Het ging fout. En hoe! Het was een blunder van de eerste orde. In mijn gedrevenheid (ik wilde een probleem uitzoeken en oplossen) ben ik te ver gegaan. Of beter gezegd, heb ik een stap overgeslagen. Ik had eerst toestemming moeten vragen. Nu heb ik iets zomaar gedaan. Conform de macht der gewoonte en mijn verwarheid. Ik ben decennia op die wijze bezig geweest, maar de situatie is sinds kort veranderd. Wat heel lang 'wij' en 'ons' was, is nu geweest. Het is nu het mijn en het dijn. En dat ben ik op dat moment glad vergeten. Zo doende heb ik de privacy geschonden. Ik heb direct mijn oprechte excuses aangeboden voor mijn blunder en hoop maar dat ze het mij vergeven.
Ik moet nog duidelijk wennen aan mijn nieuwe situatie. De grenzen zijn voor mij soms vaag. Soms lijkt het op één gebied en dan zijn het er weer twee. Ik heb naast softwarematige sleutels ook nog een andere sleutel. Een huissleutel. Die stuur ik subiet terug, om misverstanden in de toekomst te voorkomen. Zo zijn de grenzen voor mij veel duidelijker.
Zelf heb ik nooit een huissleutel van een 'vreemde' willen aannemen. Zo'n bezit kan tot misverstanden leiden. Vooral ouderen zijn tamelijk gemakkelijk in het uiten van beschuldigingen (ik ben iets kwijt, ben jij soms...). Toen iemand mij vroeg te helpen bij het opruimen van de woning, stond ik erop dat de persoon in kwestie daarbij aanwezig moest zijn. Ook weer om problemen in de toekomst te voorkomen. Soms denk je iemand te helpen en dan pakt het heel anders uit. That's life folks!