Honda met slipje -2-

De onderdelen voor de reparatie van de koppeling van de CBX heb ik keurig ontvangen. De set was helaas niet compleet. Ik heb verzuimd ook een pakking te bestellen voor het dekseltje waar de krukas achter zit. Dat moet ook verwijderd worden, als ik het koppelingshuis wil demonteren. Aan de andere kant had ik de leverancier uitgelegd wat ik ging doen en hem gevraagd welke onderdelen ik daarbij nodig zou hebben. Dus samen hebben we iets over 't heufd gezien. Geen ramp, ik heb ook nog vloeibare pakking.
Eerst heb ik de laptop in de garage geïnstalleerd. Daarop staat namelijk de digitale versie van het werkplaatshandboek van de CBX.  Ja, ja, een computer in de werkplaats!
Conform de handleiding heb ik de nieuwe koppelingsplaten in een oliebad gelegd. Terwijl de kurken platen de olie opzogen, begon ik met het demonteren. Ik was al snel klaar, want ik kreeg de moer van het koppelingshuis niet los. Eigenlijk kwam ik twee extra handen tekort, want ik moest de krukas tegenhouden met een steeksleutel en de moer losdraaien met een dopsleutel. Na enig gezwoeg ben ik op de fiets gesprongen en naar mijn vriend Rob gereden. Die was net begonnen aan een Hyundai, maar was wel zo aardig om toch even te komen helpen. Rob had een sleutel met een extra lang handvat, zodat hij dankzij Archimedes met weinig kracht en een kleine beweging een zwaar iets in beweging kon brengen. De moer draaide weliswaar, maar raakte niet los. Ik was in elk geval weer een stapje verder. Nu nog de oorzaak en de oplossing achterhalen. Ik snapte er zelf niets van. Rob ging weer naar zijn Hyundai. Bedankt, Rob! Daarna even zoon Ben gebeld. "Als de hele as meedraait dan zijn die platen behoorlijk versleten, of de versnelling draait mee", gaf hij als reactie. Wat ik al vermoedde werd door hem bevestigd : "Even een luchtsleutel erop zetten!" Oké, dus nu een luchtsleutel regelen.

Jong van hart in een oud lijf

even bijkomen...

Als je opa bent moet je nog meer je grenzen kennen dan voorheen. Als jonge vent was dat niet altijd zo'n probleem. Spiertje verrekt of gescheurd, nou en? Dat was zo weer over. Maar op mijn leeftijd kan een verkeerde houding op een stoel al fataal zijn. En dan zwijg ik maar over seks. Ja, bejaardenseks. Zoiets bestaat ook. Toen Mike daarachter kwam (van horen zeggen hoor!) was ie heel verontwaardigd. Dat was voor hem vergelijkbaar met als zijn pa in zijn degelijke onderbroek de kamer zou binnenwandelen terwijl hij met zijn klasgenoten daar gezellig naar een videootje zit te kijken.
Ik ben best wel veel in beweging, maar blijkbaar vreet de tijd harder aan mijn conditie dan ik hem op peil kan houden. Zo loop ik geregeld op mijn tenen (letterlijk), doe rek- en strekoefeningen en ik haal wat krachttoeren uit. En wat gebeurt er? Wil ik een dekseltje dat van het aanrecht valt opvangen en ik heb drie maanden last van een spierblessure. Grr! Ouwe zak!
Mijn jonge geest geeft mij nog vaak ideeën om bijvoorbeeld tijdens het opruimen van zwerfvuil  over een hekje of greppel te springen. Gelukkig is er ook een deel van de hersenen dat door het ouwe lijf aangestuurd wordt en dat schreeuwt : "Niet doen,ouwe!"
Laatst haalde ik op het fietspad een scholier van een jaar of 14 in. Ik zag hem al wat verbaasd kijken met een blik van : Ho opa, foute boel! En ja hoor, even later komt het ventje puffend mij voorbij. Maar op de fietsbrug pakte ik hem weer mooi terug. Ogenschijnlijk rustig peddelend haalde ik hem in, terwijl hij zichtbaar op de pedalen stampte. "Zo die zit!", dacht ik trots, terwijl ik met moeite mijn mond dicht hield en bijna stikte, omdat mijn longen om zuurstof jankten, al het bloed opeens in mijn hoofd zat en mijn hart naar mijn gevoel 800 slagen per minuut bonkte. Maar dat kon gelukkig niemand horen en zien. Dat het ventje waarschijnlijk 20 kilo aan boeken op zijn ruggetje had, vertel ik dan ook maar niet. Ik moet in mijn eigen kunnen blijven geloven.
Weer thuis stapte ik bezweet en hijgend van mijn fiets en viel bijna op de grond. Mijn bovenbenen waren gevoelloos en mijn strot kurkdroog geworden! Ik wist dat de jonge student al eerder de wijk in was gereden, dus kon ik me even laten gaan. Toen ik in de huiskamer op de bank neerplofte, vroeg Mike : "Jeetje pa! Heb je gevochten of zo?" Ik zei niets, maar dacht : "Ja, met mezelf."

Naar Roemenië

Veertig jaar na dato hoop ik terug te keren naar Roemenië. Natuurlijk is het een weerzien met mijn Roemeense vrienden die in 2009 hier geweest zijn. Maar er is meer. Ik zou ook heel graag de moeder van Olga terug willen zien. Ze is twee weken lang heel lief voor mij geweest en ze woont nog steeds in het zelfde huis in Pecica. Het dorpje zou inmiddels erg veranderd zijn. Ik heb geprobeerd een vlucht te boeken naar Arad, de plaats waar Olga en haar familie woont. Maar dat was een moeilijk verhaal. Dus kwam ik terecht in Timisoara, de universiteitsstad waar in december 1989 de val van de Roemeense dictator Ceausescu werd ingeluid. De stad ligt ongeveer 50 kilometer van Arad, dus dat valt nog te overzien.
De vluchten naar de universiteitsstad gaan alle via de hoofdstad Bucarest.  Daar moet ik even overstappen in een Roemeens vliegtuig voor de binnenlandse vlucht naar Timisoara.

Brute winkeldieven

Toen ik tussen zeven en half acht weer in Lelystad Haven aankwam, trof ik bij de kleine sluis een tweetal politiewagens. En waar politie is, zijn boeven. Er cirkelde ook een helikopter voortdurend boven het gebied tussen Haven en de wijk Hollandse Hout. Men is op zoek naar een winkeldief, die op de vlucht geslagen is. Zijn kornuit werd al gepakt, maar de ander was tot dan onvindbaar. Bijna een uur later hangt de heli nog steeds in de lucht. De twee hadden in Bataviastad een winkeldiefstal gepleegd en waren in een auto er vandoor gegaan. Tijdens hun vlucht reden ze in op beveiligingsmensen. De auto werd later hier in Haven teruggevonden.

Rechtszaak dood grensrechter

Het was gisteren druk bij de rechtbank. De zijkant van het gebouw had veel weg van een camping met campers. Het betrof radiowagens van verschillende omroepen waaronder die van de NOS met grote schotels op het dak.
Inmiddels is bekend dat een aantal van de beschuldigde spelers ontkennen geschopt te hebben. Ondanks de diverse getuigenverklaringen. Een ander deel maakt gebruik van hun zwijgrecht. Er is er slechts één die bekende geschopt te hebben. Maar niet tegen het hoofd van Nieuwenhuizen, maar tegen zijn schouder volgens deze speler. Het zwijgrecht is een legaal iets. Maar voor mij is zwijgen ook een antwoord. Het geheel maakt bij mij de indruk, dat de meesten geen spijt hebben van wat er gebeurd is, er geen medeleven is met de nabestaanden (anders doe je je mond wel open) en dat een grote kans op herhaling aanwezig is. Hopelijk doet de KNVB ook haar morele plicht en schorst alle beschuldigden voor het leven. Er zijn ook opmerkingen gemaakt over het slachtoffer. De grensrechter zou erg partijdig en streng gevlagd hebben. Iets wat helaas schering en inslag is bij het amateurvoetbal net als het gesjoemel met spelers en pasjes. Ook daar ligt nog een taak voor de KNVB.

Free Record Shop failliet

Oprichter Hans van Breukhoven ging na zijn Mulo examen in de jaren 60 varen op de Holland Amerika Lijn. Omdat hij in Amerika flinke korting kon krijgen op LP's begon Van B een handeltje. Na wat andere handeltjes o.a. op de markt begon Van B in 1971 de Free Record Shop. Hij profiteerde van goedkope import en bouwde een winkelketen op. Tussen door sloeg hij zangeres Vanessa aan de haak. Je weet wel, die blonde die hier in Lelystad op de Geldersedreef haar grote bulten heeft achtergelaten. Vandaag is zijn FRS imperium failliet verklaard. De vestigingen zijn nog open, maar het ziet er niet meer zo gezellig uit. Hier in Lelystad zijn de schappen zo goed als leeg. Men probeert de laatste cd's en dvd's te slijten met een forse korting. Was de komst van de dvd en cd ooit een flinke wind in de rug, nu is hij een blok aan het been. Het internet en de vele download mogelijkheden is voor de nieuwe generatie muziek en filmliefhebbers de grote bron geworden.
Ik kwam nauwelijks in die winkel. Hooguit even om te kijken. De muziek van tegenwoordig is niet meer wat het geweest is. Sommige zangers / zangeressen hebben een compleet team aan schrijvers achter zich staan. En het resultaat lijkt dan nog steeds nergens naar. Voor echte muziek moet je de jaren 60 hebben meegemaakt.

