Op één lijn zitten

...had nou maar geluisterd!....

In een programma over het opvoeden van honden, zag ik een stel met vier kleine honden. De beestjes waren door de vrouw aangeschaft, voordat ze een relatie kreeg met een man. Zij had de beestje een vrije opvoeding gegeven, die resulteerde in een strenge opvoeding door die beestjes voor mevrouw. En dus springen de honden op tafel als het stel gaat eten, spelen de baas wanneer het hen uitkomt en doen hun behoefte gewoon in huis. Ook bezoek wordt steevast geteisterd door de 4 terror dogs. Haar partner ergert zich wezenloos, maar heeft geen enkele inbreng. Oké, hij moet de pies en poep opruimen en voor geld zorgen zodat die beestjes te eten krijgen.  Dat wel. Voor de rest zijn het haar kindjes en niet die van hem. Nou, klaar ben je met zo'n vrouw. Sta je als partner mooi op de vijfde plek bij haar.
Het duurde even voordat mevrouw in de gaten had dat ze zelf nogal egoïstisch en inconsequent bezig was. Ze dacht dat haar hondjes heropgevoed zouden worden en niet zijzelf. Haha!
Ik herkende de situatie omdat hij mij aan mijn jeugd deed denken. Thuis golden bepaalde regels. Het opvallende was, dat als iemand een regel overtrad, alleen mijn moeder daar iets van mocht zeggen. Mijn pa moest zijn mond houden. En als hij toch iets zei, dan was het hommeles. En toch waren wij ook kinderen van hem. Ik heb die situatie altijd erg raar gevonden. Dus luisterde ik ook naar mijn pa. Ik heb me dus ook nooit achter mijn moeder verscholen. Dat vond ik toen en nu nog steeds erg kinderachtig. Ik ben van mening dat opvoeden iets is wat je samen doet, vanuit een gemeenschappelijke basis. Dus je moet dan wel als opvoeders eerst op één lijn zitten, anders krijg je heibel.