Vorige week sprak ik een tiener, die sinds kort te maken heeft met een stiefvader. Ik ken de verhalen over stiefmoeders (zijn geen sprookjes), maar stiefvaders kunnen er ook wat van. Niet allemaal, maar sommigen. Maar goed. Stiefpappa had een grote koffer meegenomen, waaruit niet alleen zijn hebben en houden tevoorschijn kwam, maar ook een boekwerk met nieuwe huisregels. Zijn huisregels.
Gevolg was dat binnen de kortste keren de pleuris uitbrak tussen de nieuwkomer en de kids, met bio-mamma als lijdzame toeschouwer. Tot dan beperkte ik me tot luisteren, hummen en wat met het hoofd knikken en/of schudden. Toen werd mij de vraag gesteld wat ik in zo'n geval zou doen.
Aan de ene kant een lastige vraag, aan de andere kant ook weer niet. Kinderen zijn op een gegeven moment gewend aan huisregels. Helemaal wanneer ze al tieners zijn. Dan moet je als nieuwkomer annex vreemdeling niet aan die regels gaan zitten tornen.
Ik zou eerst als nieuwe ouder op één lijn willen komen met de bio-ouder en bij voorkeur de heersende regels willen accepteren. Daarnaast zou ik de bio-ouder aanwijzen als eerste in rang en haar steunen. Toen kreeg ik de vraag of ik soms ook een stiefvader was. Haha! Nee hoor, ik ben iemand die bij voorkeur zijn boerenverstand wil gebruiken en op grond van eigen kennis en ervaringen redeneert. En ik weet ook niet alles en heb ook niet altijd het gelijk aan mijn kant.
Ik heb ervaren wat de gevolgen zijn als ouders niet op één lijn zitten. Daar maken kinderen misbruik van. In veel gezinnen zijn zodoende kinderen de baas. Kinderen zijn vaak slim. En soms zelfs sluw. Ik blijf erbij, wie het over zijn kids heeft, heeft het over zichzelf.
Ps. Wij gingen niet in bijzijn van de kids ook niet over opvoedingskwesties praten. Zoiets kan de handhaving ook ondermijnen. En ja, vaders doen het anders dan moeders. Zolang het maar allemaal binnen de afgesproken kaders blijft. En die kaders gelden voor alle kids, niet een uitgezonderd. En o ja, bij ons gaan dingen ook fout.