Hotel di Papa

In tegenstelling tot het Hotel di Mama gaat het na de overname in dit hotel anders aan toe. Deze alleenstaande vader heeft als vuistregel is : wat je schoon aantreft, laat je ook weer schoon achter. Of dat de huiskamer, de keuken, het toilet of de badkamer betreft, maakt niet uit. Als uitzondering is er het wasgoed. Maar dan alleen als dat spul in de wasmand ligt en niet ergens onder een bed of in een tas. Je eigen slaapkamer houd je zelf maar schoon. Oké, tot op zekere hoogte. Ik leg een schoon onderlaken en overtrek met kussenslopen klaar. En ik zeem de ramen. De rest doe je maar zelf.
Een kind kan de was doen, want echt daar is helemaal niets moeilijks aan. Wasgoed sorteren, in de machine proppen, deurtje sluiten, juiste wasmiddel en wasverzachter in de juiste laatjes, programmaknop in de goede stand en op AAN drukken. Zo, die draait bijna twee uur. En mocht je dit niet weten, er hangt een keurige handleiding bij de machine in Jip en Janneke taal.
Strijken doe ik zelf. Louter omdat ik soms wat overbezorgd ben. Ik zie het al gebeuren dat onder het strijken zijn smartphone piept. Staat ie opeens met de strijkbout tegen zijn oor. En dat wil ik als bezorgde vader niet op mijn geweten hebben.
En dan het eten. Het kan niet zo zijn, dat als ik de hele dag gewerkt heb, ik ook nog moet gaan koken. Ben jij betoeterd! Nee. Een kwestie van : hier heb je geld en zorg voor het eten. En dan niet naar de Chinees of snackbar, maar K-O-K-E-N. Tenzij je mij wilt trakteren van je eigen geld. En tot slot : een feestje is pas afgelopen als de boel weer keurig opgeruimd is.
In mijn hotel leer je voor jezelf te zorgen, zodat je straks echt op eigen benen kunt staan en weet wat het huishouden inhoudt. Dan bedenk je je tien keer voordat je er een bende van maakt. En het scheelt papa zeeën van tijd.

Al doende leert men

Deze leuke reactie heb ik naar voren gehaald. Het is er een op mijn bericht over het plaatsen van een wandcontactdoos in de meterkast. Met dank aan de schrijver ervan!

Nog  “Een doos in de kast; én iemand ‘op de kast’.

Een beetje érg laat, deze reactie! (sorry). Maar ja, ..... de hoeveelheid tekst, en de productie-snelheid van

Willem, is voor een gemiddelde blanke toch niet meer bij te houden!? (Willem : leuke humor, hou ik van!)
Onderstaande gebeurtenis speelde zich af in de tijd dat de draadjes Bruin, Blauw, Zwart en Geel/Groen nog Groen, Rood, Zwart en Grijs waren. Inderdaad het grijze verleden, en de lasdoppen waren nog van porselein, met een conisch gedraaid metalen, verend binnenwerkje. Heel anders dan de huidige lasdoppen want die lijken meer op een stukje “Engels drop” met gaatjes. De elektrotechnische afdeling van het bedrijf, waar ik als leerling-monteur mijn loopbaan begon, was niet alleen verantwoordelijk voor de werkzaamheden aan de proces-installaties maar verzorgde ook het onderhoud van de kantoorgebouwen, een trainingscentrum, een sportcentrum, en een aantal personeelswoningen. In het begin heb als hulpje van een 1e monteur heel veel ervaring opgedaan met het werken aan huisinstallaties maar daarbij heb ik in een woning eens een hele vreemde ontdekking gedaan waar iemand ontzettend (niet) blij mee was. Het is wel lang geleden maar ik kan het mij nog goed herinneren. De muren van deze woning waren van slechte kwaliteit en van een aantal schakelaars en wandcontactdozen (toen alles nog van het type 'opbouw') waren de pluggen en bevestigingsschroeven zodanig losgeraakt in de broze muur dat ze niet meer normaal vastgezet konden worden. Onze oplossing voor dit probleem was het verdiept in de muur aanbrengen van een blokje hout met schuine kantjes en dat vast te zetten met een beetje zand/cementspecie (hufterbestendig!).
Er moest dus met hamer en beitel eerst een sleuf in de muur gehakt worden met de afmetingen van het blokje hout en dat was een klusje voor mij. Hoewel ik voorzichtig te werk ging sloeg ik al na een paar klappen dwars door de muur heen en zag en hoorde brokken steen door het gat heen omlaag vallen.Dat was niet zo bedoeld maar in de spouwmuur kon dat immers geen kwaad?
Toen ik daarna in de donkere opening keek zag ik opeens iets vreemds liggen en pakte een handlamp om beter te kunnen zien wat het was. Ik was stom verbaasd en vroeg aan mijn collega/leermeester ,,...hoe kan er nou een tennis-racket, en de doos van een Philishave-scheerapparaat, in een spouwmuur terechtkomen!?
,,...Spouwmuur?, spouwmuur?...”; ,,...man!, dat kan toch helemaal niet want je staat toch in een binnenmuur te hakken ...!" (Ai!)
De vrouw des huizes kwam net langs gelopen en had ons gesprek opgevangen. Ze draaide zich met een ruk om, keek in het gat in de muur en zei met overslaande stem: ,,...Oh God man! ie zit bi-j mi-j in de kaste en doar stiet ok al mien serviesgoed in...!". (Oei!!!) Met kromme tenen volgde ik haar naar de kamer, aan de andere kant van de muur, en wachte vol spanning af over wat ik in de kast had aangericht met mijn gehak.
Toen de kastdeur geopend werd kwam er alleen een stofwolkje naar buiten maar in de kast bleken alle brokken steen nét náást haar kristallen glazen, en kopjes en schoteltjes terechtgekomen te zijn (Pfff!). Wonder boven wonder was er helemaal niets beschadigd en behalve de schrik, en de stenen en de stofbende in de kast, was het eigenlijk: "Eind goed, al goed"; tenminste, dat vonden wij!
Bij ons vertrek naar de werkplaats zeiden we: ,,...Nou mevrouw, nog bedankt voor de koffie en tot ziens he?...". We moesten n.l. nog terugkomen om de muur te repareren, verder af te werken, en nog een schakelaar en wandcontactdoos op ‘het houtje’ monteren.
Ze antwoordde met een onderdrukt, zuinig lachje en zei:,,Tot ziens?!,...Now, liever niet heur, van mi-j maa-j wél wegbliemm met al oen gebreek dwars deur de mure hén.
De leerling bleef nog even leerling, maar ”door schade en schande wordt men wijs...”, en “een ezel stoot zich ,,,,,,,,,,,?”; juist dat was ik, maar als het gezegde klopt heeft het ook weer zo z’n voordeel om af en toe een ezel te zijn.
Fan-tilator

Honda met slipje

Nadat ik op de motor gesprongen was en over de Visarenddreef reed deed zich iets vervelends voor. Toen ik na het 50km stuk accelereerde naar de 70 slipte de koppeling! Na de eerste keer ben ik wat langzamer gaan rijden en vervolgens twee versnellingen lager geschakeld. Toen ik gas gaf slipte hij weer. Het blok maakte weliswaar toeren, maar schoot niet naar voren zoals gewoonlijk.
Er wacht mij dus weer een klusje : koppelingsplaten vervangen. Dat heb ik bij de CBX niet eerder gedaan, maar voor alles is een eerste keer. In dit geval krijg ik ook te maken met een hydraulische koppeling in plaats van een mechanische met kabel en hevel. Aan de andere kant een mooie gelegenheid om dat systeem eens te doorgronden en de olie ook gelijk te vernieuwen. Nu nog ergens nieuwe platen en pakking bestellen. Toen ik keerringen voor de vorkpoten wilde bestellen, liep ik tegen wat problemen aan. Het framenummer (inclusief de RC17 code) en het motornummer leidden niet tot herkenning bij de leveranciers. Uiteindelijk lukte het wel de juiste onderdelen te pakken te krijgen. Toch is het wat vreemd, want er zijn legio motoren in verschillende uitvoeringen van de CBX750F2 op de markt gebracht. Ik zie wel wat het dit keer oplevert.

