Op de tv zag ik een treurende moeder. Haar zoon is overleden. Natuurlijk is dat een trieste zaak. Een eigen kind begraven is het ergste wat een ouder kan overkomen. Ze was alleenstaande moeder en vond dat ze erg goed voor haar zoontje zorgde. Hij was haar oogappel en gaf hem alles wat zijn hartje begeerde. De moeder vertelde uitgebreid over hoe goed ze voor haar lieveling zorgde. Helaas is hij overleden. Hij was pas 20 jaar. Ze vindt het heel erg, dat ze hem niet genoeg heeft kunnen beschermen.
Haar zoon bleek geregeld met Justitie in aanraking te zijn gekomen, was op zijn 13e jaar van school gegaan, aan de alcohol en drugs geraakt. Hij is ook een keer neergeschoten tijdens een beroving. Een maand of wat geleden heeft haar lieveling zich opgehangen, toen hij voor de zoveelste keer in de cel was beland.
In haar gejammer miste ik één belangrijk aspect. Ze was totaal vergeten haar zoon op te voeden. Klaar te stomen om een positieve bijdrage te leveren aan de maatschappij. In plaats daarvan had ze hem dood geknuffeld, om er zelf een goed gevoel van te krijgen en te houden. Zijn levenswijze en verkeerde keuzes vond ze gewoon : "Dat doen kinderen nu eenmaal." Ze ziet zich zelf niet als schuldig aan zijn dood. Ze houdt zijn dood op 'zelfmoord'.