Deze week werd mij gevraagd of ik langs wilde komen om afscheid te nemen. Tijdens mijn wandelingetjes met Fenna kom ik geregeld bekende gezichten tegen. Of ik zie ze achter het raam van hun huis. Afhankelijk van de situatie is het even een praatje maken of naar elkaar zwaaien.
In dit geval betreft het een mevrouw op leeftijd. Ze is in de 90 en ik zie haar geregeld. Ze is erg actief. Vaak is ze om het huis bezig. De boel ziet er dan ook heel netjes en verzorgd uit. Ik denk dat Fenna ook een belangrijke rol speelde. Ze vertelde ooit, dat ze ook een stabij hebben gehad. Dat was in de tijd toen ze nog op een boerderij woonden in Vollenhove.
Haar man heb ik ook een paar keer gesproken. De laatste keren merkte ik dat hij nogal afwezig was en soms ook het onderwerp van het gesprek verloor. Later vernam ik dat hij Alzheimer had. Hij is later naar een verzorgingstehuis gegaan en daar is ie overleden.
Onder een kopje koffie vertelde mevrouw mij, dat ook bij haar Alzheimer geconstateerd is. Ze gaat vandaag naar een tehuis. Ze heeft hier 22 jaar gewoond. Toch vindt ze het niet erg te verhuizen. Het is eerder een geruststelling voor haar, omdat ze dan dagelijks mensen om zich heeft. De uitspraak over oude bomen die je beter niet kunt verplaatsen, gaat voor haar niet op.
Tijdens het bezoek heb ik bij haar niets kunnen waarnemen wat Alzheimer betreft. Maar ja, ze bevindt zich in de beginfase. Ze wil tijdig maatregelen nemen. Vandaar haar vertrek. We hebben afscheid van elkaar genomen en ik heb haar het beste en veel geluk toegewenst in haar nieuwe omgeving. Ik zal de dagelijkse groet missen. Fenna zal de zak met koekjes bij dat huis ook wel missen. De zak ligt nu bij ons thuis.