Gisteren zag ik een stukje van het tv programma Radar. Daarin ging het over implantaten en de aansprakelijkheid ervan in gevallen waarin het mis gaat. De conclusie was dat niemand(!) aansprakelijk was voor een ondeugdelijk implantaat. Het kwam erop neer, dat de patiënt zelf aansprakelijk was. Hij gaat over zijn eigen lichaam, was de conclusie. Hij had beter moeten weten. Hij had dus zelf specialist moeten worden op twee gebieden : het implantaat en de medische ingreep.
Medicijnen moeten uitvoerig getest worden alvorens ze op de markt toegelaten worden. Implantaten blijkbaar niet.
In sommige ziekenhuizen is het een rommeltje wat dat betreft. Dus gaat het daar geregeld fout : Hé, een schaar in mijn buik!, O jee, ze hebben mijn goede been geamputeerd!, 'Na een ogenschijnlijk eenvoudige ingreep ben ik verlamd geraakt!'
Het heeft veel te maken met de arrogantie van specialisten. Immers, als ze in de fout gaan, zijn ze / voelen ze zich niet verantwoordelijk. Ze zien geen mens voor zich, maar een ding waar wat aan versleuteld moet worden. Desnoods met een dronken of gedrogeerde hoofd. Maakt niet uit. En als het fout gaat, krijgt men geen inzage in het dossier of is het dossier of delen ervan opeens zoek. En tot slot is er nog altijd een eigen clubje, dat hen de hand boven het hoofd houdt : het Medisch Tuchtcollege.
Zo'n tuchtcollege is ook een wassen neus. Die bestaat vaak uit dezelfde specialisten dan wel collega's uit hetzelfde ziekenhuis. Slagers die elkaars vlees controleren.
Als onverhoopt een collega specialist echt gestraft wordt, dan gaat ie gewoon weer in een ander ziekenhuis aan de slag. Desnoods in een ander land.
Te gek voor woorden dat men nu pas begint over een zwarte lijst. Wanneer gaat men die tuchtcolleges eens aanpakken, zodat slachtoffers van fouten eindelijk eens recht gedaan wordt en ziekenhuizen hun werk op een meer verantwoorde en menselijker manier gaan doen? Er moet een strafpuntensysteem komen voor mensen die werkzaam zijn in de zorg.
Vaak zegt men dat een mensenleven in een derde wereldland niet telt. Hier ook niet (meer). Alleen manifesteert zich dat hier op een geraffineerde manier : in bepaalde ziekenhuizen.
Hoe anders is het gesteld met mijn auto. Als daar een
verkeerd onderdeel wordt gemonteerd, ga ik terug naar die garage. Dan
claim ik een deugdelijk herstel, desnoods via de Bovag. In die branche
werkt men vaak met kwaliteitssystemen. Men gebruikt checklisten,
procedures en worden (na)controles uitgevoerd. Maar ach, de auto is een heilige koe : You toucha my car, I breake your face!