Een rijdende wegversperring

Gezellig bij elkaar

Voor aanvang en na einde schooltijd is het druk op veel fietspaden. Vaak zie ik dan groepjes scholieren fietsen, die druk pratend en plezier makend hun weg kiezen. Afhankelijk van de geluiden, kan ik opmaken met welke leeftijdsgroep ik te maken heb. De overdreven hard pratende en vaak gillende meisjes van de brugklas of het eerste jaar bijvoorbeeld vormen het uiterste met aan de andere kant de stille, hand in hand fietsende wat oudere verliefde tieners. En daar tussenin de druk pratende, lachende groepen.
Als ik zo'n groep wil inhalen, dan doe ik dat op een diplomatieke manier. De manier van benadering bepaalt of je er langs mag. Luid, zenuwachtig bellen of roepen wordt door zo'n groep vertaald in : jij komt er niet langs. Met gevolg dat zich een nog bredere waaier vormt op het fietspad. Soms roept iemand stoer : "Rij maar om!"
Nee, dat inhalen moet op een subtiele manier gebeuren. Langzaam de groep naderen en met bijna geen tempoverschil de fietsers een voor een rustig passeren. en als iemand naar me kijkt, zeg ik "Hoi!" Ze groeten dan meestal terug.
Als zo'n rijdende wegversperring mij tegemoet komt, pas ik een andere tactiek toe. Er zijn mensen die zichzelf opblazen en een lichaamstaal uitstralen van een onbehouwen bulldozer. Zoals sommige idioten op racefietsen dat plegen te doen. Dat leidt vaak tot soortgelijk gedrag van bepaalde jongelui in zo'n groep. Ik schenk nauwelijks aandacht aan zo'n wegversperring. Ik pas de tactiek van 'ik zie toevallig niets en fiets rustig door' toe. De reactie is meestal 'die man let niet op, dus dan doe ik het maar' en wordt plaats gemaakt.
In mijn schooltijd heb ik ook in zo'n groep gereden. Ik gedroeg me ook anders dan wanneer ik alleen fietste. Zo'n groep is immers lekker om je in te verstoppen en stoer te doen.