Als ik tegen betaling een zakelijk advies uitbracht, was mijn uitgangspunt dat ik objectief moest zijn. Ik heb daarbij nooit gedacht aan mijn werkgever, in de geest van : een advies geven met het doel een projectopdracht binnenhalen (omzet maken). Aan de andere kant schreef ik ook geen adviezen naar de visie van mijn opdrachtgevers. Dat viel niet altijd in goede aarde, maar mijn advies was wel objectief. Veel van mijn adviezen hebben geresulteerd in vervolgopdrachten. Ik maakte met succes waar, wat ik geadviseerd had. Dus mijn werkwijze had zakelijk gezien wel succes.
Vanwege mijn werkwijze, die ik decennia lang gehanteerd heb, valt mij op hoe subjectief men tegenwoordig aan het werk is. Veel adviezen onderschrijven de ideeën van opdrachtgevers. Met gevolg weinig objectiviteit maar wel veel meningen en weinig feiten. Net zoals ook het geval is in de media; ook in zogenaamde 'open' gesprekken / discussies. In die gesprekken / discussies komen nauwelijks gesloten vragen voor. Dus hoor ik veel wollige verhalen, zonder een antwoord op de gestelde vraag. Er wordt bij voorkeur geen tegengas gegeven. Uit angst omdat de gast een volgende keer niet wil komen? Dat soort interviews zijn natuurlijk erg aantrekkelijk voor de gasten (worden nooit het vuur aan de schenen gelegd) en voor de programmamakers (een programma vullen met veel blabla). Ze zijn onaantrekkelijk voor mij en menig ander, omdat inhoudelijk feitelijk weinig gezegd wordt. Maar ja, ik ben slechts een klant.