Over doodgaan

Tijdens de spirituele avond in de Petruskerk hier in Lelystad kwam de vraag op tafel hoe wij onze dood tegemoet gaan. Al snel ging het over het schoon schip maken. Toen ik de diverse verhalen had aangehoord, waarin het telkens over schoon schip maken ging, keek de gespreksleider naar mij. Ik zei dat ik reorganisaties van bedrijven altijd raar gevonden heb. Het was even stil. De gespreksleider keek in het rond. Toen vroeg iemand mij, wat ik met dat antwoord bedoelde. Ik zei toen dat je reorganiseren elke dag moet doen.
Het komt mij erg vreemd over wanneer je op de valreep belangrijke dingen gaat doen, waarvoor je eerder in je hele leven ruimschoots de tijd hebt gehad. Net zo raar als vlug een buskaartje kopen, omdat de controleur eraan komt. Nee, ik vind dat maar niks. Zo'n planning gaat geheel voorbij aan het feit, dat de dood op elk willekeurig moment van het leven kan opdoemen. Je kunt m.i. beter bij zijn en bij blijven met de mensen om je heen. Iets wat ik ook geleerd heb, hoor.
Zo heb ik met mijn ouders en broers geen momenten gekend, waarop ik dacht : had ik maar dit gezegd of gedaan. Ik was up to date met hen. Als het eenmaal zover is dat ik ga sterven, dan heb ik liever zo min mogelijk last van 'had ik maar' of  'ik moet nog..' gedachten. Voor de dood ben ik niet bang. Maar sterven, dat wordt volgens mij het moeilijkste moment van mijn leven.