Vandaag, 29 maart, ben ik zeven jaar geleden wees geworden. Mijn lieve dappere mamma overleed na een zware hartoperatie. Van de periode erna, toen ze zo leed na de ingreep, kan ik me niet zoveel meer herinneren. Het zijn meer vlagen van emotionele momenten. Zoals toen ik haar toestemming gaf om naar de andere kant te gaan. Ik heb met haar altijd een heel goede band gehad. Al was het gedurende mijn tienerjaren wat minder. Dat had te maken met mijn opstandige kant, die toen groeide. Niet dat ik een lastpost was, maar ik wilde meer vrijheden. Ik denk dat de situatie in die tijd, de jaren 60, ook een grote rol speelde.
Mamma hield veel van muziek. Zowel klassieke als voor die tijd moderne. Toch staat mij vooral de muziek uit de jaren 50 bij, als ik aan haar denk. Als kind leerde ze piano spelen. Mijn vader, die zo'n 10 jaar eerder overleed, kreeg ooit vioolles. Dat duurde niet zo lang, omdat zijn moeder, mijn oma dus, een keer uit boosheid de viool op zijn hoofd kapot sloeg. Pa blij, maar toonde dat niet. Hij had namelijk helemaal geen zin in viool spelen. Maar ook hij hield van muziek.
In 1947 verliet mamma op de boot haar Indië. Daar liet ze niet alleen familie maar ook de baboes, kokkies, en de djongos achter. In het koude en kille Holland ging ze, ondanks de zware astma, zelf aan de slag. Speciaal voor mijn lieve, dappere mamma :