Een gescheiden opa

Bedoelt u 'gescheiden pappa's?' vraagt Google als ik 'gescheiden opa's' heb ingetikt als zoekwoord. Nee dus, ik zoek informatie over gescheiden opa's. Gescheiden pappa's zijn er veel, veel te veel naar mijn idee. Dat ben ik dus ook geworden. Als iemand me dat een aantal jaar eerder gezegd zou hebben, had ik in lachen uitgebarsten : "Ik , gescheiden? Nee jôh!"  Niet dat ik vind dat ik zo'n perfecte echtgenoot was, maar zo slecht deed ik het ook weer niet. Maar de realiteit is anders. Het is toch zover gekomen. En als gescheiden vader en opa is er ook een en ander veranderd. Het huishouden stelt niets voor. Ik snap al die klagende vrouwen niet zo. Als je de boel efficiënt en effectief doet, heb je er een parttime baan aan. En als je de kids ook op de goede manier opvoedt (dus niet pampert, maar naar volwassen gedrag begeleidt) valt het allemaal reuze mee.
Maar neem nou eens de kleinkinderen. Net als oma heb ook ik een paar jaar op onze kleinkinderen gepast. Een keer in de week. Dat was best wel leuk. En ik geef direct toe, dat het met mijn kleinzoon leuker was dan met mijn kleindochter. Met het jochie ging ik jongens dingen doen en die liggen mij beter dan de meiden dingen. Ik heb ooit weleens gebreid hoor en kralen geregen, maar dat was mijn ding niet. Dat is nou eenmaal zo. De kleinkinderen zijn inmiddels naar de basisschool. De kinderen zitten midden in hun eigen levensfase. Die hebben het druk. Oma woont bij hen om de hoek. Als er iets dringends is, ligt het voor de hand dat oma gevraagd wordt om een oogje in het zeil te houden. Ze woont immers vlakbij.
Vanmorgen ben ik naar de kleinkinderen gegaan. Ik werd langdurig begroet door Fenna. Ze leek wel gek. Toen ik binnenkwam blafte ze alleen maar. Maar toen ze mijn stem hoorde ging ze uit haar dak. Helemaal door het dolle heen en met beide voorpoten geklemd om mijn hals. En maar likken en piepen. Hondentrouw heet zoiets.
Voor Jill en Tim had opa wat meegebracht. Jill kreeg een cadeautje. Tim mocht kiezen uit twee briefjes van 5 euro. Hij wees naar het nieuwe exemplaar en zei stellig : "Die is nep opa!" en wilde het oude pakken. Maar opa hield hem het nieuwe voor en zei : "Ik wil geen nep biljet. Die is voor jou." Tim liep naar het raam en zei: "Kijk opa, ik kan je laten zien dat ie echt nep is." Hij drukte het biljet tegen de ruit en onderzocht het met een ernstig gezicht. Opeens gingen zijn wenkbrauwen omhoog en riep hij : "Hé, hier zit ook zo'n stempel in, maar dan anders!"
Opa legt Tim uit dat het een echt euro biljet is, maar een nieuwe. Tim is gerustgesteld en stopt het biljet in zijn spaarpot. Hij spaart voor een IPod, zegt ie. Jill heeft voorlopig nog genoeg aan Fenna. Dat is haar aai pet.

Wij, mannen -4-

Van Annemarie Coevert : Dit filmpje is gemaakt voor alle mannen. Want ze hebben het volgens filmmaker Jason Headley allemaal wel eens te horen gekregen, terwijl ze hun vriendin, zus of moeder proberen te helpen: 'Je probeert ook altijd alles op te lossen. Ik wil gewoon dat je even luistert!' Headley rekent in zijn statement snoeihard af met de manier waarop vrouwen volgens hem met hun schijnbaar eenvoudig oplosbare problemen omgaan: praten, klagen, en als de oplossing voorhanden is het niet willen zien, maar 'het gewoon even kwijt willen'. Zij: "Dat doe je nou altijd! Je probeert het gelijk op te lossen, maar je luistert helemaal niet." Een herkenbaar perspectief voor veel mannen.
http://vimeo.com/66753575

De honden en Staatsbosbeheer

Veertien loslopende bouviers

In Lelystad is een discussie ontstaan over het aantal honden waarmee iemand in een bos mag wandelen. Staatsbosbeheer wil het aantal beperken tot drie viervoeters per persoon. Volgens Staatsbosbeheer worden mensen bedreigd en heeft er zelfs een vechtpartij tussen honden plaatsgevonden.
Staatsbosbeheer beweert dat deze maatregel in overleg met de organisatie van Martin Gaus is genomen. De laatste ontkent daarover een gesprek te hebben gehad met Staatsbosbeheer. In de volksmond : vuile leugenaars!
Ik vind de argumentatie van Staatsbosbeheer op z'n zachtst gezegd knullig. We hebben bijvoorbeeld vaak in het Zuigerplasbos gewandeld met onze honden en het viel mij juist op, dat alle honden en eigenaren zich normaal gedroegen. Geen agressief en of asociaal gedrag. En ja, natuurlijk zijn er ook wandelaars die niets met honden hebben. Als een hond voorbij komt stuiven of met elkaar stoeien vinden zij dat al eng. Wat veel mensen als een vechtpartij tussen honden zien, is vaak een rangordekwestie. En ook dat is niet vreemd. Daar zijn het honden voor. Maar als de hond onder appel staat, is dat zo over. Iedereen wil immers met plezier wandelen. Ik heb niet meegemaakt dat een wandelaar door een hond werd aangevallen. Misschien dat een hond tegen iemand opgesprongen is. Dat kan vervelend zijn als je niets met honden hebt.
Het lijkt mij een betere oplossing om het bos in te delen in stukken voor de hondeneigenaren en overige.
Omgekeerd is het ook lastig wanneer mensen gaan vissen op plaatsen waar honden mogen zwemmen. Er zijn onder de honden namelijk ook rassen die zich sterk aangetrokken voelen door het water. Daar kan ook iets aan gedaan worden. Net als losloopveldjes naast fietspaden. De domheid ten top. De hond is van nature een jager. En een beschermer van zijn/haar roedel. Je kunt een hond veel leren, maar het blijft een hond.Vaak heb ik het vermoeden dat ambtenaren die geen of heel weinig verstand hebben van honden, dit soort dingen bedenken.en dan blijf je klachten houden.
In Lelystad mag je een hond loslaten lopen als ie onder appel staat. Dus een of twaalf loslopende honden zou niets mogen uitmaken. Ik heb nog geen controle meegemaakt die moet uitwijzen of een loslopende hond al dan niet onder appel staat. Al die maatregelen en regeltjes zijn vaak goed bedoel, maar er is met veel te weinig deskundigheid over nagedacht.

Regen opkomst

Katwijk aan Zee

 

Omdat ik een zee van tijd had, ben ik naar het strand gereden. Komend vanuit het noorden had ik de keus om naar Noordwijk of Katwijk te rijden. Ik ging dit keer met de auto (zei de motorrijder schaamteloos), maar dat had zo z'n redenen. Op de A44 werd ik geconfronteerd met gele bordjes met adviezen, hoe ik het beste naar Noordwijk zou kunnen rijden. Ter hoogte van Warmond waren bij de af- en oprit wegwerkzaamheden gaande. Ik besloot resoluut Noordwijk over te slaan en direct naar Katwijk te rijden. Katwijk aan Zee wel te verstaan, want die badplaats blijft mij trekken. Ik heb daar menig uurtje gewerkt in de keuken van een restaurant, De Vette Os genaamd. Dat bevond zich in de Princestraat, vlak bij de boulevard. Op die boulevard kwam ik terecht vanaf de noordkant. In de verte zag ik al het silhouet van de oude kerk. Rechts van mij zag ik witte schuimkoppen op zee. Aan het strand was aan de vloedlijn een wit lint van schuim te zien.
De auto kreeg een plekje ter hoogte van restaurant De Zwaan. Er was veel parkeerruimte, een voordeel als je doordeweeks op stap gaat. De temperatuur droeg ertoe bij, dat er weinig toeristen waren.
Als eerste liep ik naar de vuurtoren, waar een oude schuit op het droge met de boeg naar de zee direct opvalt. Het is de KW88, een zogenaamde bomschuit. Op de plaquette lees ik : "De bomschuit KW88, gebouwd in Katwijk aan Zee in 1913, is uniek in Europa. De bomschuit is eigendom van het Genootschap Oud Katwijk." Als aanvulling staat nog een tekst vermeld, die aangeeft dat niemand de boot in mag gaan. Halleluja! Dat noem ik nog eens solidair.
De boot staat opgesteld voor een smetteloos witte vuurtoren. Op de toren, boven de deur staat het jaar 1605 vermeld.
Het is de op een na oudste vuurtoren van ons land. Alleen de oude Brandaris op Terschelling gaat haar voor. Zo staat op de plaquette te lezen. Drie eeuwen lang markeerde een vissersvuur op het dak van de van oorsprong houten toren, destijds vuurbaak genoemd, de landingsplaats voor vissersschepen. Stormrampen en afslag van duin en strand maakten de bouw van een stenen toren meer landinwaarts noodzakelijk. Gedurende de eerste Wereldoorlog was de toren een uitkijkpost van de Koninklijke Marine. Begin jaren 40 werd het even een mitrailleurspost van de Luchtdoelartillerie en gedurende de rest van de oorlog een herkenningspunt voor de Royal Air Force. De meest recente restauratie dateert van 1989.

