Jong van hart in een oud lijf

even bijkomen...

Als je opa bent moet je nog meer je grenzen kennen dan voorheen. Als jonge vent was dat niet altijd zo'n probleem. Spiertje verrekt of gescheurd, nou en? Dat was zo weer over. Maar op mijn leeftijd kan een verkeerde houding op een stoel al fataal zijn. En dan zwijg ik maar over seks. Ja, bejaardenseks. Zoiets bestaat ook. Toen Mike daarachter kwam (van horen zeggen hoor!) was ie heel verontwaardigd. Dat was voor hem vergelijkbaar met als zijn pa in zijn degelijke onderbroek de kamer zou binnenwandelen terwijl hij met zijn klasgenoten daar gezellig naar een videootje zit te kijken.
Ik ben best wel veel in beweging, maar blijkbaar vreet de tijd harder aan mijn conditie dan ik hem op peil kan houden. Zo loop ik geregeld op mijn tenen (letterlijk), doe rek- en strekoefeningen en ik haal wat krachttoeren uit. En wat gebeurt er? Wil ik een dekseltje dat van het aanrecht valt opvangen en ik heb drie maanden last van een spierblessure. Grr! Ouwe zak!
Mijn jonge geest geeft mij nog vaak ideeën om bijvoorbeeld tijdens het opruimen van zwerfvuil  over een hekje of greppel te springen. Gelukkig is er ook een deel van de hersenen dat door het ouwe lijf aangestuurd wordt en dat schreeuwt : "Niet doen,ouwe!"
Laatst haalde ik op het fietspad een scholier van een jaar of 14 in. Ik zag hem al wat verbaasd kijken met een blik van : Ho opa, foute boel! En ja hoor, even later komt het ventje puffend mij voorbij. Maar op de fietsbrug pakte ik hem weer mooi terug. Ogenschijnlijk rustig peddelend haalde ik hem in, terwijl hij zichtbaar op de pedalen stampte. "Zo die zit!", dacht ik trots, terwijl ik met moeite mijn mond dicht hield en bijna stikte, omdat mijn longen om zuurstof jankten, al het bloed opeens in mijn hoofd zat en mijn hart naar mijn gevoel 800 slagen per minuut bonkte. Maar dat kon gelukkig niemand horen en zien. Dat het ventje waarschijnlijk 20 kilo aan boeken op zijn ruggetje had, vertel ik dan ook maar niet. Ik moet in mijn eigen kunnen blijven geloven.
Weer thuis stapte ik bezweet en hijgend van mijn fiets en viel bijna op de grond. Mijn bovenbenen waren gevoelloos en mijn strot kurkdroog geworden! Ik wist dat de jonge student al eerder de wijk in was gereden, dus kon ik me even laten gaan. Toen ik in de huiskamer op de bank neerplofte, vroeg Mike : "Jeetje pa! Heb je gevochten of zo?" Ik zei niets, maar dacht : "Ja, met mezelf."