Joop was niet echt een bewegingsfanaat. Ergens ook weer wel, maar hij moest daarin gestimuleerd worden. Fietsen, schaatsen, voetbal en honkbal waren ergens best wel zijn ding. Maar hij koos voor de denksporten, zoals dammen en schaken. Toch ging Joop plotsklaps een scheidsrechterscursus doen. Die hield o.a. in dat hij moest hardlopen. Ik was echt stom verbaasd toen hij mij dat vertelde. En lopen kon ie best wel. Zijn conditie verbeterde in no time. Hij zag er gezond uit. Dat zal ook wel met zijn eetgewoonte te maken hebben gehad, want mijn broer was een liefhebber van een zeer vette hap.
Om een of andere reden is hij net zo onverwacht gestopt met fluiten en trainen als hij eraan begonnen was. Ik denk dat hij problemen had met de mentaliteit op en rond het veld. Hij beklaagde zich vaak over het onsportieve gedrag van volwassenen van vaak de thuisspelende verenigingen, die hoe dan ook wilden winnen. Hij had geregeld mot, omdat er met spelerskaarten werd gerommeld. En hij vond het gezeur van de KNVB afgevaardigde maar niks. Hij had liever dat hij hem steunde in zijn strijd tegen het onsportief gedrag en agressie, dan te leuteren over diagonalen lopen enz.
Vlak voor zijn overlijden zei hij dat hij met spijt in zijn stem eigenlijk nooit had moeten stoppen als scheidsrechter. Joop overleed aan hartfalen. Hij was pas 59 jaar en sprak enthousiast over zijn naderende Vut.
Dit soort gebeurtenissen, er zijn er helaas meer voorgevallen in mijn directe omgeving, hebben mij niet alleen gesterkt gezonder te leven, maar ook de dingen te doen die ik graag wil doen. Vandaag kan het nog.