Katwijk aan Zee -2-

Princestraat

Na de bomschuit en de vuurtoren te hebben bekeken, ben ik richting de oude kerk gewandeld. Helaas mocht ik niet de kerk in, tenzij ik daar voor kerkelijke activiteiten moest zijn. Zo stond nadrukkelijk op het bord vermeld. Hoewel de kerkdeur openstond heb ik me aan de kerkelijke boodschap op het bordje gehouden. Op het pleintje pal naast de kerk lag een aantal vissen op straat. Prachtige kunstwerken overigens. Er was ook een bassin met soortgelijke kunstwerken, waarvan het water op bepaalde momenten flink tekeer gaat.
Ik stak de straat over en bevond me aan het begin van de Princestraat. Als eerste blikte ik naar de plek waar het restaurant zich bevond. Dat was op een hoek (op de foto het pand met het zwarte pannendak). De ingang van de keuken bevond zich in het smalle gangetje naast het pand. In dat gangetje parkeerde ik de bromfiets. In het pand bevindt zich nu een bank. Eerlijk gezegd heb ik geen enkele keer een 'o ja!' moment gehad toen ik door die straat wandelde. De boekhandel die zich tegenover het restaurant bevond aan de andere kant van de straat is er niet meer. Net als de Chinees een paar deuren verder van het restaurant verwijderd. Het straatbeeld in niet meer typerend voor het oude Katwijk. Het is veranderd in een algemeen Hollands straatbeeld met veel winkels van bekende winkelketens. Ik weet niet in hoeverre de automaten op de zondag nog buiten werking worden gesteld. Dat was in de jaren 60 nog wel zo. Ook de Voorstraat, aan het begin van de Princestraat, herkende ik nauwelijks terug. Hoewel, bepaalde panden wel. En natuurlijk het grote pand van Hotel Noordzee aan de boulevard. De Voorstraat is wel een gezellige winkelstraat gebleven. Lekker knus.

Volgende cliënt aub!

Ik zat erop te wachten. En ja hoor, daar gaan we weer. De advocaten van de schoppende voetballers, die de grensgrechter hebben doodgeschopt, hebben iets gevonden. Het slachtoffer is overleden aan iets anders. Namelijk een niet goed functionerende ader in zijn hals. Dus hun cliënten gaan vrijuit en kunnen doorgaan met hun beleving van voetbal.
Ik kan het al die agressievelingen en hun advocaten nog gemakkelijker maken, door te stellen dat voor elk dodelijk slachtoffer geldt dat blijkbaar hun tijd gekomen was.Volgende cliënt (en slachtoffer) aub!

Aan de ontbijttafel

Tussen zeven en acht zit ik aan de ontbijttafel. Onder het nuttigen van mijn broodje en de koffie, kijk ik geregeld naar buiten. De meeste auto's die passeren gaan de wijk uit. Soms tel ik uit verveling het aantal mensen dat met een telefoon aan het oor zit, of naar beneden zitten te kijken. En dat zijn er nogal wat. Tegen acht uur verschijnt steevast een busje voor het raam. Het komt kinderen ophalen die naar school gebracht moeten worden. Als ze vertrekken zwaaien ze naar mij en ik zwaai uiteraard terug.
Soms heeft de chauffeur haast. Dan rijdt hij al weg voordat de kinderen goed en wel in de gordels zitten. Een keer had meneer erg veel haast. Hij reed al weg terwijl de schuifdeur nog openstond. Een meisje dat nota bene nog niet eens de gordel om  had, probeerde de deur alsnog te sluiten. Half hangend vanaf haar zitplaats boog ze zich naar achteren om de deur vast te pakken. Het zal goed afgelopen zijn, want de rest heb ik niet kunnen zien. Een keer reed de chauffeur weg, terwijl een moeder met kindje, beiden op de fiets, zich al naast het busje bevonden.
Vanmorgen, toen ik bij de koelkast stond, zag ik twee kinderen aan komen rijden. Beiden op de fiets en zowaar met een helm op het hoofd. Zo te zien zijn het zusjes. Zo'n helm biedt extra veiligheid. Maar dat is nog geen reden om dan maar midden op de Ringdijk te gaan fietsen en zelfs aan de linker kant. Als er een auto aankomt zwiept de een helemaal naar rechts, terwijl de ander naar links gaat en gewoon doorrijdt. De automobilist kijkt wat geërgerd en passeert hen met lage snelheid. Als het gevaar geweken is, gaan de beide meisjes weer op hun gevaarlijke manier verder : een midden op straat en de ander links van de weg. Gelukkig hebben ze een helm op.

Herrie in de Kroonpassage

Vanmorgen wandelde ik vrolijk door het centrum van de stad. Ondanks de paar buitjes. Toen ik door de Kroonpassage liep, kwam een tienermeisje op de fiets door de schuifdeuren aanrijden. Het is daar verboden voor fietsen, al dan niet rijdend. Maar zoals zoveel mensen trok ook zij zich niets van het verbod aan. Erger, ze reed ook nog met een behoorlijke snelheid. Op die manier passeerde ze een opa met zijn kleinkind(?). Die zei daar iets van en dat had opa nou net mogen doen. De tiener begon direct te tieren en te razen. Gewoon praten had ze nog niet geleerd. Mensen stonden stil of kwamen op het ordinaire geschreeuw de winkels uit. Na een flinke verbale botsing ging de tiener haar beklag doe bij twee jongemannen van een telecomwinkel. Ze stond natuurlijk helemaal in haar recht, want als ze daar wil fietsen had niemand daarmee te maken.
Nadat ze haar hart had uitgestort, stapte ze weer op haar fiets en reed richting het Stadhuisplein aan de andere kant. Dus toch maar weer door de passage. Niets geleerd dus.  Halverwege werd ze tegengehouden door een meneer, die vond dat ze van haar fiets af moest stappen. De tiener begon weer te tieren en te razen, maar meneer hield voet bij stuk.
Veel winkelpersoneel en een paar klanten kwamen weer op de tirade af. Ook een bediende van de telecomwinkel. Die jongeman nam het nota bene op voor de tiener in overtreding en begon te duwen tegen de oudere man. Even dreigde het op een handgemeen uit te lopen, maar een mevrouw van een juwelierszaak voorkwam dat. Ik vond de houding van de jongeman van de telecomwinkel niet bepaald correct. Hij toonde zich door zijn optreden duidelijk een voorstander van het fietsen in de Kroonpassage. In plaats van de tiener (een bekende van hem?) tot de orde te roepen, ging hij op meneer af. Die telecomwinkel staat bij mij nu op de zwarte lijst. Ik ben ook niet gediend van fietsers daar en de overige winkeliers en veel passanten ook niet. Maar mocht het gebeuren, spring dan maar opzij en zeg er maar niets van. Anders krijg je direct een grote mond.

Wij, mannen -3-

Waar ik en veel anderen graag naar luisteren :

Keuzes maken

In een reactie schreef ik over mijn psychologische en economische dwangbuis. Het ging over kwesties waarin ik graag dingen anders zou willen zien of doen, maar wat mij niet lukt. Een strijdigheid die veel weg heeft van een zwarte kop koffie met een zoetje en een slagroomgebakje. Of een dot mayo op mijn broodje gezond. Ik wil meer bio producten kopen, maar ik wil ook op die milieuvervuilende motor rondrijden. En als ik geen motor rijd, voel ik me niet lekker en dus ga ik me troosten met eten. En dat is dus meer eten en om meer te eten moet ik meer geld inzetten. Maar mijn middelen zijn beperkt. Dus koop ik geen bio producten maar andere, waarvoor ik voor diezelfde hoeveelheid euro's veel meer terugkrijg. Is het nog te volgen? Nee? Denk dan maar aan het gewone leven, zonder overal rekening mee te hoeven houden. Alles met mate. Dat is al lastig genoeg. Aldus verval ik in een soort sleur van gewoontes, die ik geregeld doorbreek met iets nieuws of iets anders. Om de lol erin te houden.

Wij, mannen -2-

Volgens de deskundigen kijken vrouwen heel anders tegen het leven aan.  Ze schijnen geen doelen te hebben, maar emoties. Deskundigen zeggen hier over :

"De prioriteiten van een vrouw zijn niet dezelfde als die van de man. Een vrouw wil geen doelen bereiken, maar wil zichzelf onderscheiden door kwalitatief hoogstaande vriendschappen en goede communicatie over gevoelens. Een vrouw gaat liefdevol om met de mensen uit haar omgeving en ziet er op toe dat ze hulp kan aanbieden waar mogelijk. Intuïtief weet ze waar het schoentje knelt en uit liefde zal ze helpen. Een vrouw redeneert dus niet zoals de man die per se alleen zijn doel wil nastreven.

Als een vrouw duidelijk maakt dat ze de oplossingen van de man echt niet nodig heeft, dan knakt er iets in de man. Hij denkt dat de vrouw zijn deskundig oordeel in twijfel trekt en hem niet vertrouwt. Hij heeft het daardoor moeilijk om verder te luisteren naar de problemen van de vrouw. Zijn hulp wordt toch niet gewaardeerd, dus waarom zou hij nog moeite doen?"

