We arriveerden rond twee uur in de middag in een wijkgebouw in de componistenbuurt van Zwolle. Een typisch Indische geur kwam mij tegemoet. Het was de geur van saté, sajoer, pasteitjes, lempers, rendang, kroepoek, nasi en bami. Want ja, natuurlijk was er ook te eten.
In de zaal was iemand net begonnen met een uitleg over handlezen. Het zag er zwart (dames) en grijs (heren) van de mensen, maar gelukkig was het niet heel erg druk. Er schijnt elke maand een ander programma te zijn, waarin de bingo en line dancing een vast item zijn.
Na de presentatie kregen we te horen dat iedereen in de gelegenheid werd gesteld om tegen een kleine vergoeding zijn of haar hand te laten lezen. De vergoeding zou naar een goed doel gaan : de scholing van kansarme kinderen in Indonesië.
Daarna was er muziek. Een duo zong bekende nummers, terwijl wij van de thee genoten. Natuurlijk kwamen we ook in de keuken terecht, om daar de inwendige mens te verwennen met oosterse lekkernijen. Halverwege de middag besloot ik even te gaan kijken bij de tafels met snuisterijen. Terwijl ik daar wat snuffelde, wenkte een meneer achter een tafeltje mij. Ik liep naar hem toe en hij schudde mij de hand. Toen vroeg hij : "Mag ik uw hand lezen?" Ik aarzelde even, maar omdat het geld naar een goed doel ging stemde ik toe. Ik nam plaats tegenover hem. Hij vroeg mij beide handen te openen en op de tafel te leggen. Toen begon een vreemde ervaring