De jongste thuis

Het is mij opgevallen dat het jongste kind van een gezin zich vaak anders ontwikkelt dan de oudere broers en/of zusters.
Volgens mij komt dat omdat ouders bij de geboorte van hun laatste kind veel meer ervaring hebben opgedaan met de opvoeding en in andere, vaak beter, omstandigheden leven. Ze zijn als ouders ook 'zachter' geworden, hebben meer mogelijkheden en zijn aan het 'afbouwen'. Het is allemaal veel rustiger geworden en zodoende is er meer aandacht voor het jongste kind of jongere kinderen.
Gevolg is dat het jongste kind ook andere ouders meemaakt dan de oudste /oudere. Soms loopt het leeftijdsverschil tussen kinderen uit één gezin op tot meer dan twintig of zelfs dertig jaar. Dus wat wil je.

Helaas beseffen niet alle jongste kinderen, dat de broers en/of zusters boven hen andere tijden en dus ook andere ouders hebben gekend. De jongsten begrijpen de relatie van broers en/of zusters met diezelfde ouders niet en maken hen soms zelfs verwijten. Andersom vinden de ouderen dat de jongste(n) verwend zijn. Iets wat niet de jongste maar hooguit de ouders valt te verwijten.
Er is als kind niets pijnlijker dan met minder liefderijke aandacht behandeld te worden dan de ander(en). Aan de andere kant kunnen 'verwende' kinderen het later lastiger krijgen, omdat ze anders benaderd worden dan ze gewend zijn : de aandacht is niet meer op hen alleen gericht. Ze hebben het opvallend vaak over 'ik'.
Het is jammer dat wanneer de jongste 'verwende' volwassen is geworden hij of zij zich nog steeds hetzelfde blijft gedragen. Onder hen zijn er die hun ouders claimen. In één geval dat ik ken heeft dat gedrag meer weg van geestelijke mishandeling.
Ik zou zeggen : "Neem eens afstand, kijk eens om je heen. Vergelijk je eigen opvoeding eens met die van je broers en/of zusters."  Iets wat overigens ook voor de oudere gezinsleden geldt. Als je van dat 'verwende' af wilt, zal je je ook anders moeten gaan gedragen. Als dat zou gebeuren, zouden anderen gemakkelijker over hun teleurstelling en/of boosheid kunnen stappen. Over en weer zou er meer begrip voor elkaar kunnen ontstaan.
Elk kind heeft zo zijn eigen vader en moeder (gekend). En ja, ik heb ze zelf ook in verschillende hoedanigheden meegemaakt. Ook ik heb sommige ervan als onrechtvaardig en pijnlijk ervaren. Ik heb het inmiddels geaccepteerd en heb mijn boosheid opzij geschoven. En ik geef direct toe : als ik onverwacht met bepaalde 'verwende' trekken van wie dan ook word geconfronteerd, dan moet ik toch wel weer even slikken en mijn opkomende boosheid onderdrukken. Blijkbaar vond en vind ik het nog steeds heel erg, dat in de opvoeding onderscheid gemaakt is/wordt. Voor iedereen die niet verwend werd :