Over het algemeen genomen ben ik inderdaad een geduldig mens. Als kind is mij dat al geregeld gezegd. Mijn geduld heeft veel te maken met het feit, dat ik zelf het nodige denkwerk verricht terwijl ik bezig ben. Men zegt dat vissen, hengelen, ook om geduld vraagt. Maar ik viste louter om me te ontspannen in de natuur. Dus interesseerde het mij niet zo of ik wel of niet wat ving. "De grootste openbaring is de stilte", zei een wijze Chinees ooit. En dat was dus vissen voor mij.
Toch zijn er ook situaties waarin mijn geduld opraakt. Soms duurt het even en soms vrij snel. Ik vind het erg lastig iemand iets uit te leggen in een veel te kort tijdbestek. Vooral wanneer de situatie een vrij uitgebreide basiskennis vergt, maar die dan niet bij de probleemhebber aanwezig is. Dan lijkt het alsof ik een blinde moet uitleggen hoe de kleur groen eruit ziet. Daar heb ik geen geduld voor. Men zegt hierover : "Je hebt je verstand nooit meer nodig dan wanneer je met een domkop spreekt." Ik vind het zonde van mijn tijd. Men zegt ook : "Geduld is een schone zaak." Tenzij je staat te wachten voordat de sproeiwagen met mest aan je voorbijgegaan is. Kortom, alles is betrekkelijk. Het is wel zo, dat mijn geduld (=bedenktijd) mij heel vaak behoed heeft voor allerlei zorgen. Geduld is voor mij dus ook : "Bezint eer gij begint."