Geregeld kom ik in situaties terecht, waarin ik een klus doe, die al jaren oud is. De klus ligt al jaren te wachten op degene die beloofd heeft heem te zullen doen. Vaak betreft het familie die zo'n belofte doet, maar hem niet nakomt. Als er gevraagd wordt wanneer de klus (eindelijk) eens gedaan wordt, dan is de vragensteller een zeurkous.
Zo heeft een oma sinds haar verhuizing al bijna 10 jaar geen verlichting in haar slaapkamer. Dat zou haar schoonzoon voor haar doen. Een andere oma zat al drie jaar te wachten op haar zoon. Die had beloofd de rij coniferen in haar tuin te verwijderen en een schutting recht te zetten. De coniferen waren dermate gaan uitdijen, dat haar kleinkinderen, kinderen van dezelfde zoon, niet in de tuin konden spelen. De schuine schutting vond ze ook gevaarlijk.
Een andere zoon had zijn moeder een jaar of wat geleden beloofd tegels van een parkeerplaatsje om te draaien. Maar hij lag liever op de bank voor de tv met een zak chips en een glas bier. Die moeder heb ik toen niet geholpen. Ik had haar beloofd haar zoon te zullen helpen, zodra hij eraan zou beginnen. Tot op heden zijn die tegels niet omgedraaid.
In een ander geval lag een tuintje al maanden te wachten op een stukje inrichting. De spullen waren al gebracht, maar schoonzoon had geen tijd, om zijn belofte na te komen. Nu ligt er in huis een aantal werkzaamheden op hem te wachten. Een jaartje geleden is namelijk de keuken verbouwd door een bedrijf. De afwerking zou schoonzoon doen. Mevrouw durft de werkzaamheden niet uit te besteden. "Want dan krijg ik ruzie met mijn schoonzoon en mijn dochter", zegt ze. Tja, die situaties ben ik eerder tegengekomen. Dan blijven alleenstaande mensen met ellende zitten, om familieleden niet te kwetsen. Ik zou zeggen : "Wees dan maar lekker gekwetst. Belofte maakt schuld."