Eenzijdige verhalen neem ik niet als zoete koek aan. Elk verhaal heeft twee kanten of misschien zelfs meer. Zelfs nieuwsberichten lees ik zo. Iemand zwart maken lukt alleen als de ontvanger van de berichten niet de moeite neemt om de andere kant van het verhaal te horen. Zijn of haar conclusies trekt en met dat beeld aan de haal gaat.
Tijdens mijn werkzaam leven heb ik een paar situaties meegemaakt, waarin medewerkers voor mijn projecten door hun managers gepresenteerd werden als nietsnutten, domoren en meer van dat soort negatieve kwalificaties. Ze werden bij mij gedumpt. Stuk voor stuk bleken zij al snel zeer goede deskundigen te zijn; elk op zijn terrein. Ook in de omgang viel niets anders op te merken, dan 'fijn'. Alleen hun eigen managers functioneerden ver beneden de maat.
Ik heb die levensles, niet op een eenzijdig verhaal afgaan, al vroeg geleerd. Tijdens een cursus gesprekstechnieken midden jaren 70, bij Honeywell Bull in Amersfoort. Voordat ik als casus een interview ging doen, werd ik door diverse docenten besprenkeld met negatieve informatie over mijn gesprekspartner. Hij was naar, grof in de mond, een dwarsligger, komediant enz. Tijdens de evaluatie van mijn interview, dat op video was opgenomen, zag ik dat ik helemaal meegegaan was in dat vooraf geschetste negatieve beeld. Terwijl de man zelf zich gewoon gedroeg en zijn sympathie niet gespeeld was. Ik schaamde mij dood. Dat moment komt als waarschuwing telkens voorbij, als iemand mij iets over iemand anders vertelt.
Zowel privé als in mijn loopbaan probeer ik open en eerlijk te zijn. Er zijn mensen die vinden dat ze misbruik moeten maken van mijn 'kwetsbare opstelling', zoals zij mijn houding liever noemen. Ach ja, je kan van een handig aardappelmesje ook een moordwapen maken. Of van een uitgeworpen reddingslijn een strop, om je redder op te hangen. Veel hangt af van de aard van het beestje.