Na het verdriet blijven de leegte, het gemis en de herinneringen over. Het leven gaat verder, al was dat gedurende de eerste jaren nauwelijks te merken. Toen leek alles stil te staan.
Ik heb heel erg lang een soort dwang gevoeld de graven van mijn broers te gaan bezoeken. Dus reed ik naar Leiden en daarna naar Leiderdorp. Die route kreeg na hun overlijden een heel andere emotie. Ik reed die route alleen met een depressief gevoel en onder dwang. En als ik die route om een andere reden reed, kwam halverwege toch weer dat nare gevoel plotseling opzetten. Het waren jaren lang geen leuke routes om te rijden. Ik moest me meer dan normaal concentreren, om geen ongelukken te maken. Die extra concentratie maakte de ritten doodvermoeiend. Onderweg laste ik pauzes in. Een uur op de motor hield ik niet vol. Zo heb ik me door de jaren heen over de A44 en A4 geworsteld. Met verdriet op achter de buddy op weg naar het gemis, de leegte.
Gelukkig is daar geleidelijk verandering in gekomen. Al ging ook dat met horten en stoten. Maar ik ben weer thuis en het voelt goed. Weer thuis word ik geconfronteerd met dierbaren, die ik tijdens die ritten links heb laten liggen. Ergens logisch, want in die emotie zag ik mezelf niet ergens quasi vrolijk een kop koffie drinken. En als ik toch kwam, dat was het voor hen. Maar nu ga ik weer naar huis. Ik hoop dat ze de deur open doen als ik na lange tijd weer aanbel.