Dit jaar word ik, Deo volente, 65 jaar. Dat zal weer een mijlpaal in mijn aards bestaan gaan worden. Terugkijkend mag ik wel zeggen, dat ik veel gezien, gehoord en vooral geleerd heb. Ik heb leuke mensen ontmoet en leren kennen, waaronder natuurlijk mijn eigen familie- en later gezinsleden. Ik ben ook veel meer de dingen des levens gaan begrijpen. Vooral in tijden van tegenspoed. Al duurde het toen wat langer om rationeel de gebeurtenissen te bekijken, te ervaren en ervan te leren.
Maar niet alles begrijp ik. Zelfs na uitleg van psychologen, psychiaters en ervaringsdeskundigen, begrijp ik bepaalde zaken nog steeds niet.
Een zo'n kwestie is een situatie rond seksueelmisbruik binnen een gezin. Stel je bent als meisje door je eigen ouders misbruikt. Of ze hebben je laten misbruiken. Dan begrijp ik so wie so al niet dat je hen op latere leeftijd daarmee niet confronteert en de relatie met dat soort ouders per se in stand wilt houden. Voor de rechter met die lui! En wat ik dan helemaal niet begrijp, is dat zo'n misbruikte dochter later als moeder haar eigen dochtertjes naar die gezellige en aardige oma en opa stuurt. Dat is toch de kat op het spek binden, of zie ik dat echt verkeerd? Is de band met je ouders zoveel belangrijker dan de veiligheid van je eigen kinderen en kleinkinderen? Of is het louter angst? Hoe dan ook, geen goed voorbeeld voor de kids, lijkt mij.