Ingezonden.
De telefoon ging en ik kreeg een huilende
dochter aan de lijn. Met gesmoorde stem vraagt ze ,,kunnen jullie even
komen?. Ik schrok mij kapot en durfde niet te vragen naar het hoe en
waarom. Ik riep mijn vrouw die boven bezig was en met een steen in de
maag reden wij zo snel mogelijk naar de andere kant van het dorp. Toen
we bij de woning van onze dochter en schoonzoon aankwamen zwaaide de
deur al open en onze kleinzoon van tien (nr.1 van 3) viel snikkend in
mijn armen. Als in een enge droom hoorde ik alleen maar:
,,…… is
dood”. ,,Nee toch….!!!”, flitste het door mijn hoofd. Door een kier van
de kamerdeur zag ik onze dochter met nr. 3 op de bank zitten, maar waar
was nr. 2 ...!? Ik gaf onze dochter, die bijna werd gewurgd door de
gillend huilende, kleine meid van vijf, een knuffel en vroeg haar,
zonder direct dé vraag te durven stellen, met mijn ogen; ,,wat is er aan
de hand?". En toen kwam voor ons het verlossende antwoord; ,,poes is
dood”!!!. Pffff!!!, ….. ik plofte met een diepe zucht op de bank neer en
de kleine meid bevestigde met: ,,ja opa, zomaar opeens dood en dat is
niet eerlijk!” en daarna ging ze weer door met ,,boe-hoe-oe !” en lange
uithalen van verdriet. Vijf minuten lang zaten we samen te huilen,
enerzijds om de poes, anderzijds om het intense verdriet van de
kinderen. Even later kwam nr. 2 terug van zijn voetbaltraining en
grotere broer vertelde hem het droevige nieuws. Als
 |
| "Eh...de poes is dood..". "Nou, en....?" |
twee magneten
klikten ze aan elkaar vast en de een zocht troost bij de ander. Poes
werd in een mandje thuisgebracht en toen daarvan het dekentje werd
teruggeslagen lag poes in haar gebruikelijke slaaphouding met een pootje
over haar snuitje. Na een lichte twijfel daardoor, aaiden ze alledrie
over het koppetje en na een zachte knuffel drong de werkelijkheid pas
echt goed tot de kinderen door en het gevolg was een hartstochtelijke,
driestemmige huilpartij. Die nacht werd er door niemand veel geslapen
want om de haverklap kwam een van de kinderen helemaal overstuur troost
zoeken in het bed van pappa en mamma. De andere dag bleef één kind ziek
thuis van school en een ander wilde niet eten, maar nr. 3 hield zich
aardig goed en de kleine meid wilde dit grote nieuws aan haar juf
vertellen. Poes moest beslist in de eigen tuin worden begraven. In de
groene heg, naast hun eerste poes die al was overleden toen de kinderen
te jong waren om zich dat nog te kunnen herinneren (gelukkig maar!). Ook
op het nieuwe grafje moet volgens de kinderen een stenen poezenbeeld
komen, in een uitgeknipt holletje in de brede coniferenhaag. Ik had
thuis nog een net houten kistje staan van een ‘drie flesjes wijn-cadeau’
en daar paste poes(je) precies in want het was altijd een kleintje
gebleven. Het schuifdeksel werd helemaal volgeschreven met lieve
afscheidswoordjes en goede wensen en onze dochter maakte er stiekem af
en toe een foto van (voor 'later'). Overdag had ik alvast het graafwerk
onder de heg verricht, omdat vader en moeder pas in het donker
thuiskwamen van hun werk, en die avond werd poes bij kaarslicht stijlvol
begraven. Nadat iedereen een schepje wit zand op het kistje had
gestrooid bouwden de kinderen een altaartje van een paar mooie grote,
glimmende keien met daarin een brandende kaars, en toen was het goed;
,,Slaap zacht lieve Slimpie”. Maar dat 'slaap zacht' is niet erg van
toepassing, vanwege het langskomende verkeer aan de andere kant van de
heg maar omdat poes vanwege haar leeftijd wat doof was geworden speelde
dat al langere tijd geen rol meer, en nu zéker niet.,,...Ja opa, zomaar
opeens dood, dat is toch niet eerlijk...?". ,,...Nee lieverd, dat is ook
niet eerlijk, maar Slimpie heeft het bij jullie altijd heel goed gehad
en is daardoor zelfs 20 jaar geworden”. ,,Dat is wel hééél oud voor een
poes hoor, en alles wat heel oud wordt gaat op een keer dood helaas’.
Met de logica van een klein kind vervolgde ze haar betoog met: ,,Opa,
jij bent ouder dan Oma hé?, dus dan ga jij ook eerder dood!".