De vrouw wordt door de deskundigen geadviseerd haar man duidelijk te maken dat niet de oplossing op zich, maar wel de timing en de manier waarop het probleem zijn. Zo wordt hij gerustgesteld dat ze niet aan zijn deskundigheid twijfelt. Zeg hem ook, dat luisteren al voldoende is.

De vrouw op haar beurt begrijpt niet dat een man zich verzet tegen raadgevingen van een vrouw. Ze voelt zich niet geapprecieerd en ze denkt dat het hem allemaal niet zo heel veel kan schelen. Daarbij ervaart ze het als een gebrek aan respect voor haar mening en gevoelens en op lange duur verdwijnt het vertrouwen in haar partner.

Mannen niet kunnen omgaan met ongevraagd advies. Dat soort raadgevingen schieten vaak in het verkeerde keelgat. Als je hem toch iets wil bijbrengen, tracht dan te leren dat je je man als oplosser van een probleem benadert en niet als de oorzaak. Hij ziet dan ook in dat er een probleem is, maar voelt zich niet aangevallen en gaat het vervolgens oplossen."

Tot zover de deskundigen. Tja, luisteren. Daar wringt de schoen meestal. En als je luistert, moet je als man je ook inleven. Inleven is emotie en dat hebben mannen aanzienlijk minder. Afgezien van het moment dat zijn auto een kras opgelopen heeft, de afstandbediening zoek is of zijn overhemd gekreukeld in de kast hangt.
Over het luisteren van mannen leverde een Brits onderzoek het volgende resultaat op : "Mannen vinden het erg vermoeiend te luisteren naar een vrouwenstem, omdat zijn hele hersenbrein daarvoor ingezet moet worden. Voor de zwaardere mannenstem heeft hij slechts een kwabje nodig. Vandaar dat mannen vallen op vrouwen met een schorre / zwaardere stem. Die zijn gemakkelijker om naar te luisteren. En dus niet om erotische redenen, wat vaak gedacht wordt."

Gaat het deksel van de beerput?

Gaat het deksel eindelijk eens van de beerput die Zorgkosten heet af? Beetje bij beetje begint de overheid wakker te worden. Men wil het declaratiegedrag van ziekenhuizen en de grof betaalde specialisten doorlichten. Nu nog de farmaceutische industrie en hun klanten, zoals de apotheken en artsen en de verzekeraars zelf.   De laatste groep reageert vaak tamelijk mat en sluit de patiënt uit. Met dat laatste bedoel ik te zeggen, dat de patiënt eigenlijk de declaratie van de arts zou moeten kunnen inzien en eventueel op-/aanmerkingen moeten kunnen maken. Zoals : dat het een poliklinische ingreep was en geen opname van drie dagen.

Wij, mannen

De laatste tijd, ik zou niet weten waarom, heb ik me meer of beter nog meer verdiept in de relatie tussen een man en een vrouw. Van mezelf weet ik, dat ik tamelijk oplossingsgericht ben. Oplossen en klaar is Willem. De ander is er helemaal niet klaar mee, maar dat komt omdat ik telkens weer vergeet dat vrouwen heel anders denken en doen dan mannen.
Volgens deskundigen willen wij mannen altijd problemen oplossen. Ik zou niet weten wat daar verkeerd aan is. Maar goed, ik ben geen deskundige.Volgens deskundigen is de leefwereld en denkwijze van mannen als ik als volgt :

"Een man wil doelen bereiken. Dat is belangrijk, want zo kan hij tonen dat hij over vaardigheden beschikt en bekwaam is om met allerhande problemen om te gaan. Als hij een probleem oplost, zal hij een zelfvoldaan en goed gevoel krijgen. Het is heel belangrijk dat hij het probleem alleen oplost. Het zou een teken van zwakte kunnen zijn als hij voor het minste hulp zou vragen Een man kan heel moeilijk omgaan met ongevraagde adviezen en opbouwende kritiek. Hij ervaart dat als een persoonlijke aanval en denkt dat zijn vrouw bij hem een gebrek heeft geconstateerd dat even gerepareerd moet worden. Er is één uitzondering: als de man weet dat het probleem een oplossing vereist die boven zijn mogelijkheden ligt, zal hij(als hij niet eigenwijs is) deskundige hulp inroepen. Vaak is dat een persoon voor wie hij respect heeft.

Een vrouw die over een probleem praat geeft aan een man een duidelijk signaal dat hij de bevoorrechte persoon is om in te grijpen en het probleem aan te pakken. Hij denkt ten onrechte dat een vrouw denkt als een man en hij begrijpt niet dat luisteren vaak voldoende is."

Zo, dat is nogal wat. Wel jammer dat dit geen verplicht leesvoer is voor stellen die een partnerschap willen aangaan. Ik ga me nog meer verdiepen in deze materie.

Elfstedentocht op de motor -2-

Robert heeft met succes zijn tocht voltooid. Een volle stempelkaart, een medaille (geen kruisje), 463 kilometer onder de wielen en een nat pak later arriveerde hij na een lange dag weer heelhuids in Lelystad.

Goed gedaan jochie!

Hij doet ut niet..

Tijdens de Elfstedentocht voor motoren zijn toch nog acht rijbewijzen ingetrokken. Het betrof zeven keer veel te hard rijden, wat inhoudt een overschrijding van de toegestane maximum snelheid met 50 kilometer of meer (na correctie). Een van de zogenaamde motorrijders kreeg ook een educatieve maatregel aan de motorbroek. Hij kreeg die als gevolg van gevaarlijk verkeersgedrag. Wheelies, stoppies en gummen ontbraken ook niet, al kreeg niet iedereen daar een bon voor. de 'plysje' was niet overal.

Let niet op de taalfouten....

Op een aantal deelnemers van 3.500 is dit clubje weliswaar statistisch gezien  te verwaarlozen, maar gezien het karakter van het evenement toch opvallend. Over gewone bekeuringen is niets bekend. Vorig jaar was het aantal 600. Zullen de rijbewijsloze overtreders een volgende keer geweigerd worden voor deelname aan de tocht? Lijkt me wel, er staan genoeg anderen op de wachtlijst.
De Elfstedentocht werd overigens ook gereden op de Solex, bromfiets, fiets en op de step.

In en in triest

Wat een ellende. Ergens had ik het verwacht rond de verdwijning van de twee broertjes, maar toch. Dat je als vader het niet meer ziet zitten is op zich al erg genoeg. Maar om dan ook je kinderen daarin mee te slepen, is diep triest en onbegrijpelijk. Aan de andere kant hoor ik in echtscheidingssituaties waarbij kinderen betrokken zijn weleens iets in de geest van : "ik niet en dus jij ook niet" als het om de kinderen gaat. Onbegrijpelijk triest.

Elfstedentocht op de motor

Vandaag, Tweede Pinksterdag, wordt de Elfstedentocht gereden. Niet zwemmend, maar op de motor. Het is een rit van zo'n 250 kilometer. Robert heeft zich ook opgegeven. Hij moest vandaag wel vroeg op, maar dat is hij gewend. Hij gaat om 7.00 uur in Leeuwarden van start. De tocht wordt georganiseerd door de Friesche Motorclub. De route krijgt hij voor de start in zijn Garmin GPS ingepompt. Helaas geldt dit niet voor de TomTom, omdat die volgens de organisatie problemen oplevert.
Robert heeft de weersverwachting goed in de smiezen gehouden en dus een regenoverall gekocht. Toch wel erg stoer van onze Robbie om in dit weer zo'n 450 kilometer op zijn Yamaha XJ 1300 te gaan zitten. Want ook het retour Lelystad - Leeuwarden telt mee. En dat is ook al gauw 200 kilometers. Gelukkig heeft hij op tijd de oorzaak van het probleem met de acceleratie van zijn XJ kunnen achterhalen. Er zat een vuiltje in een van de sproeiers. Ride on, Robbie!

Toch weer over Curaçao

Met Joop en Ruud bij een divi divi boom

Sinds kort ben ik toch maar weer een blog aan het opbouwen over mijn reis naar en verblijf op het eiland Curaçao in de jaren 60. Van het oorspronkelijke blog heb ik helaas geen back-up meer. Die is letterlijk naar de bliksem gegaan. Dus ik moet een beroep doen op mijn geheugen.
Gelukkig heb ik nog een paar zusters die ook hun eigen herinneringen hebben. Iedereen heeft zo zijn /haar eigen beelden uit het verleden en ze leveren vaak verrassende informatie op. Ze roepen bij mij een "O ja!" of een "O, was dat zo?"op. Ik ga hun herinneringen ook in mijn blog verwerken, om een zo compleet als mogelijke weergave te doen. De eerste verhalen en foto's staan er al op. Het blog staat in het lijstje Leuke websites (rechts) onder Op Curaçao.

