Daar sta je dan

Op een van de sociale media zag ik dat iemand zich had uitgelaten over een stel jongens van een jaar of 10, dat vernielingen had aangericht. Ze waren in de polder van zijn dorp de beschoeiing van een waterkering aan het slopen. De schrijver was daarvan getuige. Toen hij de jongens aansprak, kreeg hij een grote mond.

...zie er geen gat meer in....

De reacties op dat bericht waren nogal verschillend. Sommigen vonden het bericht louter gezeur. Anderen deden het af met de opmerking : heb je zelf nooit kattenkwaad uitgehaald? Weer anderen vroegen zich af waarom de politie niet gebeld is of de ouders van de jonge vandalen niet aangesproken zijn.
Zelf heb ik diverse keren voor zo'n dilemma gestaan en ben ik van een koude kermis thuisgekomen.
Er is verschil tussen kattenkwaad en vernieling. Kattenkwaad heb ik ook zelf uitgehaald (belletje trekken, ruitentikken enzovoort). Dus daar heb ik geen moeite mee. Ik heb ook een keer iets kapot gemaakt en daarvoor geboet. Terecht dus. In het beschreven geval gaat het om vernieling. Dus daar mag wat van gezegd worden, dunkt me. Ik heb ervaren dat veel mensen, ook jongeren, niet aangesproken wensen te worden op hun verkeerd of zelfs gevaarlijk gedrag. Vaak reageren ouders van kinderen die structureel naar gedrag vertonen behoorlijk boos. Niet op hun kids, maar op de klager(s). "Waar bemoei jij je mee?!", is hun reactie in de meest fatsoenlijke bewoording.  Maar meestal is het veel grover. En dan is er nog de politie. Maar niet heus. Zelfs de wijkagent laat het afweten met als drogreden : "Geen prioriteit".
Al met al is en blijft het lastig om je te verzetten tegen wangedrag, vernielingen, vervuiling enzovoort. Veel mensen staan gelijk op hun achterste benen als daar iets van gezegd wordt. Daar sta je dan met je goede wil om je woonomgeving en het milieu mooi en veilig te houden. En als je het meldt, krijg je eerder gezeur aan je kop in de vorm van smoesjes dan hulp.