Wat een gedoe zeg, met dat Senseo-apparaat, model "Sensueel". Maar dat hierbij mogelijk sprake is van een bepaald soort opwinding lijkt mij toch iets te ver gaan. Waarschijnlijk van ergernis?! Onze mede-koffieleut uit Houten heeft helemaal gelijk met zijn "Kopi tubruk". Deze wijze van koffiezetten, zonder al dat moderne gedoe, is verreweg de meest eenvoudige, en vóór alles de voordeligste! Je kan in één keer net zoveel koffie zetten als je zelf wil en ook nog eens zelf de sterkte/smaak bepalen, dus wat wil je nog meer? Tubruk betekent in het Maleis 'botsing' zoals jullie natuurlijk wel weten. Een Kopi Tubruk betekent zo ongeveer ´botsende koffie´, maar bij de Senseo zijn het dus botsende kopjes koffie en daar word je natuurlijk niet vrolijk van. Zeker niet als de kopjes vanaf het aanrecht op de keukenvloer dreigen te kukelen. Maar!, ..... ,,ieder nadeel heb zijn voordeel", zei dé Johan eens en in dit geval kunnen wij daar dankbaar gebruik van maken. Mijn voorstel: bevestig een deksel met een opstaand randje ondersteboven op het plateautje voor de kopjes en hang links en rechts van de uitstroomopening een lepeltje. Plaats twee kopjes onder het apparaat, doseer vooraf, indien gewenst, suiker en melk en druk op de knop. De kopjes botsen heen en weer en de koffie wordt volautomatisch geroerd. Voilà !!!, de "Senseo Tubruk" is een feit en 'Houten' kan tevreden zijn. De herrie hierbij moeten we maar voor lief nemen want wat dat betreft kan het nog veel erger. Let maar eens op! Lang geleden zat ik eens met familie in een restaurant en bestelde daar mijn allereerste kopje "Espresso"-koffie. Die manier van koffiebereiding was toen nog vrij nieuw en het klonk ook wel een beetje interessant: ,,Mag ik een Espresso alstublieft?" Mijn zwager en schoonzus waren vol lof over deze koffiesoort en hoefden niet na te denken toen een serveerster onze bestelling kwam opnemen. Zo'n gitzwart bakkie leek mij eigenlijk helemaal niets, maar ik was wel nieuwsgierig naar de smaak ervan. Het restaurant was aardig gevuld en de obers en serveersters liepen haastig heen en weer om de klanten zo snel mogelijk te kunnen bedienen en bij het telkens openzwaaien van een grote klapdeur drong eveneens de drukte in de keuken tot ons door. Ik zat met mijn rug naar de bar en hoorde vandaar het bekende kopjes-, schoteltjes- en bestek-gerammel en het getingel en geklingel van glaswerk. Plotseling schrok ik mij werkelijk kapot van een keihard, sissend geluid. Een geluid dat klonk alsof een stoomlocomotief vlak achter mij zijn ketel stond af te blazen. Ik draaide me met een ruk om en zag 'onze' serveerster bezig met het bedienen van de handels van een soort koffiemachine en na wat gepruttel zette ze twee kleine kopjes op een dienblad. Was dat soms onze bestelling Espresso? Mijn zwager, tegenover mij aan tafel, schoot in de lach om mijn heftige schrikreactie. Na mijn opmerking; ,,wat een rot herrie zeg!, hoort dat eigenlijk wel zó?", antwoordde hij met een quasi ernstig gezicht, en een onderdrukt leedvermaak rond de lippen: ,,...dat doen ze Exprés-so...!". Hoe mijn kopje 'zwarte kunst' smaakte? Na een eerste 'botsing' van de koffie in de hete 'stoommachine' en daarna een tweede, met de smaakpapillen in mijn mond, kon ik niet anders oordelen dan: ,,dit was een échte, onvervalste “Kopi Tubruk Giganticus".
Fan-tilator