Slim was, sluw is

Er was een tijd waarin kennis, wetenschap vereist was om het doen en laten te bepalen. Zelf heb ik de indruk dat deze aanpak tot ergens begin de jaren negentig heeft geduurd. Op grond daarvan was het mijn gewoonte om vooral veel af te kijken. Ik bedoel daarmee, dat ik er voor paste om voor de zoveelste keer het wiel uit te vinden. Er waren immers genoeg voorbeelden voor handen, waar andere deskundigen goed over nagedacht hadden. Ik maakte me het zelf erg gemakkelijk en het scheelde veel tijd.
Sinds de jaren 90 kwam een nieuw fenomeen opduiken. Ik werd steeds vaker geconfronteerd met mensen die op een heel oppervlakkige wijze met kennis en ervaring omgingen. Kwesties werden alsmaar minder onderbouwd met kennis en ervaring en des te meer vanuit de slogan : ik zeg het en is dus is het zo. Een vorm van arrogantie en eigenwijsheid, die dor de manier van brengen als zoete koek geslikt werd. ik ben weleens in de problemen gekomen, door leidinggevenden die in mijn ogen maar iets riepen, vragen te stellen. Die vragen torpedeerden hun visie of stelling. Omdat ze niet over de specifieke kennis beschikten, reageerden ze in alle gevallen behoorlijk verontwaardigd. Zonder antwoorden te willen geven op mijn vragen.
Omdat kennis en ervaring minder belangrijk werden (opleidingen worden ook alsmaar oppervlakkiger), moest de werkwijze, inclusief de presentatie, ook over een andere boeg gegooid worden om geloofd te worden. De sluwheid kwam sterk opzetten. Je moest sluw zijn, om je doelen te bereiken. Niet slim, maar sluw. Vandaag de dag is het schering en inslag wat sluwheid betreft. Allemaal niet nodig want alles is al een keer of meer gebeurd en opgelost.
Neem nou meneer Rutte. Hij is van mening dat ik geld moet gaan uitgeven. Ik zou hem willen vragen : "Wanneer krijg ik dat geld?" Ook voor hem geldt, dat onze huidige economische situatie niet nieuw is. Kijk eens naar het verleden en ga niet weer het wiel uitvinden en/of ons belazeren met mooie praatjes.

Weg met de megastallen!

Terug naar af

In Amsterdam is geprotesteerd tegen de megastallen, waar duizenden stuks vee gehouden worden ten behoeve van de consumptie. Ik ben er ook tegen. Vooral vanwege de enorm trieste gevolgen voor de beesten in geval van een calamiteit, zoals brand. Laatst kostte zo'n brand aan 4.500 beesten het leven. Onvoorstelbare aantallen. Maar het kan erger. Bij een brand in een megastal in Moergestel zijn 20.000 varkens aan de dood ontsnapt. Hallo, waar zijn we mee bezig?
Een beperkt aantal beesten (geldt voor alle dieren) per stal en de stallen op een flinke afstand van elkaar, zou een acceptabele oplossing kunnen zijn. Voor mij hoeft niet iedereen vegetariër te worden. Maar we moeten wel op verantwoorde wijze blijven omgaan met dieren.
De beperkingen zullen de kosten verhogen, de stankoverlast en de risico's voor de gezondheid  verlagen en de belasting van het milieu verminderen. Dat zijn ook niet onbelangrijke positieve effecten. Dus ook geen zogenaamde kilo-knallers meer en laat andere landen zelf hun vlees produceren. De hogere kosten zullen er ook voor zorgen dat er geen tienduizenden beesten op een erf aanwezig kunnen zijn En dan is er nog zoiets als het vlees zelf. Hoe gezond is dat eigenlijk? Er gaan heel wat spuiten in zo'n beest en allerlei medicatie door het voer. Of dat nou zo gezond is voor de consument?

Geld stinkt veel erger

bestaat er echte...?

Zoals ik al eens schreef wordt de Amerikaanse politiek bestuurd / beïnvloed door een handje miljardairs, die via de politieke partijen en vooral de congresleden het grote Amerika in hun greep houden. Geld stikt veel erger dan menigeen vermoedt.
Als ik als gewoon mens (wat heet) de baas van bijvoorbeeld Shell zou zijn, dan zouden de brandstofprijzen gehalveerd worden en het winnen van olie op mens- en milieuvriendelijke wijze gaan plaatsvinden. De lamlendige bestuurders zou ik aan het werk zetten om al die Shell rotzooi (schade aan mens en milieu) op te ruimen. Als rijk mens (ik heb het nog steeds over geld) zou ik alleen maar nog rijker willen worden. Met alle negatieve gevolgen van dien.
Ook in Europa en ook in ons land neemt de macht van de geldbezitters sterk toe. Kijk maar naar een bedrijf als Bayern (gecorrigeerd na opmerking). Ooit goed voor het produceren van gifgassen om mensen om te brengen, nu heeft het al een flinke greep op ons welzijn en welbevinden. De chemische gigant produceert niet alleen medicijnen (waaronder rommel om de natuur te manipuleren) maar ook zaden. Ik ben bang dat de genetische manipulatie ons door de strot gedrukt gaat worden.
Veel bedrijven worden gigantisch groot en de grootaandeelhouders krijgen op die manier grip op onze maatschappij en de politiek.De concurrentie wordt doodgemaakt of opgekocht. Net als in het profvoetbal. We noemen het hier nog steeds vrije economie. Maar het is gewoon ordinaire graaicultuur. De broodnodige energie, het voedsel en het geld komen steeds meer in handen van de grote graaiers / beleggers. En het schijnt dat de meesten onder ons het wel goed vinden.
Amerika is een groot offensief begonnen in Europa, om de genetische manipulatie(Monsanto act) ons door de strot te drukken. Eén keer raden wat hier gaat gebeuren. Als geld om de hoek komt kijken, dan speelt de gezondheid en veiligheid van de mens geen enkele rol.

Chinese Eulo's

Ons hele financiële stelsel schijnt op z'n gat te liggen. Veel financiële instellingen hebben er een zooitje van gemaakt. Met gevolg dat we extra moeten betalen en de hele economie in het slop zit. Vanmorgen las ik dat Chinezen weer (of nog steeds?) valse Euro munten in omloop hebben gebracht. De valse 1 en 2 euro munten zijn dit keer in containers naar België gestuurd. De inhoud werd bij de nationale bank(!) omgewisseld. Een aantrekkelijke manier om oud ijzer in goud te doen veranderen.
Het kan dus zo zijn, dat we minder (echt) geld hebben dan we denken : 18, 20 -/- valse Chinese euro's = 3, 20 echte euro's. De valse moeten we maar voor de parkeerautomaten gebruiken. Als het goed is zijn ze gemakkelijk te herkennen. Het zijn namelijk Eulo's en geen Euro's.
De Chinese handelwijze is niet nieuw, want in 2011 kwam Duitsland al achter die Chinese oplichterspraktijken. Toen is zo'n  30 ton oud ijzer in de vorm van valse munten in Duitsland naar 6 miljoen euro omgezet. Maar niet alle  Euro-landen zijn toen wakker geschud. België is nogal laks met de controle op Chinese import. De Koninklijke Munt van België heeft de valse munten probleemloos geaccepteerd. Inmiddels zijn op de luchthaven Zaventem tonnen valse munten onderschept. Ik zal niet vreemd opkijken wanneer de Chinezen met hun oud ijzer straks Oost Europa intrekken. Dan komen die Eulo's vanzelf weer hier. Wat een wereld!

Bij de Apotheek

Als ik om kwart voor tien de apotheek binnenstap, is het vrij rustig. Twee moeders met elk een kind, waarvan de een rustig en de ander blert, staan in de ruimte. Een blonde oma met een donker kleinkind (denk ik) zitten aan de tafel. Dat is alles. Neemt niet weg dat ik een nummertje moet trekken. Op het blauwe bonnetje staat 180. Op het display 178. Ik plof neer op een stoel aan de tafel. Zo, ik zit.
Het blonde kindje loopt naar de schuifdeuren. Zijn moeder roept zijn naam. Hij kijkt om en ziet zijn mamma met haar wijsvinger de bekende 'kom hier' beweging maken. Het jochie komt weliswaar gedwee, maar met een teleurgesteld gezicht weer terug.
Dan wordt een naam afgeroepen. De moeder met het blonde kindloopt naar de balie en neemt haar medicijnen in ontvangst. Daarna is de blonde oma aan de beurt. Gevolgd door de moeder met het alsmaar zeurende wicht. Even later zie ik nummer 180 op het display verschijnen. Een jonge baliemedewerkster begroet mij vriendelijk en vraagt wat ze voor mij kan betekenen. Ik houd het maar op de medicijnen die ik on line besteld heb. Ze is een stagiaire. Ze heeft een bordje met die tekst op haar shirtje. Of zou ze zo heten? Tegenwoordig weet je maar nooit. Naast mij schiet het niet erg op. Moeders is naar buiten gehold om haar kleine kreng naar binnen te krijgen. Ze doet dat op een haast smekende manier. Ik verwachtte dat ze elk moment op haar knieën zou gaan. Maar dat gebeurt niet. Als ze samen met het kind weer bij de balie staat, gaat haar telefoon. Die is belangrijker dan de baliemedewerkster, die nog steeds geduldig staat te wachten. Dat wachten gaat langer duren, want ik hoor geen : "Ik bel je zo terug", maar een beginnend gesprek. De medewerkster begint wat geërgerd te kijken, maar reageert nog steeds niet. Je zou denken dat de conversatie over Koeweit gaat, maar er is iets gewoon kwijt. Een kwestie van een accent.
Stagiaire vraagt met een glimlach naar mijn geboortedatum. Normaal gesproken eindigt de communicatie na het oplepelen van mijn geboortegegevens, maar zij vraagt ook nog naar mijn adres. Dat klinkt hoopvol, droom ik. Even later heb ik mijn medicijnen en ik hoef zowaar niets te betalen! Maar dat komt waarschijnlijk vanwege de aangekondigde onderzoeken naar oplichterij in de medische wereld. Naar schatting betaal ik zo'n 40 euro per maand te veel aan premie voor mijn zorgverzekering. Die 40 euro wordt verdeeld tussen allerlei medische instanties, specialisten, apothekers, farmaceutische industrieën  enz. Met uitzondering van het verplegend personeel. Dat blijft maar op een houtje kauwen. En afwachten. Net als die geduldige baliemedewerkster schuin tegenover mij.
Stagiaire wenst mij met een gulle glimlach een mooi weekend toe. Van mij mag ze blijven.

