Negen jaar geleden nam ik me voor nog harder te vechten tegen mijn depressie. Ik had toen een pasgeboren Tim in mijn armen. Een blond lichtpuntje dat in mijn donkere tunnel verscheen. Ik was dus voor het eerst opa geworden en ik nam me voor een leuke opa voor de kleine Tim te zijn. De eerste tijd was het in mijn armen houden, lieve woordjes zeggen enz. Later speelden we in de huiskamer en weer later gingen we op stap. Samen op de fiets. Opa liet de kleine Tim vanuit zijn stoeltje de wereld zien en vertelde hem over van alles en nog wat. We bezochten de Batavia, het schip van Piet Piraat volgens Tim. De Ark van Noach vond Tim erg indrukwekkend en ook wat eng. Wat een dieren! En natuurlijk ook de Aviodrome. Toen Tim achter de stuurknuppel van de Boeing zat riep opa keihard VROEM!! Tim schrok zich een hoedje. Logisch, want eerder had hij wel tien keer gevraagd : "Hij gaat toch niet vliegen hè, opa?"
Een keer werden we op de fiets overvallen door een regenbui. We schuilden onder een boom en opa had van een plastic zak een soort tentje gemaakt. In afwachting van de zon hadden we samen pret. Als Tim op de donderdag kwam, dan vroeg ie vaak aan opa : "Gaan we weer op avontuur, opa?" Ja, zo was dat ook wel een beetje : samen op avontuur. Opa voelde zich weer de kleine kwajongen van vroeger, toen ie samen met zijn broertje op stap ging.
Opa en Tim. Samen knutselen, op de gitaar pingelen, in een heuse soldatentent slapen (opa had nog lang pijn in zijn rug!), gekke filmpjes kijken, een kasteel met ridders bezoeken, bootjes bouwen en uiteraard op de Citta rijden. Een ijsje hier en een frietje daar. Tim vond het prachtig. Maar aan alles komt een eind. Tim ging naar de basisschool en is nu dus negen jaar geworden. Tim speelt gitaar in zijn eigen bandje. Hij heeft zo zijn eigen beslommeringen. Maar voor opa is en blijft Tim een bijzonder mannetje.