Het was een ontspannen bezoekje. Al was het wel zo, dat we geregeld in herhalingen vervielen. Al met al wel aandoenlijk, want de patiënten zelf merken daar weinig tot niets van. Soms doen de gesprekssituaties mij denken aan een oude grammofoonplaat die blijft hangen : ik hoor telkens hetzelfde. Een tik tegen de arm, zoals bij een draaitafel, helpt in dit geval echter niet. En dus gaf ik dan ook telkens hetzelfde antwoord. Het heeft ook geen zin om te reageren met : "Zullen we het ergens anders over hebben?" Want voor de dementerende is het immers een nieuw onderwerp. Ik kreeg de neiging om zelf ook in herhalingen te vallen. Om te zien in hoeverre iemand zou zeggen : "Daar hebben we het net over gehad!" Tja, een mens kan rare ingevingen krijgen. Maar ik hield me in.
Het was ook erg fijn te zien hoe het personeel met deze mensen omgaat. Aan de reacties van de inwonenden is af te lezen, dat ze het prettig vinden. Overdag zitten de bewoners in een soort grote huiskamer, waar ook een tv en een eettafel staat. Ze kunnen ook de tuin in om buiten te zitten. Ze hebben ook een eigen kamer, maar dat is meer een zit-/slaapkamer. Ze hebben verder een vrij grote mate van vrijheid voor wat betreft huishoudelijke zaken. Er wordt constant op ze gelet.
Na ruim een uur namen we afscheid. Omdat de toegang beveiligd is, kan men alleen naar binnen of naar buiten als men een code heeft. Die moet het personeel op een paneeltje bij de deur intoetsen. Even leek het erop dat we daar wat langer moesten blijven; ik vroeg al of er nog een kamer over was. Maar gelukkig ging de deur na diverse mislukte pogingen alsnog open