Pinksteren en Wodka

1963 Pinksteren op Curaçao

Er was een tijd dat ik mijn vrije dagen en vakanties heel zorgvuldig moest plannen. Ik had er niet zoveel, 24 of zo, want meer dagen vrij zou het bedrijf te veel omzet gaan kosten. Dat is een regelrecht gevolg van het verhuren van personeel op uurbasis. Of wel mijn bestaan als melkkoe. Al ben ik er zelf niet slechter van geworden.
Met Pinksteren was het zaak om de vrijdag ervoor al vrij te nemen. Dat betekende niet alleen 4 dagen vrij, maar ook een rustiger dag van vertrek naar de locatie voor een korte vakantie. Als ik het woord Pinksteren hoor, zie ik weer mensen met een vlammetje boven het hoofd. Een jeugdherinnering van de Zondagsschool. Veel mensen weten niet van de herkomst van Pinksteren. Sommigen refereren aan Zandvoort, waar met Pinksteren autoraces werden en wellicht nog worden gehouden. De rest weet alleen dat ze vrij zijn. Zij geloven alleen in die vrije dag. En toch zijn er ook mensen die een hekel hebben aan het weekend. En helemaal een lang weekend, zoals met Pinksteren en Pasen. Voor hen een tip. Begin vrijdag voor Pinksteren aan een Wodka dieet. Je schijnt daarvan 3 dagen in een week kwijt van te raken. Proost!

The Supremes

Dat was eens een succesvol trio met Diana Ross als lead zangeres. Ze ging later solo en maakte een paar films, waaronder Billie Holiday. Wat een stem kwam uit dat super slanke lijf! Dit nummer is later gecoverd door eh... hoe heet die kerel ook al weer... o ja Phil Collins. Maar het origineel is weer het beste.

Samen een quiche maken

Nadat ik aan Mike gevraagd had wat hij wilde eten, kwam hij met het voorstel een quiche te maken. "Je weet wel, zo'n taart", legde hij nog even uit. Ik ken die taarten wel, want mijn zusje Rita maakt ze ook. Natuurlijk kon ik mijn zus bellen, maar dan zou het koken zomaar met twee uur opgeschoven worden. Want als wij in gesprek raken, dan lijkt het eind zoek. Dus toch maar even achter de laptop en Google geraadpleegd. Omdat ik nog prei in huis had, heb ik achter 'quiche' ook maar 'met prei' ingetikt. Vervolgens stond mijn scherm vol met voorstellen, waarvan ik de bovenste koos.
Het bleek een eenvoudig recept te zijn, waarvan ik bijna alle ingrediënten in huis had. Alleen het bladerdeeg niet. Dus fietste ik richting de stad, nadat ik mijn boodschappenlijstje had aangevuld. Heen ging snel, terug moeizaam vanwege de wind. Samen met Mike hebben we de quiche gemaakt. Mike heeft voor de variatie nog wat walnoten erop gestrooid.
Terwijl de quiche in de oven stond, hebben we (Mike kwam spontaan helpen door af te drogen!) de afwas gedaan. Dus het aanrecht was weer lekker opgeruimd en schoon. Rust in de keuken.
Na een stief halfuurtje was de quiche klaar. En we mogen beiden zeggen : hij smaakte uitstekend! Op naar de volgende quiche.

Onderzeedienst van Lelystad

Ze gooien van alles in het water...

In een huis aan huis blad las ik klachten over scheepswrakken bij de wijk Horst in de Gelderse Diep. Geen gezicht natuurlijk. Het schijnt dat die bootjes daar afgemeerd zijn om een plekkie veilig te stellen. Wat een idioot gedrag eigenlijk. Het is toch openbaar water? Veel van die aanlegplaats bewakers verkeren in deplorabele staat. Geen gezicht en slecht voor het milieu, zou je zeggen.Maar de gemeente doet er niets aan. Logisch, want er is geen landelijke wedstrijd voor uitgeschreven. Of hoeft dat niet?
Wat er nou zo moeilijk aan handhaven? Ik mag geen rommel in het water gooien, maar een boot laten wegrotten wel? Hier in Lelystad Haven hadden we een soortgelijk probleem. Toen heeft de gemeente een bord geplaatst : 's winters mogen ze op de wal en vanaf het voorjaar in het water. En alle onderzeeboten werden op termijn verwijderd. Net als de geparkeerde boottrailers langs het water. Dat gebeurde door rode stickers te plakken. Het heeft een tijd prima gewerkt, maar inmiddels is de Onderzeedienst weer aan het groeien. Misschien is het beter gelijk boetes uit te delen wegens een milieudelict.

Niet naar Amsterdam

Het was mijn bedoeling om vandaag naar Amsterdam te gaan. Ik zou dan mijn OV kaart gaan inwijden. Vanmorgen werd ik er aan herinnerd, dat vandaag de hoofdstad volstroomt met fans van Chelsea en Benfica. Tussen die Britse fans gaan lopen wil ik pas gaan doen tegen de tijd dat ik levensmoe ben. Ik overwoog nog me te mengen tussen de Portugezen, omdat veel mensen toch het verschil niet zien. Maar ja, als zo'n Portugees iets tegen mij zou zeggen, dan zou ik ondanks mijn vriendelijkheid flink de mist in kunnen gaan. Ik denk maar even terug aan die EK wedstrijd die we ooit tegen hen gespeeld hebben. Die ordinaire schoppartij, die we hebben verloren. Ach ja, schoppen en zo kunnen die zuid Europeanen veel beter dan wij. Van ons ziet de scheids het altijd. Als ik aan Benfica denk, herinner ik me ook de drie Europa cup wedstrijden van Ajax. De Amsterdammers wonnen in Portugal van het toen zeer sterke Benfica met 1-3! Schitterend. Maar thuis kregen ze met dezelfde cijfers klop. Ajax dacht de buit al binnen te hebben. Dus niet. De beslissende wedstrijd in Parijs werd door Ajax gewonnen met 3-0! Hadsikidee!  Toen speelde Inge Danielsson bij Ajax in de spits. Hij scoorde twee keer. Cruyff maakte er ook een. Bij Benfica genoot ik altijd van Eusebio en keeper Costa Pereira.
Maar dat is al weer 44 jaar geleden. Ik hou maar op, want ik schrik van dat hoge aantal jaren dat inmiddels voorbij gevlogen is. Misschien donderdag naar Amsterdam. Of anders volgende week. Druk, druk, druk.

Even geen Amber Alert

Ik ben geregeld stomverbaasd over de opsporingsmethodes van onze politie. Wat een amateuristische en arrogante aanpak is dat toch. Vooral als het gaat om het inschakelen van de inwoners van dit land. Ook hier in Flevoland is dat te merken. Als de burger wordt ingeschakeld komt de politie vaak tamelijk laat en met halfbakken informatie. Soms kregen we sms'jes met de mededeling dar de persoon in kwestie is gevonden. De oproep die daaraan vooraf gegaan moet zijn, zagen we niet. Een paar keer gebeurd.
Ik krijg sterk de indruk dat de politie liever eerst zelf gaat knutselen, dan snel en effectief de inwoners betrekken bij opsporingsacties. Het is een ouderwetse werkwijze, die begint met een kop koffie na een melding en vervolgens na te lang wikken en wegen een actie die veel opschalingsmomenten kent. Tenminste, zo komt het bij mij over. Geen werkwijze die tot een snel resultaat zal leiden.
Hoe meer tijd er verstrijkt hoe lastiger het wordt een zaak op te lossen. Want laten we eerlijk zijn : wie weet nou of ie op 2 december vorig jaar om 22.15 uur een meneer in een zwarte jasje heeft gezien? Dan moet je een haast fotografisch geheugen hebben. Toch? De beschrijvingen van de gezochte personen zijn vaak erg summier. En als van mogelijke daders video opnames gemaakt zijn, krijg je die kop vaak maar heel kort te zien of die kop is geblurd (vanwege onze privacy wetgeving). Zelfs al zou die persoon in beeld onschuldig zijn, dan nog kan hij door herkenning (Hé Kees je was op tv!) misschien meer vertellen over dat tijdstip en die omgeving.  Ik denk geregeld : zet dat beeld eens even stil en laat dat hoofd eens goed zien.
Laatst waren nieuwe video opnames gevonden over die vader met de twee kinderen. Zegt de politiewoordvoerder : "Klop, maar we kunnen daar verder geen mededelingen over doen." Dus men zegt niet dat het in Bunnik was. Die getuigen daar krijgen van de politie meer tijd om hun herinneringen te laten vervagen.
We waren een tijd lid van dat Amber alert systeem. Maar ik heb het maar opzij geschoven, totdat de politie wat effectiever en efficiënter gaat werken en serieus met mij omgaat. Want helpen wil ik best wel, maar niet op zo'n manier.

