op mijn bestemming : de garage van Victor Reys.
Later kon ik gebruikmaken van de brug die in de A4 lag. Dat was vlak voor ons huis. Via een betonnen trap (foto 2) die naar de brug leidde, kwam ik aan de overkant. Dat scheelde een flink eind lopen. Midden jaren 60 werd de A4 de nieuwe grens tussen Zoeterwoude en Leiden. In die periode werd de oude Leiderdorpse brug verwijderd. Een eindje verderop was een nieuwe gebouwd, de Stierenbrug.
Recent is de brug in de A4 ook verwijderd. De snelweg is ondergronds gegaan. Tegenover de Gereformeerde kerk is een nieuwe brug gelegd.

*) De tekening is in 1964 gemaakt door meneer Proper. Ik heb hier thuis een kopie(?) liggen. Mocht meneer Proper bezwaar maken tegen publicatie, dan hoor ik dat graag.

Even een hekje wegwerken

Vanmorgen was ik al vroeg aan de slag. Ik kon zoals gebruikelijk lopend naar mijn werk. Dit keer bij de overbuurman en oma van de overkant. Ik heb me als vrijwilliger aangemeld om de erfafscheiding, een gammel houten hekwerk, te vervangen.
Vorige week heb ik het nieuwe materiaal al besteld bij een bouwmarkt. Als het goed is wordt het deze week afgeleverd. En anders volgende week.
De wachttijd heb ik vanmorgen opgevuld door het oude hekwerk te verwijderen. Ik hoefde niet veel kracht te gebruiken, want het hout was behoorlijk rot. Tegen de standaard schutting was een strook plankjes getimmerd. Het was een allegaartje van brede en smalle plankjes die deels geschroefd en deels gespijkerd waren. Geen gezicht en dus ook maar verwijderd.
Ik heb het afval op de juiste lengte gezaagd, zodat het gemakkelijk in de auto vervoerd kon worden naar de milieustraat. Ik kreeg een pasje mee.
In de Milieustraat hier in Dronten wordt bij de ingang het pasje gelezen en de auto gewogen. Ik moet via een microfoon aan de medewerker van de receptie kenbaar maken om wat voor soort afval het gaat. Als ik weer met een lege auto bij de uitgang kom, moet ik weer de pas laten lezen en wordt de auto weer gewogen. Het verschil in gewicht wordt van mijn vrije afvalvoet afgetrokken. Het nieuwe saldo (hoeveel ik nog gratis mag storten) verschijnt op het schermpje. Geen bonnetje, dus opslaan in mijn geheugen. Wat hetzelfde is als een bonnetje gelijk weggooien. De klus was na een kleine drie uur geklaard. De boel is nu klaar voor het plaatsen van een nieuw hekwerk.

Een dolle dinsdag

Zo, de ouwe is moe! Ik ben de hele dag druk bezig geweest. 's Morgens in onze eigen omgeving en 's middags elders. 's Morgens heb ik wat werkzaamheden afgerond en het plaatsje achter de woning opgeruimd en geveegd.
's Middags ben ik samen met Fenna naar de andere kant van het dorp gewandeld.

Nou ja, ik heb gewandeld en Fenna heeft gerend. Ik had namelijk de werpstok met tennisbal meegenomen. Ik had voor een route door het dorpsbos gekozen, zodat Fenna los van de riem kon.
Op mijn bestemming kon Fenna flink uithijgen. Ik verleende wat hand en spandiensten in de vorm van wat opruim- en schoonmaakwerkzaamheden in de buitenlucht. Ik heb ter plekke nog van een kop thee genoten en ben toen weer samen met Fenna teruggelopen.
Omdat Sonja wat later thuis zou komen, ging ik alvast in de keuken aan de slag. Toen ze thuiskwam viel ze met haar neus in de boter : Ze kon gelijk aanschuiven! Fenna is ook moe. Ik plof nu op de bank neer en sta voorlopig niet meer op. Morgen wacht mij weer een drukke dag.