Oké, soms ben ik gewoonweg te zuinig of te voorzichtig met geld. Dat trekje heb ik altijd al gehad. Dat dubbeltje voor de kermis verdween in mijn spaarpot. Geld naar de kermis brengen vond ik zonde. Toen al. Dat was in de tijd dat aan het eind van de Resedastraat - BG Cortslaan nog een kermisterreintje annex ijsbaan was. Later kwam daar de Chr. Ulo school, waar menige tiener zich ook op glad ijs begaf of in een draaimolen terechtkwam.
Er zijn situaties waarin ik soms maanden lang nadenk of ik iets wel of niet zal kopen. En dan gaat het niet eens over honderd euro of meer hoor. Misschien is dat gedrag verder aangewakkerd door mijn beroep. Ik moest immers ook budgetten beheren en bewaken. Het was en is nog steeds telkens weer een kwestie van kosten en baten. Ook wat salarissen betrof. Zolang er maar aan een personeelslid verdiend werd. Ach ja, een werknemer is immers ook een hulpmiddel voor de productie. Die moet zijn loon meer dan terugverdienen. Zo werkt het. Het zijn de minder intelligente managers, die roepen dat salarissen louter kosten zijn.
Ik kan ook best wel doortastend zijn. Vooral als de aanschaf van iets een preventieve werking heeft. Zoals voor de camper en andere vervoersmiddelen. Beter thuis iets vervangen dan onderweg gestrand. Eigenlijk ben ik daar soms wat te snel mee. Misschien uit onzekerheid. Of vanwege de wet van Murphy. Ik overweeg deze maand mijn aanvullende ziektekostenverzekering te beëindigen. Ik zal wel moeten, want het geld moet uit de breedte of lengte komen. Zo simpel is het. Misschien moet ik eens de Hanway weg doen. Ik vind het allemaal geen probleem hoor. Ik zie zo nog mijn lieve mamma zuchtend haar centjes tellen aan de eettafel bij het raam. Die kreeg het ook voor elkaar. Dus waarom ik niet?
