Toyota HiAce

Kleine Mike in de grote bestelbus

Na de Nissan Prairie verscheen dus een heuse bestelbus. Ik kocht hem van een getinte man, die een week na de aankoop nogmaals langskwam. Hij was vergeten de wegenbelasting in de verkoopprijs op te nemen en vroeg mij die hem alsnog te betalen. Toen ik dat weigerde, zei hij dat hij dat niet had verwacht van zo'n aardige man. Maar ja, zaken zijn nog steeds zaken. Gevolg was dat een radio uit de bus werd gesloopt toen hij een keer in de wijk van de verkoper stond geparkeerd. Geen probleem want de radio was een mono ding uit de jaren 70, waarvan de ontvangst belabberd was. Ik had dat oude apparaat louter ingebouwd om dat lelijke gat te vullen. Maar ja, in Noord Afrika kunnen ze alles gebruiken wat los of vast zit.
De HiAce was lekker goedkoop in de wegenbelasting (toen nog met gunstig grijs kenteken) en met de brandstof. Er zat een dieselmotor in en ik kon bij mijn opdrachtgever goedkoop diesel tanken. Door de dubbele cabine kon iedereen mee.
En zo reed ik op werkdagen goedkoop naar Den Bosch en weer terug. Ik moest me ook geregeld op mijn werkplek in Zoeterwoude melden.
Omdat de oudste zoon inmiddels het rijbewijs had gehaald, ging ook hij met de bus op stap. Vooral om te windsurfen. Ondanks zijn rustig voorkomen, kan ook hij weleens kwaad reageren. Zo ging er een gerucht over een nare dubbel geparkeerde Duitser die met een deuk in zijn portier -de bus had een flinke trekhaak- nach der Heimat zurück fuhr. Waar de bus in het weekend was, was mij vaak niet bekend. En als ik het toch dacht te weten, was ie daar niet.
De HiAce belandde een keer met caravan ergens in het hoge noorden op een watersportcamping met veel jongelui. Niets was daar veilig voor de aangeschoten jeugd. Zelfs de schapen niet. Er werd gefluisterd dat de bus op een avond bijna alle campinggasten in een keer naar een dichtstbijzijnd dorp had vervoerd. Een nieuw record...
Hoe dan ook, na die vakantie begon het differentieel vreemde geluiden te maken. Alsof iemand achter in de bus een boomstam met een botte zaag aan gort zaagde. Ik was al wat aan het informeren naar de kosten van een reparatie, toen ik op een namiddag in Den Bosch een kaartje onder de ruitenwisser aantrof. Mij werd gevraagd of ik de bus wilde verkopen. Toen ik niet gereageerd had op het 06 nummer, stond een dag of wat later een tweetal Noord Afrikanen mij op te wachten. Ze wilden per se de bus kopen om hem te exporteren. Nee, een proefrit was niet nodig. Ze boden mij iets meer dan de aankoopprijs. Niet gek na twee jaar probleemloos bussen en een kapot differentieel. Bij het betalen en overschrijven van het kenteken begonnen die gasten te bakkeleien. Ze wilden opeens twee honderd gulden minder betalen. Ik heb aan dat gedrag een enorme hekel. Het is een bus en geen kameel. Ik griste het geld uit hun handen en verliet met kentekenbewijs het Utrechts postkantoortje. De twee renden achter mij aan en smeekten mij alsnog de kameel bus aan hen zonder verder gezeur te verkopen. En zo verdween de bus via Kanaleneiland naar Marokko. De HiAce werd vervangen door zijn kleine broer, een witte Lite Ace.