Tammy Wynette

In 1975 zong Tammy W. maanden lang "Stand by your man" in ons huis. Nu, 37 jaar later zingt ze weer, maar dan alleen voor mij. Ik kreeg gisteren te horen dat ik al op 1 mei j.l. officieel gescheiden ben. Wel vreemd dat je gescheiden bent zonder het zelf nog te weten. Gelukkig zijn de kids al groot. Dat scheelt weer.

Een opstootje

Vorige week zag ik aan de overkant zoals vaker de witte auto staan, waarvan de bestuurde samen met het Vogelvrouwtje bijna dagelijks de watervogels voert. Niets aan de hand, gewoon het dagelijks ritueel. Ze zaten beiden in de auto nog na te genieten van hun gevederde vrienden. Niet veel later, toen ik weer naar buiten keek (ik was aan het koken), zag ik opeens veel mensen bijeen bij die auto. Mensen waarvan een aantal met honden. Toen wist ik eigenlijk al wat er gaande was : onenigheid; iemand zal wel een hond daar los gelaten hebben.
Als voormalig hondenbezitter weet ik dat het op die plek officieel (wat heet) niet toegestaan is honden los te laten. Tenzij de hond onder appel staat.  Het is geen officieel losloopgebied. In de tijd dat ik een hond had, liet ik hem daar sowieso nooit los, als iemand daar de watervogels aan het voeren was of tijdens de broedperiode. Een kwestie van met elkaar en de dieren rekening houden. Tenzij je het ook gewoon vindt een duik in het water nemen op een plek waar iemand zit te vissen. Dan ontstaat onenigheid.
Niet veel later was een tweetal politiewagens ter plekke om de gemoederen tot bedaren te brengen en zo te zien ook verklaringen en/of een proces-verbaal op te nemen. Naar zeggen was zelfs sprake van een handgemeen.

Terug in de boomgaard

Vanmiddag ben ik ingegaan op de uitnodiging om weer eens bij elkaar te komen in de boomgaard. De bomen staan volop en bloei en de vooruitzichten zijn veelbelovend. Rijdend langs tulpenvelden zie ik rechts een grote licht gekleurde bloesempracht in kaarsrechte rijen staan. Bij de kweker wacht mij een warm onthaal. In de schuur was een heuse bar ingericht. Niet veel later zitten we binnen aan tafel voor een gezamenlijke lunch. Er zijn minder plukkers dan verwacht, maar dat komt vanwege vakanties en Moederdag. Na een uitgebreide en vooral gezellige lunch, tijdens welke wij het laatste nieuws te horen krijgen van gastvrouw Lisan, gaan we de boomgaard in. Het valt mij direct op dat er heel erg veel bloesems aan de takken groeien. Dat wordt vast uitdunnen geblazen, om te voorkomen dat de takken het onder het gewicht van al dat fruit zullen gaan begeven. Een heel ander gezicht dan vorig jaar, toen we de Buttonlane Blues zongen vanwege de zeer karige hoeveelheid bloesems. Een gevolg van de strenge vorstperiode begin vorig jaar. Gastheer wil geeft tekst en uitleg rond het enten, snoeien en de nieuwe wilde bijenvolken. Deze bijen steken niet en zijn louter voor de bestuiving en de voortplanting. Wat een leven heeft zo'n beest zeg! Verderop staan bijenkasten met een ander soort volk. Dit ras is wat agressiever (als wij vervelend worden) en steekt dus. Hier en daar zag ik stammetjes met flinke zaagsneden erin. Meestal twee, een aan elke kant op enige afstand van elkaar. Je zou denken : vernieling! Maar het is een aanmoediging voor de boom om nazaten te produceren en dus meer bloesems te geven. Naar zeggen is de boom bang dat ie dood gaat en begint vervolgens aan het extra stuwen van vocht naar de takken. Bij mensen gaat dat gelukkig anders.
Met de zon op onze bolletjes was het lekker genieten in de boomgaard. Op weg naar huis dacht ik nog even : "Het aanmelden om te gaan plukken een paar jaar geleden, was een schot in de roos."

Touw in de schuur

Een uitdaging

Zaterdag heb ik me als schoonvader eens van mijn goede kant laten zien. Ik zag Jade's fiets in de garage staan en dacht : "Arme ziel!" Haar fiets heeft drie versnellingen en de versnellingskabel hing op half zeven. De bedieningshendel op het stuur had het begeven : afgebroken. Het gevolg is dat de fiets continu in de derde versnelling staat. Dus Jade trapt zich een ongeluk, helemaal met tegenwind. Werk aan de winkel!
Omdat Mike even naar de stad ging, liet ik hem een nieuw hendeltje kopen voor een Sturmey Archer versnelling met drie standen.
Al eerder had ik voor Jade een remgreep provisorisch vastgezet en een tie rip. Eigenlijk moest er een nieuwe op, want de bevestigingsbeugel was afgebroken, maar ze moest toen op de fiets weer weg. De verlichting deed het ook niet en eigenlijk is die hele fiets een wrak. Maar goed, ze moet nog een jaar op dat ding naar school en daarnaast werkt ze veel. En alles gaat op de fiets.
Mike kwam terug met het juiste onderdeel. Hij was wel geschrokken van de prijs : "Bijna twintig euro, pa!" Ik mompelde : "Ja jôh, vrouwen zijn duur", maar blijkbaar was dat nog te horen. "Wat?", vroeg Mike. Dus ik zei : "Er liggen touwen in de schuur." Mike kijkt mij wat verbaasd aan : "Touwen? Waarvoor?" Ik stelde hem gerust : "Nee laat maar. Ik ga zelf even kijken", en liep naar de garage.
Nadat ik het oude hendel had vervangen, bleek de binnenkabel erg stroef te gaan. Die was dus gerafeld. Nadat ik de fiets uitgebreid had gecontroleerd, ben ik op mijn fiets gesprongen om een nieuwe kabel te gaan halen. Na teruggekeerd te zijn, heb ik de versnelling helemaal in orde gemaakt. Net als de verlichting en ik heb het achterspatbord vastgezet. De vork was aan beide kanten afgebroken. Het zadel had veel weg van een gatenkaas. Toen ik vanmorgen Jade vertelde over haar herstelde fiets, was ze zichtbaar blij en verbaasd. Ze bedankte mij en ik kreeg behalve een stel zwarte vingers ook een blij en tevreden gevoel.

Moederdag

met mijn mamma

Vandaag is het voor de zoveelste keer Moederdag. Mike en Jade gaan werken. Hopelijk krijgen ze het niet al te druk omdat de meeste moeders thuis blijven. Vol spanning wachten deze moeders op de kinderen en eventueel de kleinkinderen. Want eigenlijk draait het voor de meeste moeders erom haar (klein-)kinderen weer te zien. Als vader heb ik dat veel minder. Ik vind het leuk ze geregeld te zien, maar ik lig er niet van wakker als er een week of twee weken zonder kinderen voorbijgaan. Nu ik gescheiden ben, zie ik ze dus op Moederdag niet meer. Die tijd is geweest. Ik ga straks lunchen in de boomgaard met mijn collega-plukkers. Daarna gaan we de boomgaard in om te genieten van de bloei en de snoei.
Niet alle moeders zien vandaag hun kids. Er zijn kinderen die niets meer te maken willen hebben met hun moeder. Want er zijn ook moeders die zich misdragen tegenover hun eigen kinderen. Maar er zijn ook kinderen voor wie het niet zoveel betekent bij hun moeder op bezoek te gaan. Zelfs als ze aan haar een goede moeder hebben. Die komen niet of moeten gebeld worden met de vraag : "Kom je nog langs?" En dan moet moeders niet vreemd opkijken als ze als antwoord krijgt : "Hoezo, is er iets bijzonders? of "Dit keer passen we zelf op de kleine."
Ach, als het goed is is het elke dag Moederdag. Dan ben je je moeder dankbaar. En als dat zo is, mag je best Moederdag overslaan en je eigen ding doen. Als je de rest van het jaar maar geregeld aan je moeder denkt en haar opzoekt.
Ik ken een moeder die nogal eens zei : "Jullie moeten elke zondag om 11 uur koffie komen drinken. Dan zien de buren dat ik een goede moeder ben." Kijk, zo'n moeder moet je met Moederdag juist niet bezoeken. En ook niet op zondagen. Maar doordeweeks, 's avonds als het donker is. En anders stiekem via de achterdeur. Een of twee keer per jaar. Dan denken de buren....