Er was een tijd waarin kennis, wetenschap vereist was om het doen en laten te bepalen. Zelf heb ik de indruk dat deze aanpak tot ergens begin de jaren negentig heeft geduurd. Op grond daarvan was het mijn gewoonte om vooral veel af te kijken. Ik bedoel daarmee, dat ik er voor paste om voor de zoveelste keer het wiel uit te vinden. Er waren immers genoeg voorbeelden voor handen, waar andere deskundigen goed over nagedacht hadden. Ik maakte me het zelf erg gemakkelijk en het scheelde veel tijd.
Sinds de jaren 90 kwam een nieuw fenomeen opduiken. Ik werd steeds vaker geconfronteerd met mensen die op een heel oppervlakkige wijze met kennis en ervaring omgingen. Kwesties werden alsmaar minder onderbouwd met kennis en ervaring en des te meer vanuit de slogan : ik zeg het en is dus is het zo. Een vorm van arrogantie en eigenwijsheid, die dor de manier van brengen als zoete koek geslikt werd. ik ben weleens in de problemen gekomen, door leidinggevenden die in mijn ogen maar iets riepen, vragen te stellen. Die vragen torpedeerden hun visie of stelling. Omdat ze niet over de specifieke kennis beschikten, reageerden ze in alle gevallen behoorlijk verontwaardigd. Zonder antwoorden te willen geven op mijn vragen.
Omdat kennis en ervaring minder belangrijk werden (opleidingen worden ook alsmaar oppervlakkiger), moest de werkwijze, inclusief de presentatie, ook over een andere boeg gegooid worden om geloofd te worden. De sluwheid kwam sterk opzetten. Je moest sluw zijn, om je doelen te bereiken. Niet slim, maar sluw. Vandaag de dag is het schering en inslag wat sluwheid betreft. Allemaal niet nodig want alles is al een keer of meer gebeurd en opgelost.
Neem nou meneer Rutte. Hij is van mening dat ik geld moet gaan uitgeven. Ik zou hem willen vragen : "Wanneer krijg ik dat geld?" Ook voor hem geldt, dat onze huidige economische situatie niet nieuw is. Kijk eens naar het verleden en ga niet weer het wiel uitvinden en/of ons belazeren met mooie praatjes.