Agressieve etterbakkies of.....?

...anders pies je naast de pot...

Er zijn momenten waarop ik aan Cesar Milan, de hondenfluisteraar, denk. Niet omdat ik een hond met een wat afwijkend gedrag tegenkom, maar omdat ik bepaalde kinderen met soortgelijk gedrag meemaak. Dan denk ik geregeld : "Wat zou Cesar zeggen, als het een hond was?" Nou, volgens mij tegen zo'n kind niets en tegen zijn ouders een heleboel.
Volgens krantenberichten neemt het aantal agressieve kinderen toe. Ze slaan zelfs (of natuurlijk) hun eigen ouders. Dat gebeurt zelfs in die mate dat betreffend ouders zich bedreigd voelen door hun eigen kind. Van zes jaar jong.....
De ouders hebben in veel gevallen al zelf een diagnose gesteld. Het kind heeft vaak ADHD, je weet wel, die verzonnen ziekte. Of het is van nature agressief vanwege een 'hersenafwijking'. De ouders hopen met die zelfdiagnose hun eigen falen te verbergen. Want van dat laatste, falen van ouders tijdens de opvoeding, is in bijna 92% van de gevallen sprake! Helaas. Sommige ouders denken dat ze hun kind fysiek de baas moeten zijn. Maar ja, kinderen worden groter en sterker en ouders gaan de andere kant op : ouder en zwakker. Mag je raden wie die fysieke oorlog gaat winnen. In psychisch opzicht blijft zo'n ouder erg in gebreke.
Op vallend is ook dat veel van die 'agressieve' kinderen zelf precies weten wat er aan de hand is. 'Mamma is veel te lief' of 'ik mag niets van mijn bange moeder' of 'ze durft toch niets terug te doen', zijn veel gehoorde reacties.
Net als honden hebben kinderen een leider nodig. Iemand die grenzen stelt, hen beschermt, normen en waarden bijbrengt en hen klaarstoomt om op eigen benen te gaan staan. En dat lukt echt niet door ze telkens maar weer hun zin te geven en/of hen vragen te stellen in plaats van iets te verbieden. Zoals "Vind je dat soms leuk?" in plaats van "Laat dat!"