Nobody is perfect

Kleine kinderen worden groot. Vanmorgen vertelde hij mij, dat hij afgelopen nacht om half een weer thuis was. Ik geloof hem hoor, want ik heb veel vertrouwen in Mike. Van zijn thuiskomst heb ik niets meegekregen. Ik sliep al en ben niet liggen wachten. Mike is oud en wijs en gelukkig ook stil genoeg om hem los te laten. Gelukkig heb ik ook geen last van negatieve gedachten. Dus lig ik niet in bed te denken : stel dat ie overvallen wordt, of dat ie in het water rijdt. Er kan van alles gebeuren en dat accepteer ik.
Dus heb ik lekker geslapen. Vanmorgen was ik weer op tijd op. Beneden gekomen zag ik dat Mike nog even van de bami had gegeten, die ik zondag had gemaakt. Lekker pittig, want daar houden we beiden van. Als Mike iets lekker vindt, dan vraagt hij hoe het klaar gemaakt is. Aan alles is te merken dat hij naar volledige zelfstandigheid groeit. En op een verantwoorde manier. Hij heeft zijn eigen kleedgeld, werkt, doet het op school goed en houdt zich aan afspraken. Straks heeft hij zijn rijbewijs en zijn einddiploma op zak. En dan komt de volgende fase : studeren. Net als op onze andere kinderen ben ik ook trots op Mike. Alleen die kamer van hem, oei, oei, oei. Maar goed ook, anders zou ik gaan denken dat Mike perfect is.