.jpg)
Ik hoop dit jaar ook naar Curaçao te gaan. Ook een belofte. Minder oud. Slechts 12 jaar inmiddels, maar toch. Een belofte die ik vooral aan mezelf gedaan heb aan het ziekbed van mijn broer Ruud. Ik wilde samen met hem naar Curaçao gaan. Het eiland waar wij als tieners vaak de natuur introkken. Ik zag even de schittering in zijn betraande ogen. Ik dacht dat het nog wel kon. Maar hij had de kracht niet meer, bekende hij. Die reis wordt een soort pelgrimstocht en moet mij leiden langs de plekken waar hij en ik zo'n 50 jaar geleden rond gezworven hebben. Deze belofte maakte ook schuld. Bijna een ereschuld.
Onlangs kreeg ik een uitnodiging om naar Indonesië te gaan. Ik hoef alleen de retourticket te betalen. "Wij denken dat je dan eindelijk je thuis zult vinden", aldus die aardige vrienden van mij. Ik ken iemand die dat zelf zo ervaren heeft. Ze voelde zich hier ook niet thuis, net als ik. Maar in Indonesië ging een knopje om.
Ik heb ook nog een aardige neef in Amerika, die mij graag daar zou ontvangen. En dan zijn er nog de kortere trips. Die ga ik op de motor of met de trein maken. Ik heb deze week mijn dalurenabonnement geactiveerd. De NS noemt ze weliswaar daluren, maar voor mij worden het dus topuren. Ik heb iemand ontmoet die dat ook graag doet. En alleen is maar alleen. Dus...
Er zijn nog meer van die trips, die ik graag zou willen maken. Zoals een keer met mijn zonen een weekend weg. Mannen onder elkaar, weet je wel. Parachutespringen bijvoorbeeld. Maar dan wel graag met een vrouwelijke jumpmaster, voor het geval dat. Ik bedoel, mocht het niet mijn of haar geluksdag zijn, dan ga ik in mijn laatste minuten me niet vast klampen aan een vreemde vent en gillen dat ik van hem hou. Ik wil dan toch liever sterven in de armen van een vrouw. Paintball lijkt me ook wel wat. Of een survival. En tussendoor hoop ik ook nog seizoenswerk te doen. Jeetje, hoeveel dagen hebben we nog in dit jaar?