Het was geen grote klus. De oude, tijdelijke schutting verwijderen duurde 20 minuten. Ik kreeg subiet al flinke binnenpret, want zo schoot het flink op. Maar toen verscheen een tweetal vrouwen ten tonele en kreeg ik aanwijzingen van hen. Kun je je dat voorstellen? Ze wilden graag inspraak. Daar ging ik uiteraard niet over in discussie. Zoiets verlies je gewoon. Inspraak dus. Tussendoor piepte geregeld een mobieltje, dat uiteraard de hoogste prioriteit kende. Mevrouw 1 wilde het zus, mevrouw 2 zo. En ik zoals het hoort. Maar toen een besluit genomen moest worden, maakte het opeens niets uit. En zodoende werd het zoals ik het pleeg te doen : zoals het hoort. Het kwam er dus op neer, dat ik naast het graven, meten, zagen, boren en schroeven ook nog een overleg moest leiden, eisen en wensen moest inventariseren en knopen moest doorhakken. Vaak in de vorm van een Salomons oordeel. En tussendoor was er ook een hond die overal doorheen banjerde. Je begrijpt : ik was bekaf. Maar de beide dames kunnen in elk geval terugzien op een drukke, vruchtbare middag. Ze hebben een schutting geplaatst. Goed onthouden dus : wie zijn vrouw matst, matst zich zelf....