Over wielrenners

wielrenners privé

Er is een reclamespotje gelanceerd om de recreatieve wielrenners erop te wijzen, dat er ook gewone mensen op de weg zijn. Het schijnt zo te zijn, dat wanneer iemand een racefiets koopt en daarbij een tricot van een bekende wielerploeg, in het sportieve deel van zijn hersens een paar knoppen om gaan en omleidingen gelegd worden. Het gevolg is desastreus voor hun partners, kids en andere weggebruikers. Ze ontaarden in ongeleide, onsportieve levensgevaarlijke projectielen met een haast beestachtige instelling waarin het eigen ego centraal staat. Hun fiets kent geen accessoires zoals verlichting en een bel. Ze schreeuwen en schelden erop los, zodra ze in de buurt zijn. Nu komt er een reclamespotje om die fietshufters op hun hun asociale gedrag aan te spreken. Volgens mij is dat zonde van het geld, gezien hun mentaliteit.
Een half jaartje geleden las ik in een glossy wielermagazine over een enquête onder die vreemde snuiters. Daar stond een aantal vragen in. Een van die vragen was : Waaraan ergert u zich het meest? Bovenaan de lijst van antwoorden stond : aan toeterende automobilisten. Daar hoor ik dus ook bij. Ik toeter namelijk ook, als zo'n wielergek opeens opduikt op een autoweg of een andere weg waar ik hem helemaal niet verwacht omdat het verboden is voor wielrijders. Helemaal in het donker, omdat die gasten ook geen verlichting voeren. Soms rijden ze achter een auto aan, waarvan de vijfde deur openstaat. Maar ja, die rijdt dan niet harder dan 55 á 60 waar 80 of 100 is toegestaan. Op andere wegen passeren ze met zeer hoge snelheid andere weggebruikers. Wat vaart minderen, zoals gebruikelijk is, geldt niet voor hen.
Dat nare ego-volkje van de enquête ergert zich ook aan verkeerslichten, gewone fietsers, wandelaars en ach, eigenlijk aan eenieder die niet zoals zij op een racefiets zit. Volgens mij zijn die wielrenners dezelfde figuren die zich ergeren aan mensen die niet doorlopen op een roltrap en vinden dat je gewoon je beurt moet afwachten.