De laatste jaren komen steeds meer de gevolgen van pesten in het nieuws. Meestal omdat iemand zelfmoord pleegt en in een afscheidsbrief de reden bekendmaakt. Zo'n brief kan de trieste dood misschien toch nog een lichtpuntje geven. Tenminste, als pesters zich iets van hun daden zouden aantrekken. Maar pesters kennen geen zelfreflectie. Niet alleen kinderen maken zich schuldig aan pesten, ook volwassenen doen dat.
De volwassen pestkop behoort tot de groep mensen, die zich stierlijk verveelt en gebukt gaat onder ernstige frustraties. Omdat deze 'volwassenen' daar al jaren mee bezig zijn, zijn ze in een negatieve spiraal terecht gekomen. Ze hebben een groot minderwaardigheidscomplex, faalangst, aanpassingsproblemen (tot asociaal gedrag leidend), een grote mate van onzekerheid en vereenzaming.
Als dan ook nog sprake is van een beperkte intelligentie en hobby of werk of andere bezigheden ontbreken en drank of drugs ook nog in het spel zijn, dan kan al deze ledigheid extra bijdragen aan het oorkussen van de duivel. Maar hoe je ook wendt of keert : pestkoppen blijven meelijwekkende mensen die psychiatrische hulp nodig hebben. Of een eind touw en een boom.