Op onze dagkalender schrijven we dagelijks wat ons of een van ons te doen staat. Voordat de
pleuris corona uitbrak was elk blad vol gekalkt met allerlei bezigheden. Ze staan er ook vanwege mijn onvolprezen geheugen. Sinds afgelopen weekend zijn de weken zo goed als onbeschreven. Er is wat doorgehaald. Alleen de aantekeningen van het ophalen van afval staan er nog. Ik hoef nu niet zoveel te lezen, dus mijn leesbril kent ook rustiger tijden.
Ik was van plan op familiebezoek te gaan. Maar dat doe ik dus niet. De mensen zijn rond de 80. Ik heb het presentje dat ik voor hen had klaarliggen maar opgestuurd. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik een halfbroer van mijn vader zou moeten noemen. Als ik hem wat te eten zou willen aanbieden, is het dan : "Heb je trek in een broodje, halfoom?"
En dan maar hopen dat ik goed begrepen wordt. Ik hou het, hopelijk zonder weerstand, maar op een hele oom. Allemaal gekheid natuurlijk. Maar ja, het is zo'n treurig gedoe rond het virus. Ik zou er bijna ziek van worden.
