In een blad voor Indo's las ik bij toeval het volgende berichtje :
"Mijn moeder was een Indo, maar voelde zich Nederlands. Ze wilde het liefst haar roots ontkennen. Zelf ben ik in Nederland geboren en opgegroeid en nu pas snap ik dat mijn problemen met aanpassing alles te maken hebben met een als Hollands gepresenteerde opvoeding, die in feite een voortzetting van de Indische mores was. Heel verwarrend. Ondanks mijn 61 jaar heb ik daar tot op heden veel last van."
Met enig gevoel voor humor dacht ik gelijk : "Hé, was er in mijn jeugd soms nog iemand in huis?" Ja, zo herkenbaar was dat berichtje voor mij. Toen ik het oma voorlas, herkende ook zij de situatie en het gevoel. Oma is als tiener na de oorlog hier ondergebracht bij haar Nederlandse oma en opa. Ze had al vaker verteld over 'die vreemde, koude wereld' waarin ze toen terechtgekomen is. Nog steeds heeft ook zij daar last van.
Soortgelijke situaties doen zich voor bij mensen met een adoptie-achtergrond. Er kriebelt of zelfs jeukt iets wat niet nader te benoemen is. Ik denk dat het ergens in de genen zit opgeslagen. En dat het onrustig blijft, omdat het de omgeving niet herkent en het erg lastig is daar deel van uit te maken.