.jpg)
Op mijn lagere school kreeg je een draai om de oren als je geen u of meester of juffrouw (geen juf!) zei. En wie niet luisteren wilde, moest maar voelen : klabats! Dat bracht ook geen respect, maar een mix van haat en angst. Ook niet goed.
Het waren de docenten zelf, die na de invoering van de Mammoetwet van mening waren, dat de termen 'meester' en 'juf' vervangen moesten worden door hun voornamen. Ook het woord "u" werd verbannen. Ik vind dat woorden als 'meester', 'juf', 'meneer' en 'mevrouw' en 'u' enige afstand scheppen. Er is ook het fenomeen waarin volwassenen die elkaar helemaal niet kennen elkaar tutoyeren (een woord uit het Frans afkomstig en staat voor jij en jou -tu en toi- zeggen). Ik vind het altijd fatsoenlijk wanneer iemand mij vraagt of wij elkaar mogen tutoyeren. Bij voorbeeld tijdens een sollicitatiegesprek. Zo'n vraag getuigt van fatsoen en geeft een vertrouwelijke sfeer aan. In menige situatie hoor ik jij en jou, waarin die naar mijn idee niet gewenst is. Zoals in veel advertenties en wanneer bij voorbeeld een politieagent mij aanspreekt. Ik spreek hem aan met 'u'. Tenzij ik hem heel goed zou kennen. Maar zo vaak ben ik niet met de politie in aanraking geweest.
Respect moet je verdienen en kan je o.a. afdwingen door gedrag, gezag en/of kennis. Dus het invoeren van u en meneer of mevrouw zeggen leidt tot niets.
Onze oosterburen hebben o.a. daarom een hekel aan sommige Nederlanders. Ze vinden hen onfatsoenlijk, omdat we hen 'dutzen' of wel met jij en jou aanspreken. In Duitsland worden mensen vanaf een jaar of 16 aangesproken met Sie (u). Gewoon uit respect. Hier zegt men ook vaak u als men boos is. Dat is bedoeld om extra afstand te scheppen.