Pedagogische mutsen

Op mijn toetsenbord blijft de toets van de letter E hangen. Blijkbaar een vaak gebruikte toets. Ik heb hem gelicht en zag dat het kunststof hoedje eronder een scheurtje vertoonde. Dat hoedje zorgt ervoor dat de toets weer terug omhoog veert. Ik heb hem maar vervangen met een van een toets die ik nog nooit heb gebruikt, waar een stekertje met een streep er doorheen opstaat.
Volgens het nieuws is er een rel uitgebroken over de opvoedingsmethode van nanny Jo Frost. Ik ken haar omdat ik soms wat van haar programma's gezien heb. Ik kijk er liever niet naar vanwege die slappe watjes van ouders, die blijkbaar thuis niet opgelet hebben of als kind verwend zijn.
Ik hoorde het commentaar van een paar pedagogisch geschoolde 'deskundigen' aan. Laten die nou stuk voor stuk toevallig vrouw zijn. Daar begint het al mee. Waarom geen echte vent erbij gehaald? Onder hen zijn er ook die zich mateloos ergeren aan de zeer beschermende, ach-wat-zielig aanpak van veel moeders. Maar al te vaak moet pappa zich niet met de opvoeding bemoeien. Die is er blijkbaar alleen voor de bevruchting en het geld.
Volgens de pedagogische mutsen is het straffen van een kind geen goede zaak.

Daar kan het blijvende schade van ondervinden, vinden zij. Ze hebben het dan over de bekende time-out van de Nanny. Dan moet een stout kind voor straf ergens een paar minuten gaan zitten. Nee, ze worden niet geslagen en worden ook niet opgesloten in een pikdonker, ijskoud kolenhok of anderszins mishandeld. Het is eerder andersom bij dat soort moeders : het kind slaat en schopt.  Kinderen worden gestraft omdat ze grenzen overschreden hebben. Dat is alles!
Als je het resultaat van de 'deskundige' aanpak (ik noem het vaak 'links gepamper') wilt zien, dan moet je maar eens naar verkeersprogramma's kijken als Stop, politie! of Wegmisbruikers. Daar kom je de volwassenen tegen die als kind ongestraft grenzen mochten overschrijden. Ze tieren en razen tegen de verbalisanten, liegen erop los (totdat de videobeelden tevoorschijn komen), hebben de meest stomme smoezen voor hun overtredingen, nemen hun verantwoordelijkheid niet en willen uiteraard met hun kop niet in beeld.
Als kind ben ik opgevoed met duidelijke grenzen. Als ik die overschreed, kreeg ik straf. Daaronder viel ook slaag. Ik herinner me niet dat ik onterecht straf heb gekregen. Hoewel, juf Hamerling....  Maar goed, ik ben er echt niet slechter van geworden.
Ik propageer niet om kinderen te slaan. Daar ben ik faliekant tegen. Maar twee keer geel is rood. En rood is gewoon straf. En straf is nooit leuk.