.jpg) |
| sms'je |
Ook het gemak waarmee men de hoogste prioriteit stelt aan het mobieltje vind ik storend. Zo ben je met iemand in gesprek en opeen grijpt die gesprekspartner naar het mobieltje en begint met iemand anders te praten of te tikken. Net alsof men het gesprek alles behalve interessant vindt. Een soortgelijke reactie zie ik bij veel moeders als het om kinderen gaat. Het kind gaat voor alles. In mijn jeugd moest ik wachten tot de volwassenen waren uitgesproken of dat een pauze werd ingelast. En dat vind ik toch meer getuigen van fatsoen. Maar ja, ik ben nu een ouwe zak en dat was dus allemaal vroegâh.
En dan al die pratende, soms scheldende mensen op straat. Als ik dat hoor en om me heen kijk, realiseer ik me dat die scheldpartij niet voor mij bedoeld is, maar voor degene aan de andere kant van de draadloze lijn. Vooral in gevallen waarin men handsfree belt, is het een vreemde gewaarwording als mensen ogenschijnlijk in zichzelf lopen te praten. Overal mag ik meegenieten van de hardop geuite privézaken. Tot echtelijke ruzies, loverboy verhalen en misbruik aan toe. Sinds kort beschik ik ook over zo'n veegding. Gekregen hoor. Hij staat meestal uit. Ik zet hem alleen maar aan op afspraak. En dan is het slechts voor hooguit een uur. Ik hoef niet te weten dat iemand in een winkel staat, een ander de bus heeft gemist of weer een ander net zijn gat heeft afgeveegd en vergeten was zijn mobieltje voor wc papier te verwisselen.