Een paar dagen geleden werd ik aangesproken door een buurtbewoonster. Ze komt uit Iran en vroeg of ik haar wilde helpen met het naar beneden sjouwen van wat grote spullen. Ze wist dat ik zo links en rechts wat hand en spandiensten verleen. Tja, de brutalen hebben de halve wereld en wij de rest.
Gistermiddag ben ik naar haar huis gegaan, vlak hier in de buurt. De Iraanse vertelde mij dat ze pas gescheiden is en de gezamenlijke woning ging verlaten. Ze heeft een woning in Swifterbant gehuurd. Haar ex was er ook. De man kwam mij bekend voor, want we komen elkaar soms tegen. Hij in de auto, ik te voet met Fenna. Van meet af aan groette hij mij, door zijn hand op te steken.
Nu bleek dat het niet de bedoeling was om enkel wat te sjouwen. Men ging er vanuit dat ik een aanhangwagen zou hebben, zodat de grote spullen alvast naar Swifterbant gebracht konden worden. Zij bood haar excuses aan voor het misverstand en vroeg of ik toch wilde helpen. Dat deed ik.
Omdat hun auto geen trekhaak heeft, namen we de Matrix. Meneer huurde een aanhangwagen met huif bij een benzinestation hier in de buurt. Toen we terug bij de woning waren stonden bijna alle grote spullen buiten. Daar had de Iraanse en haar vriendin voor gezorgd. Ik draaide de aanhanger tot voor de achterdeur, zodat het laden snel kon verlopen.
Al het meubilair paste precies in de bak. Mevrouw stapte bij mij in de auto, meneer reed voorop met hun zoontje en de vriendin van de vrouw.
Tijdens de rit vertelde de overigens heel goed Nederlands sprekende vrouw over het ach en wee rond de echtscheiding. Ze zijn in Iran getrouwd, moesten om politieke redenen vluchten en wonen nu vijf jaar in ons land. Ze vindt het een mooi land met aardige mensen. Ze vindt het alleen erg vervelend dat ze hier geen familie heeft. Ze heeft alleen een vriendin, maar die woont in Noord Holland.
Haar ex werkt in een Grieks restaurant en heeft een arbeidsovereenkomst die hem verbiedt verlof te nemen. Zij weet dat dat niet mag en ze wil graag dat hij dat zou veranderen. Maar hij vindt het best. Gevolg is dat hun relatie stuk is gelopen : Meneer heeft geen tijd voor het gezin en haar. Ze vertelde over de stress en haar verdriet. Opvallend genoeg sloot ze haar verhaal af met de woorden : "Ik weet dat alles toch goed zal komen met mij en mijn zoontje."
Voordat ik weer naar Dronten vertrok nam ik afscheid van haar en wenste ik haar veel geluk toe in haar nieuwe woning. Ze werd daar wat emotioneel van.