Naarmate ik ouder word, merk ik dat ik minder vooruit ga kijken. Waarom? Misschien vanwege de situaties waarin mensen die ouder zijn dan ik soms verkeren. Ik heb daar namelijk niet altijd even leuke ervaringen mee opgedaan. Zo wil ik er straks niet bijzitten.
Naar een verzorgingstehuis (als die dan nog bestaan) ga ik al helemaal niet. Zo'n tehuis lijkt mij een wachtkamer naar de dood. In zo'n wachtkamer word ik van alles beroofd. Niet alleen van mijn positieve zelfbeeld, maar ook van mijn leven.
Ik moet maar hopen dat mijn kinderen net zo voor mij zullen zorgen, zoals ik dat voor hen gedaan heb. Toen ze klein waren heb ik ze gewassen, aangekleed, eten gegeven en spelletjes met hen gedaan. Ik heb speciaal vakanties uitgezocht, zodat zij plezier konden hebben. Ik heb ze begeleid naar een zelfstandig leven, waarin ze op eigen benen kunnen staan. Ik heb vaak naar ze geluisterd, al vertelden ze mij soms tien keer hetzelfde. Dat ga ik strak ook doen : het zelfde vertellen. Straks? Volgens mij doe ik dat al een tijd. Zullen zij op hun beurt dan ook naar mij blijven luisteren? Toen ik voor hen zorgde namen ze nog geen deel aan de arbeidsmarkt, maar ze telden desondanks toch mee.
Ik hoop dat ze straks net zoveel geduld met mij zullen hebben als ik toen met hen. Of vergeten ze me of stoppen ze me straks weg? Ik hoop van niet, want die voorbeelden heb ik hen nooit gegeven. Het lijkt me niets om de hele dag te moeten wachten totdat iemand zegt : "Hallo daar!"