 |
| Een zondag van vroeger |
Tijdens de kumpulan in Zwolle voelde ik me eigenlijk best wel een beetje thuis. Ik zag gezichten met bekende trekken, typische lichaamstaal, hoorde een mij bekend accent en zelfs de humor was herkenbaar. Opeens realiseerde ik me dat die hele typische Indo sfeer langzamerhand uit mijn leven is verdwenen. Soms kom ik die nog weleens tegen. Bij een paar tantes van die generatie, die nog in leven zijn. Tegenover mij zat ook zo'n stel tantes. Ze kwebbelden er lustig op los en hadden veel pret. Toen de kaartjes voor de Bingo gekocht moesten worden zei een van hen opeens wat paniekerig : "Aduh! Mijn tas, waar?!" Ik kreeg zo'n binnenpret, dat ik vergat naar haar tas te wijzen die op een stoel schuin achter haar stond.
Ja, zo klonk dat toen ook. Toen vooral op zondagen familie over de vloer kwam. Het Maleis of Bahasa Indonesia heb ik nooit geleerd. Dat vond mijn moeder helemaal niet nodig. We moesten immers integreren en goed Hollands spreken. Maar Maleis of Bahasa was niet nodig die middag. Alles was in bijna gewoon Hollands.
Het was aandoenlijk te zien hoe de mensen met bingo bezig waren. Niet alle opgenoemde getallen werden op de kaartjes herkend. Maar gelukkig was er altijd weer iemand in de buurt die even corrigeerde door met een priemend vingertje te wijzen : "Sèh, jij dese aankruise tóh?!" Samen met de bekende geuren was het net als vroeger, thuis. Op een zondag.