Indisch opgevoed

Op een van de sociale media las ik het volgende stukje met voor mij heel herkenbare zaken :

"Indisch opgevoed, moest ik altijd beleefd zijn. Mijn mond houden, luisteren en respect hebben..vooral voor de ouderen. Als tante zus of zo de kamer in kwam en ik zat op een stoel, stond ik die meteen af. Als de ouderen praten wist ik als kind  automatisch dat ik de kamer moest verlaten. Het gepraat was niet voor kinder oren bestemd, alhoewel je toch wat opving als de ouderen aan het roddelen waren...ja ja. 

Indische nasi met een Hollands ei

Het heeft me heel erg gestoord toen ik opgroeide, dat niemand echt een probleem durfde te bespreken. De zogenaamde zwijgzaamheid en respect voor elkaar, die onderdanigheid naar anderen met een betere positie, met een blankere huidskleur, met lichte ogen. Die stille verdraagzaamheid en ontevredenheid die nooit uitgesproken wordt. De jaloezie onderling, zelfs in de familie heeft voor mij het indo gevoel totaal doen verdwijnen. 
Desondanks heb ik ook heel veel positieve en liefdevolle ervaringen beleefd tijdens mijn jeugd. Tante Zus is niet echt een tante maar een buurvrouw geweest in Soerabaja, die net zo lief en zorgzaam was als een echte tante. Familie, begrip en samenhorigheid : iedereen is verantwoordelijk voor het welzijn van een kind. Dus om een lang verhaal kort te maken, de laatste ervaringen heb ik weer willen omarmen, om echt de samenhorigheid van de natuurlijke Indische cultuur opnieuw te voelen. Helaas is merendeels kwijtgeraakt in de nieuwe levenswijze van de indo in Nederland en ik begrijp dat volkomen. Het is een nieuwe tijd en wij zijn dus ook genoodzaakt ons daaraan aan te passen. Ik moest dit echt even kwijt. Dank je wel voor het lezen."