Wat dat vaderen inhoudt ervaar ik nu ik sinds kort plotsklaps alleenstaand ouder (in beide betekenissen van het woord) ben geworden. Zoals de vragen die mij gesteld worden : 'Pap, waar is mijn dit? Waar is mijn dat?' enz. Mijn eerste gedachte is : "Zoek dat effe zelf uit jôh!" Dat heeft mijn pa slechts één keer gezegd en toen wisten we het wel. Zelf alles uitzoeken. Maar ik zeg dan toch maar : "Die heb ik niet gedragen, jongen" als het bij voorbeeld om zijn schoenen of kledingstukken gaat.
Zelf je kamer schoonhouden is ook zoiets. Schoon beddengoed? Ja hoor, prima. Dat ligt in die kast, daar. Succes! Als ik lekker heb gekookt en zij lekker hebben gegeten, mogen zij ook lekker de afwas doen.
En kleding die niet in de wasmand ligt, wordt dus niet gewassen. Ja, ja, vader is meer van zelf de handjes laten wapperen. Niet alleen groot, ook zelfstandig en volwassen worden. Dus geen gepamper. Hoewel, oké soms maak ik een uitzondering. Zoals toen hij zijn rijbewijs had gehaald. Hij hoefde niet gelijk zijn eigen auto te kopen. Hij mag die van ons gebruiken. Wel zelf tanken, eigen bekeuringen betalen en rekening houden met het feit dat er slechts een wa-verzekering opzit. En uiteraard je niet laten opjutten door inzittenden en/of andere weggebruikers en geen druppel alcohol.
Het aantal vragen is al behoorlijk geslonken. Soms hangt ie met zijn 18 jaar om mijn nek of geeft ie me een zoen. Daar moet ik nog steeds aan wennen. Ik sta er wel voor open, maar onwillekeurig moet ik aan mijn eigen pa denken. Die had, als ik zoiets bij hem gedaan zou hebben, mij acuut over boord gegooid. Want volgens hem doen jongens niet zo klef. Dan is er echt iets mis met je. Mijn mening daarover veranderde pas toen ik dat begon te missen.