Vanmorgen zag ik hier in de buurt een zelfde bus staan als die wij hebben. Die bus zag er ook erg goed uit. Hoe het met de onderkant gesteld is weet ik niet. De bus heeft een zelfde functie die de onze ook ooit gehad heeft, namelijk bestemd voor rolstoelvervoer. Ik ga binnenkort eens met de eigenaren praten. Ik ben ook benieuwd waar de bus in onderhoud is.
Luisteren. Oké, ik weet het. Ik praat ook graag. Neemt niet weg dat ik ook wel luister, ondanks mijn slechte gehoor. Niet alleen als kind, ook later op school en vooral in militaire dienst heb ik moeten luisteren, luisteren en nog eens luisteren. De jongere generatie heeft vaak moeite met luisteren. Logisch want hun ouders zijn altijd met hen in discussie (ze denken in gesprek) gegaan. In gesprekken ben ik de jongeren vaak opeens kwijt.
Als er over communicatie wordt gesproken, denkt men vaak aan praten. Een gesprek wordt zo gauw een monoloog. Maar communiceren is voornamelijk luisteren en kijken naar lichaamstaal, vooral de mimiek. De mensen die dat niet weten herkende ik vaak aan hun opmerking : "Willem, waarom zeg jij niets?"
Zelf ben ik geregeld in situaties terechtgekomen, waarin men niet naar mij wilde luisteren. Zowel zakelijk als privé. Dat hoeft ook niet, maar dan moet men achteraf niet bij of over mij gaan klagen. Je kunt mij een prachtige zeilreis beloven over de oceanen, maar als je niet wilt horen dat ik snel zeeziek ben dan kan je heel lang op de kade op mij staan wachten en misschien zelfs boos worden op mij. 'Wat een ondankbare vent is die Willem toch!" is het dan, in plaats van : "Heb ik soms iets gemist?"
In die gevallen waarin men mijn adviezen niet opvolgde, hoefde men ook niet meer bij mij terug te komen. Als men dat toch deed, dan zei ik enkel : "Je weet toch wat ik gezegd heb?" Ik heb het altijd vreemd gevonden, dat mensen met veel minder of zelfs geen kennis en/of ervaring op een bepaald gebied denken het veel beter te weten dan een geschoold deskundige met veel ervaring. Zelfs in programma's als Help, mijn man is klusser treden ze op.